Βούλευμα του Συμβουλίου Πλημμελειοδικών Αθηνών, που εκδόθηκε στις 11 Ιουνίου, δίνει νέα τροπή στο πολυετές δικαστικό και πολιτικό θρίλερ με την αμφισβητούμενη μεταβίβαση περίπου 14.500 στρεμμάτων στη Ζάκυνθο, σε περιοχή κοντά στη γνωστή παραλία Ναυάγιο, σε εταιρεία που φέρεται να ανήκει στη βασιλική οικογένεια του Κατάρ.
Σύμφωνα με το βούλευμα, η τεράστια έκταση που πωλήθηκε τη Μεγάλη Πέμπτη του 2014 δεν ανήκε στον κ. Γ. Χάρο, που εμφανίζεται ως πωλητής στο επίμαχο συμβόλαιο! Παράλληλα, το δικαστήριο ζητεί από τον ανακριτή να προσθέσει άλλες τέσσερις κατηγορίες σε εννέα πρόσωπα που φέρονται πως είχαν συμμετοχή στην επίμαχη αγοραπωλησία τη Μεγάλη Εβδομάδα του 2014.
Τέλος, το Συμβούλιο Πλημμελειοδικών Αθηνών αναγνωρίζει πως σημαντικό τμήμα της έκτασης, περίπου 3.000 στρεμμάτων, ανήκει στην Ιερά Μονή Αγίου Γεωργίου των Κρημνών και πως μια έκταση 6.000 στρεμμάτων ανήκει στην Ιερά Μονή Αναφωνήτριας καθώς δεν διαλύθηκε αλλά ερημώθηκε.
Σύμφωνα με το βούλευμα, ο Ζακυνθινός ευπατρίδης, ο κόντες Στέλιος Φλαμπουριάρης, πρόγονος του φερόμενου ως πωλητή της έκτασης κ. Γ. Χάρου, δεν ήταν κάτοχος αλλά απλός διαχειριστής των Ενετών που ήλεγχαν τον 18ο αιώνα τα Επτάνησα. Ετσι, όπως αναφέρεται στο βούλευμα, «στο σύνολό της η επίδικη και πωληθείσα έκταση δεν ανήκει στον κατηγορούμενο Γεώργιο Χάρο, αφού δεν προέκυψε ότι αυτός κατέστη κύριος αυτής με κάποιο νόμιμο (πρωτότυπο ή παράγωγο) τρόπο».
Η δικαστική διαμάχη αναμένεται να έχει και συνέχεια καθώς εμπλέκονται, εκτός από τη Μητρόπολη Ζακύνθου και αρκετοί άλλοι φορείς ή ιδιώτες. Όμως το βούλευμα ανατρέπει εισήγηση της 31/10/2019 της ανακρίτριας κυρίας Καραμανώλη, που ζητούσε την απαλλαγή των 9 κατηγορουμένων, που είχαν συμμετοχή στην πώληση της έκτασης, η οποία περιλαμβάνει την περιοχή γύρω από το Ναυάγιο καθώς και δύο βυζαντινά μοναστήρια.
Κατά της εισήγησης αυτής έγινε προσφυγή τον Νοέμβριο του 2019 από τη Μητρόπολη Ζακύνθου, που είχε ως αποτέλεσμα το βούλευμα που εκδόθηκε πριν από λίγες ημέρες.
Υπενθυμίζεται πως οι εκπρόσωποι της εταιρείας Pimana είχαν ισχυρή στήριξη και εκπροσώπηση τόσο την περίοδο της προηγούμενης κυβέρνησης όσο και τους πρώτους μήνες της σημερινής. Όπως έχει γράψει το Euro2day.gr, ο υπουργός Ανάπτυξης και Επενδύσεων Αδωνις Γεωργιάδης είχε καλέσει τους φορείς της Ζακύνθου, με στόχο να περιοριστούν οι αντιδράσεις και να προχωρήσει το σχέδιο.
