Τον τελευταίο χρόνο, η κυβέρνηση Μπάιντεν αγωνίζεται να αποτρέψει έναν περιφερειακό πόλεμο στη Μέση Ανατολή, φοβούμενη πως μπορεί να συμπαρασύρει τις ΗΠΑ ή να προκαλέσει χάος στην παγκόσμια οικονομία.
Αυτή η πολιτική βρίσκεται τώρα πολύ κοντά στην αποτυχία. Για δεύτερη φορά φέτος, το Ιράν έχει εκτοξεύσει πυραύλους κατά του Ισραήλ και οι ΗΠΑ έχουν βοηθήσει το Ισραήλ να καταρρίψει τους πυραύλους.
Ο Τζέικ Σάλιβαν, σύμβουλος εθνικής ασφάλειας των ΗΠΑ, έχει υποσχεθεί πως θα υπάρξουν «σοβαρές συνέπειες» για το Ιράν και έχει πει πως οι ΗΠΑ θα «εργαστούν με το Ισραήλ» για να διασφαλιστεί πως αυτό θα συμβεί. Αυτό ακούγεται δυσοίωνα σαν απειλή για κοινή στρατιωτική δράση ΗΠΑ-Ισραήλ κατά του Ιράν.
Τον Απρίλιο, το Ισραήλ πείστηκε να περιορίσει τα αντίποινά του σε επίπεδο που οι Ιρανοί θα μπορούσαν να αποδεχθούν σιωπηρά -και σταμάτησε το «μία σου και μία μου». Αυτή τη φορά, φαίνεται πολύ λιγότερο πιθανό πως η ανταλλαγή πληγμάτων μεταξύ του Ιράν και του Ισραήλ θα μπορέσει να αποτραπεί από το να κλιμακωθεί περαιτέρω.
Το Ισραήλ μόλις άνοιξε ένα δεύτερο μέτωπο στον πόλεμο με τους περιφερειακούς εχθρούς του, με μια χερσαία εισβολή στον Λίβανο, η οποία αποτελεί συνέχεια των καταστροφικών πληγμάτων που έχει ήδη καταφέρει στη Χεζμπολάχ, την υποστηριζόμενη από το Ιράν μαχητική δύναμη.
Η κυβέρνηση του Μπενιαμίν Νετανιάχου αισθάνεται σαφώς ότι έχει τους εχθρούς της υπό καταδίωξη. Ίσως θελήσει να ανταποδώσει με σκληρό τρόπο στο Ιράν, ελπίζοντας να προκαλέσει μόνιμη ζημιά στην ισλαμική δημοκρατία και ίσως στο επίφοβο πυρηνικό της πρόγραμμα.
Οι Ιρανοί θα έχουν σίγουρα κατανοήσει τους κινδύνους της ισραηλινής κλιμάκωσης ως αντίποινα και κάποιοι στην Τεχεράνη μπορεί να φοβούνται ότι βαδίζουν σε παγίδα, εκτοξεύοντας για άλλη μια φορά πυραύλους στο Ισραήλ. Αλλά η αποτυχία να απαντήσουν στις επιθέσεις του Ισραήλ κατά της Χεζμπολάχ -οι οποίες ακολουθούν τη δολοφονία τον Ιούλιο του Ισμαήλ Χανίγια, του ηγέτη της Χαμάς, στην Τεχεράνη- θα φάνηκε επίσης ως σοβαρό ρίσκο για το Ιράν.
Η ζοφερή λογική του πολέμου και της αποτροπής υποδηλώνει ότι μια δύναμη που δεν είναι σε θέση να υπερασπιστεί τους φίλους της ή να απαντήσει σε επιθέσεις στην πρωτεύουσά της φαίνεται αδύναμη. Και η αδυναμία ενδεχομένως προσκαλεί περαιτέρω επιθέσεις, ενώ οδηγεί επίσης σε απώλεια επιρροής και κύρους.
Πίσω από τις σκληρές κουβέντες του, ο Λευκός Οίκος ενδέχεται ακόμη να παροτρύνει το Ισραήλ να βαθμονομήσει την απάντησή του και να μην ανταποδώσει τόσο σκληρά ώστε το Ιράν να αισθανθεί υποχρεωμένο να ανεβάσει και πάλι τους τόνους. Αφότου αποσύρθηκε από το Αφγανιστάν, η κυβέρνηση Μπάιντεν δεν επιθυμεί να εμπλακεί σε άλλη σύγκρουση στη Μέση Ανατολή.
