«Το πρώτο βήμα προς έναν παγκόσμιο πόλεμο». Έτσι περιέγραψε ο Βολοντίμιρ Ζελένσκι την αναμενόμενη άφιξη Βορειοκορεατών στρατιωτών στα μέτωπα του ρωσο-ουκρανικού πολέμου.
Αξιωματούχοι ασφαλείας της Δύσης μήνες τώρα προειδοποιούν για την αυξανόμενη συνεργασία μεταξύ ενός «άξονα αντιπάλων», που απαρτίζεται από τη Ρωσία, τη Βόρεια Κορέα, το Ιράν και την Κίνα. Η υποστήριξη της Βόρειας Κορέας στη Ρωσία είναι η πιο δραματική απόδειξη μέχρι στιγμής της δράσης αυτού του άξονα.
Από τους τέσσερις αντιπάλους, η Βόρεια Κορέα είναι αυτή που έχει τραβήξει τη μικρότερη προσοχή από τη Δύση. Η χώρα ξέφυγε από τα πρωτοσέλιδα, μετά την αποτυχία το 2019 της απόπειρας επαναπροσέγγισης μεταξύ του Ντόναλντ Τραμπ και του Κιμ Γιονγκ Ουν, του δικτάτορα της Βόρειας Κορέας.
Ωστόσο, ειδήμονες σε θέματα Βόρειας Κορέας σημαίνουν συναγερμό εδώ και μήνες. Τον Ιανουάριο, δυο κορυφαίοι παρατηρητές της Βόρειας Κορέας, οι Ρόμπερτ Κάρλιν και Ζίγκφριντ Χέκερ, προειδοποίησαν πως «ο Κιμ Γιονγκ Ουν έχει λάβει στρατηγική απόφαση να πάει σε πόλεμο».
Ο Κάρλιν διοικούσε για δεκαετίες την ομάδα του Υπουργείου Εξωτερικών των ΗΠΑ που εργαζόταν πάνω στα θέματα της Βόρειας Κορέας και ο Χέκερ είναι πρώην επικεφαλής του εργαστηρίου Los Alamos. Και οι δυο επισκέφθηκαν πολλές φορές τη Βόρεια Κορέα.
Στο κοινό τους άρθρο, προειδοποίησαν πως ο Κιμ έχει εγκαταλείψει την προσπάθειά του να βελτιώσει τις σχέσεις με την Αμερική, υπέρ μιας πολιτικής αντιπαράθεσης με τη Νότια Κορέα και τις ΗΠΑ. Κατέληγαν στο ζοφερό συμπέρασμα πως «η Βόρεια Κορέα διαθέτει ένα τεράστιο πυρηνικό οπλοστάσιο… δυνητικά 50 ή 60 πυρηνικών κεφαλών… Τα πρόσφατα λόγια και οι ενέργειες [του Κιμ] δείχνουν προς την προοπτική μιας στρατιωτικής λύσης με χρήση αυτού του οπλοστασίου».
Κατά τη διάρκεια του έτους, οι ενδείξεις μιας ριζοσπαστικοποίησης της πολιτικής της Βόρειας Κορέας έχουν αυξηθεί. Τον Ιούνιο, η Ρωσία και η Βόρεια Κορέα υπέγραψαν σύμφωνο αμοιβαίας αμυντικής συνεργασίας. Η Βόρεια Κορέα έχει επίσης εγκαταλείψει επισήμως τον στόχο για μελλοντική επανένωση με τον Νότο και αντιθέτως έχει χαρακτηρίσει τη Νότια Κορέα ως ασυμβίβαστο εχθρό. Τις τελευταίες εβδομάδες, η Πιονγιάνγκ ανατίναξε επίσης δρόμους που συνέδεαν τις δυο Κορέες.
Όπως ο Σι και ο Πούτιν, ο Κιμ Γιονγκ Ουν φαίνεται να είναι πεπεισμένος πως οι ΗΠΑ βρίσκονται σε μακροχρόνια παρακμή. Μπορεί να διαισθάνεται μια ιστορική ευκαιρία να επικρατήσει επί των εχθρών του, στο πλαίσιο μιας ευρύτερης παγκόσμιας αναπροσαρμογής που ο Σι έχει χαιρετίσει ως «μεγάλες αλλαγές που δεν έχουμε δει εδώ και έναν αιώνα».
Η Κίνα λέγεται πως νιώθει άβολα με την αυξανόμενη εγγύτητα Ρωσίας και Βόρειας Κορέας, που μειώνει την επιρροή του Πεκίνου και στις δυο χώρες. Αλλά παραμένει σύμμαχος βάσει συνθήκης με τη Βόρεια Κορέα -που η Κίνα εξακολουθεί να θεωρεί ως κρίσιμης σημασίας ανάχωμα εναντίον των ΗΠΑ στην Ασία.
Οι Κινέζοι γνωρίζουν επίσης πως οι αυξανόμενες εντάσεις στη χερσόνησο της Κορέας μπορεί να δυσκολέψουν τις ΗΠΑ να υπερασπιστούν την Ταϊβάν. Πολλοί από τους ίδιους αμερικανικούς στρατιωτικούς πόρους είναι δεσμευμένοι για την άμυνα τόσο της Ταϊβάν όσο και της Νότιας Κορέας. Πράγματι, ορισμένοι αναλυτές στην Ουάσιγκτον ήδη εικάζουν πως υπάρχει πιθανότητα ταυτόχρονων συγκρούσεων στη χερσόνησο της Κορέας και στα Στενά της Ταϊβάν.