Ορισμένοι υποστηρίζουν πως η κατάσταση έγινε εσχάτως περισσότερο πολύπλοκη, καθώς το Κατάρ είναι πλέον ο σημαντικότερος υποστηρικτικής του Ταγίπ Ερντογάν. Σημειώνεται πως και σε άλλες απόπειρες αγορών του εμίρη του Κατάρ ή φερόμενων ως εκπροσώπων του, είχαν προκύψει δικαστικές εμπλοκές και εμπόδια όπως με το νησί Οξειά.
Οσοι αμφισβητούσαν από την αρχή τις προθέσεις των αγοραστών της επίμαχης έκτασης στη Ζάκυνθο, είχαν υποστηρίξει πως επιχειρήθηκε η μεταπώληση της έκτασης, συμπεριλαμβανομένου του Ναυαγίου. Σημειώνεται, πάντως, πως οι εκπρόσωποι της Pimana είχαν υποστηρίξει πως ουδέποτε ενδιαφέρθηκαν για το «Ναυάγιο», ενώ είχαν δεσμευτεί πως θα επιστρέψουν τυχόν ακίνητα που ανήκουν σε τρίτους μετά την ολοκλήρωση του ελέγχου της έκτασης.
Το συμβόλαιο είχε υπογραφεί στις 7 Μαΐου 2014 στα γραφεία της εταιρείας PIMA ΑΕ, μητρικής της Pimana. H «επίδικη αγοραπωλησία έγινε γνωστή στον τοπικό αρχικά Τύπο, δεδομένης και της γειτνίασης μέρους της έκτασης με την παγκοσμίως γνωστή παραλία του Ναυαγίου, με αποτέλεσμα να δημιουργηθεί αυτεπάγγελτα δικογραφία από την Εισαγγελία Πρωτοδικών Ζακύνθου, ενώ στις 13-11-2014 υποβλήθηκε και σχετική μηνυτήρια αναφορά στην Εισαγγελία του Αρείου Πάγου από την Ιερά Μητρόπολη Ζακύνθου και Στροφάδων και την Ιερά Μονή Αγίου Γεωργίου των Κρημνών, αμφότερα Νομικά Πρόσωπα Δημοσίου Δικαίου.
Με την εν θέματι μήνυση τέθηκαν σε αμφισβήτηση, αφενός, οι τίτλοι ιδιοκτησίας του πωλητή Γεωργίου Χάρου και αφετέρου, η συνολική έκταση του ακινήτου, ενώ υποστηρίχθηκε ότι μεγάλο μέρος της επίδικης έκτασης ανήκει στο Ελληνικό Δημόσιο, έτερο τμήμα έκτασης 3.400 στρεμμάτων ανήκει στην ως άνω μηνύτρια Ι. Μονή του Αγ. Γεωργίου, όπου υπάρχουν κτίσματα, ότι εντός της πωληθείσας έκτασης περιλαμβάνεται και κηρυγμένο μνημείο και δη η παλαιά Μονή του Αγ. Γεωργίου, ενώ η φύση της έκτασης είναι ως επί το πλείστον δασική και μάλιστα αναδασωτέα, ενώ γίνεται λόγος για συγκεκριμένες πράξεις και παραλείψεις δημοσίων υπαλλήλων».
Ενδεικτικό της κατάστασης είναι το γεγονός ότι «σε ό,τι αφορά το ιδιοκτησιακό καθεστώς της επίδικης έκτασης, προέκυψαν τα ακόλουθα πραγματικά περιστατικά: ο πωλητής Γεώργιος Χάρος επικαλείται ως απώτατο τίτλο κτήσης, στο αναφερόμενο στο επίδικο συμβόλαιο ιστορικό τίτλων, ένα ηγεμονικό διάταγμα της Ενετικής Πολιτείας εκδοθέν υπό του Δουκικού Παλατιού την 25-9-1783 προς τον απώτατο προπάτορά του, κόντε Στυλιανού Φλαμπουριάρη, του οποίου το πρωτότυπο κατέχει ως κειμήλιο η οικογένειά του δερματόδετο και το οποίο είχε συνταχθεί στην κρατούσα τότε Βενετική διάλεκτο». Στο βούλευμα αναφέρεται πως σειρά στοιχείων δείχνουν ότι ο κόντε Φλαμπουριάρης δεν ήταν ιδιοκτήτης, αλλά διαχειριστής μιας έκτασης που ανήκε στους Ενετούς.