Με τις ισραηλινές δυνάμεις να πολεμούν ήδη στη Γάζα και στον Λίβανο, η κυβέρνηση Νετανιάχου μπορεί να έχει τους δικούς της λόγους να μην κλιμακώσει την άμεση σύγκρουση με το Ιράν αυτή τη στιγμή. Αλλά αν οι Ισραηλινοί αποφασίσουν ότι θέλουν να αναλάβουν πολύ πιο σκληρή άμεση δράση, έχουν ήδη δείξει ότι πολύ ευχαρίστως θα αγνοήσουν τις εκκλήσεις της κυβέρνησης Μπάιντεν για αυτοσυγκράτηση.
Ο Λευκός Οίκος ίσως να ελπίζει ότι, συνεργαζόμενος με το Ισραήλ, μπορεί να ασκήσει μεγαλύτερη επιρροή στη δύναμη και τη φύση της ισραηλινής απάντησης. Οι ΗΠΑ προέτρεπαν το Ισραήλ εδώ και πολλούς μήνες να μην εξαπολύσει επίθεση κατά της Χεζμπολάχ. Αφού το Ισραήλ ξεκίνησε εχθροπραξίες τον περασμένο μήνα, η κυβέρνηση Μπάιντεν ενώθηκε με το Ηνωμένο Βασίλειο, τη Γαλλία και άλλους που προέτρεπαν σε άμεση κατάπαυση του πυρός στον Λίβανο. Αγνοήθηκε για άλλη μια φορά.
Η ετοιμότητα της κυβέρνησης Νετανιάχου απλά να αγνοήσει τις επιθυμίες του στενότερου συμμάχου εγγυητή ασφαλείας της πηγάζει από ένα παράδοξο στην καρδιά της αμερικανικής πολιτικής. Η κυβέρνηση Μπάιντεν μπορεί να παροτρύνει και παροτρύνει το Ισραήλ να δείξει αυτοσυγκράτηση στη Γάζα και στον Λίβανο. Αλλά, επίσης, πάντα θα προστατεύει το Ισραήλ από τις συνέπειες της κλιμάκωσης, επικαλούμενη τη γενική δέσμευσή της να το υπερασπιστεί έναντι του Ιράν και των άλλων περιφερειακών εχθρών του.
Ως αποτέλεσμα, η κυβέρνηση του Ισραήλ καταλαβαίνει πως το να αγνοεί την κυβέρνηση Μπάιντεν δεν ενέχει σχεδόν κανέναν κίνδυνο. Πράγματι, θα μπορούσαν να υπάρχουν ακόμα και οφέλη αν συμπαρασύρει τις ΗΠΑ ώστε να αναπτύξουν τη στρατιωτική τους ισχύ εναντίον του Ιράν.
Οι πιθανότητες η Αμερική να αρνηθεί να υποστηρίξει το Ισραήλ σε μια κρίση -πάντα ελάχιστες- ελαχιστοποιούνται περαιτέρω από το γεγονός πως οι αμερικανικές προεδρικές απέχουν περίπου ένα μήνα. Η Κάμαλα Χάρις έχει φλερτάρει με το ενδεχόμενο να ακολουθήσει σκληρότερη γραμμή έναντι του Νετανιάχου για τη Γάζα. Αλλά θα θελήσει επίσης να φανεί σκληρή και πλήρως υποστηρικτική έναντι του Ισραήλ σε μια περίοδο κινδύνου. Και δεν μπορεί να διακινδυνεύσει το ενδεχόμενο να φανεί ήπια έναντι του Ιράν, με το οποίο οι ΗΠΑ έχουν τη δική τους μακρά ιστορία ανταγωνισμού, που χρονολογείται στην κρίση των ομήρων του 979-81.
Ωστόσο, η τρέχουσα επικίνδυνη κατάσταση θα μπορούσε να αποτελεί κακό νέο για τη Χάρις. Στον Ντόναλντ Τραμπ αρέσει να ισχυρίζεται πως επικρατούσε ειρήνη στον κόσμο κατά τη διάρκεια της δικής του θητείας, αλλά η «αδυναμία» της κυβέρνησης Μπάιντεν έχει οδηγήσει σε πολέμους στην Ευρώπη και στη Μέση Ανατολή. Αυτή η τελευταία κλιμάκωση βολεύει απόλυτα το αφήγημά του.
Κάθε φορά που υπάρχουν προεδρικές εκλογές στην Αμερική, υπάρχουν εικασίες ως προς μια πιθανή «οκτωβριανή έκπληξη» που θα ανατρέψει τον προεκλογικό αγώνα λίγες μόλις εβδομάδες πριν τις εκλογές. Το Ισραήλ και το Ιράν μόλις έκαναν την «οκτωβριανή έκπληξη» αυτών των εκλογών, και ο ωφελημένος μπορεί να είναι ο Τραμπ.