Υπήρξε μια ατυχής τάση στη Δύση να συμπεριφέρεται στη Βόρεια Κορέα ως ανέκδοτο -μια χώρα κακοραμμένων κοστουμιών και κακών κουρεμάτων, που είναι πιο πιθανό να εκτοξεύσει κάποιο αστείο meme παρά κάποιο πυρηνικό όπλο.
Πέραν της υποβάθμισης των δεινών του λαού της Βόρειας Κορέας, η αντιμετώπιση του καθεστώτος του Κιμ ως ανέκδοτου υποτιμά σοβαρά τις ικανότητές του. Η φτώχεια στη Βόρεια Κορέα δεν σημαίνει πως το καθεστώς είναι οπισθοδρομικό σε κάθε του πτυχή. Αντιθέτως, μαρτυρεί την απόλυτη αδιαφορία του Κιμ για την ευημερία του απλού λαού, προς όφελος της στρατιωτικής ανάπτυξης.
Παρά την απομόνωση του καθεστώτος, έχει καταφέρει να κατασκευάσει πυρηνικά όπλα -κάτι που πλουσιότερες και πιο καλά συνδεδεμένες με τον υπόλοιπο κόσμο χώρες όπως το Ιράν και η Συρία δεν έχουν καταφέρει. Οι Βορειοκορεάτες έχουν επίσης αναπτύξει βαλλιστικούς πυραύλους και σημαντικές επιθετικές δυνατότητες στον κυβερνοχώρο.
Ο Κιμ έχει ήδη παραδώσει εκατομμύρια βλήματα στη Ρωσία, που έχουν δώσει στο καθεστώς Πούτιν ένα πλεονέκτημα στις πολεμικές επιχειρήσεις του πυροβολικού στην Ουκρανία. Τώρα Βορειοκορεάτες στρατιώτες φαίνονται έτοιμοι να μπουν στη μάχη. Οι αρχικές εικασίες της Δύσης είναι πως μπορεί να επιχειρήσουν εντός της ίδιας της Ρωσίας -ίσως να αντιμετωπίσουν τις ουκρανικές δυνάμεις που έχουν καταλάβει τμήματα της περιοχής Κουρσκ ή απλά να επιχειρήσουν σε υποστηρικτικούς ρόλους.
Αλλά η ανάλυση της Δύσης υποτιμά σταθερά τον ριζοσπαστισμό και την επιθετικότητα τόσο του Πούτιν όσο και του Κιμ. Άρα δεν μπορούν να υπάρξουν εγγυήσεις πως οι Βορειοκορεάτες δεν θα συμμετέχουν επίσης στην επίθεση της Ρωσίας στο εσωτερικό της ίδιας της Ουκρανίας.
Σε έναν πόλεμο στον οποίο πάνω από 600.000 Ρώσοι στρατιώτες πιστεύεται πως έχουν σκοτωθεί ή τραυματιστεί, η άφιξη περίπου 10.000 Βορειοκορεατών από τις ειδικές δυνάμεις είναι απίθανο να ανατρέψει την ισορροπία. Αλλά η χώρα έχει 1,3 εκατ. ενεργούς στρατιωτικούς και είναι η τέταρτη μεγαλύτερη δύναμη στον κόσμο. Ο μεγαλύτερος όγκος αυτών είναι κακοεκπαιδευμένοι και ανεπαρκώς εξοπλισμένοι νεοσύλλεκτοι. Αλλά ο Πούτιν θα μπορούσε πάντα να χρησιμοποιήσει περισσότερη τροφή για τα κανόνια του στις επιθέσεις της «κρεατομηχανής» του.
Και ο Κιμ τι έχει να κερδίσει; Οι τρέχουσες εικασίες επικεντρώνονται στη μεταφορά τεχνολογίας και στο χρήμα από τη Ρωσία. Αλλά ο Βορειοκορεάτης ηγέτης μπορεί επίσης να προσβλέπει σε μια πιθανή μελλοντική σύρραξη στη χερσόνησο της Κορέας. Αν υποστηρίξει τη Ρωσία στον ευρωπαϊκό πόλεμο, μήπως μια μέρα η Ρωσία ανταποδώσει τη χάρη σε μια ασιατική σύρραξη;
Όλα αυτά θέτουν πολύ δύσκολα ερωτήματα για τις ΗΠΑ, την ΕΕ και τη Νότια Κορέα. Όλοι προσπάθησαν να αποφύγουν την κλιμάκωση, τόσο στην Ουκρανία όσο και στην Κορεατική χερσόνησο. Αλλά μπορεί σύντομα να έρθουν αντιμέτωποι με μια επιλογή: να επιτρέψουν στη Ρωσία να νικήσει την Ουκρανία με τη βοήθεια της Βόρειας Κορέας και στη συνέχεια να σκεφτούν την αλλαγμένη εικόνα ασφάλειας στην Ευρώπη και την Ασία, ή να αυξήσουν απότομα τη δική τους υποστήριξη προς την Ουκρανία και την προθυμία τους να αναλάβουν ρίσκα για την αντιμετώπιση ενός άξονα αντιπάλων.