Θα έπρεπε να είναι κάτι εύκολο. Η επιβεβαίωση ότι η Κάμαλα Χάρις είναι ένας λογικός άνθρωπος που έχει σώας τα φρένας θα έπρεπε - σε έναν ιδανικό κόσμο - να είναι παραπάνω από αρκετή για να κερδίσει τον Ντόναλντ Τραμπ στη σημερινή τηλεμαχία.
Tα ελαττώματα του Τραμπ είναι γνωστά και δεν χρειάζεται να τα επισημάνω. Ακόμα και ο Ντικ Τσέινι - κάθε άλλο παρά υπέρμαχος των φιλελεύθερων ιδεών - ανακοίνωσε ότι θα ψηφίσει τη Χάρις. Ο πρώην ρεπουμπλικάνος αντιπρόεδρος χαρακτήρισε τον Τραμπ ως τη μεγαλύτερη απειλή που έχει αντιμετωπίσει η αμερικανική δημοκρατία στα 248 έτη της ιστορίας της.
Αλλά η πραγματικότητα είναι ότι η Χάρις πρέπει να κάνει πολύ περισσότερα από το να δώσει μια απλώς ικανοποιητική παράσταση. Η τελευταία μεγάλη δημοσκόπηση που διενεργήθηκε πριν την τηλεμαχία έδειξε ότι ο Τραμπ έχει πλέον προβάδισμα μιας ποσοστιαίας μονάδας έναντι της Χάρις.
Φυσικά, η δημοσκόπηση των New York Times/Siena είναι μόνο μία από τις πολλές. Άλλες δημοσκοπήσεις που δημοσιεύτηκαν τις τελευταίες εβδομάδες δείχνουν γενικά ότι η Χάρις έχει ισχνό προβάδισμα στην εθνική ψήφο με την κατάσταση στις αμφίρροπες πολιτείες να είναι πολύ οριακή για την εξαγωγή συμπερασμάτων. Αλλά δεδομένου του συστήματος εκλογής προέδρου στις ΗΠΑ, η Χάρις πρέπει να έχει κάμποσες μονάδες προβάδισμα στην εθνική ψήφο για να είναι βέβαιη ότι θα κερδίσει. Και καμία δημοσκόπηση δεν δείχνει ότι έχει εξασφαλίσει τέτοιο προβάδισμα.
Οπότε το επιτελείο της Χάρις έχει λόγους να ανησυχεί. Ο ενθουσιασμός και η στήριξη που πυροδότησε αφότου αντικατέστησε τον Τζο Μπάιντεν τον Ιούλιο εξασθενούν. Η ελπίδα ότι η Χάρις θα λάβει ουσιαστική ώθηση στις δημοσκοπήσεις μετά το συνέδριο των Δημοκρατικών και θα αποκτήσει σημαντικό προβάδισμα έναντι του Τραμπ δεν επιβεβαιώθηκε. Οι αναφορές περί αναστάτωσης στο επιτελείο του Τραμπ δεν μεταφράστηκαν και σε αποδυνάμωση της στήριξης προς τον Ρεπουμπλικάνο.
Μήπως η εκστρατεία της Χάρις δεν αποτελεί μια τόσο θριαμβευτική επιτυχία όσο έχουν υποστηρίξει κάποιοι δημοσιολογούντες; Μια εμφανής αδυναμία είναι ότι στις συνεντεύξεις που έχει δώσει στα μέσα ενημέρωσης η Χάρις έχει εμφανιστεί ιδιαίτερα διστακτική να ξεφύγει από την πεπατημένη.
Η πρώτη τηλεοπτική συνέντευξη που έδωσε ήταν μαζί με τον υποψήφιο αντιπρόεδρό της Τιμ Γουόλτς, μια επιλογή που δείχνει έλλειψη αυτοπεποίθησης, σαν η επίδοξη πρόεδρος να χρειαζόταν συνοδό για να τη βοηθήσει να απαντήσει μια σειρά από μάλλον εύκολες ερωτήσεις.
Ενδεχομένως αυτός να είναι ο λόγος που κάποιοι ψηφοφόροι αισθάνονται ότι δεν γνωρίζουν αρκετά για τη Χάρις για να βγάλουν ένα οριστικό συμπέρασμα. Στην τελευταία δημοσκόπηση το 28% ανέφερε ότι θέλουν να μάθουν περισσότερα για αυτήν, έναντι μόλις 9% που θέλουν να μάθουν περισσότερα για τον Τραμπ.
Αλλά αυτό το έλλειμμα πληροφόρησης δίνει στη Χάρις και μια ευκαιρία. Η τηλεμαχία τής δίνει τη δυνατότητα να συστηθεί στη μεγάλη μάζα των ψηφοφόρων που θα πάρουν μια πρώτη καλή γεύση από την υποψήφια των Δημοκρατικών. Η Χάρις πρέπει να αδράξει την ευκαιρία αυτή.
Η αναμέτρηση της Τρίτης με τον Τραμπ μπορεί να είναι η τελευταία ευκαιρία που θα έχει να αλλάξει τη δυναμική της προεκλογικής κούρσας, καθώς ακόμα δεν έχουν οριστεί άλλες τηλεμαχίες. Ο Τραμπ και οι Ρεπουμπλικάνοι καταβάλουν μεγάλη προσπάθεια να παρουσιάσουν τη Χάρις σαν μια καλιφορνέζα φιλελεύθερη που έχει ανέβει στην κορυφή επειδή είναι μαύρη και γυναίκα και όχι επειδή το αξίζει.
Η Χάρις πρέπει να εκμεταλλευτεί την ευκαιρία να υπογραμμίσει ότι έχει ζήσει μια πολύ λιγότερο προνομιούχα ζωή από τον Τραμπ, ο οποίος γεννήθηκε μέσα στα πλούτη και τα προνόμια.
Περίπου το 61% των ψηφοφόρων λένε ότι θέλουν να δουν «ριζικές αλλαγές» μετά την προεδρία του Μπάιντεν. Η Χάρις πρέπει με κάποιο τρόπο να πείσει τους ψηφοφόρους ότι μπορεί να εκπροσωπήσει την αλλαγή αυτή παρά το ό,τι ήταν η αντιπρόεδρος του Μπάιντεν. Η πρότασή της για ελέγχους στις τιμές κάποιων προϊόντων - αν και επικρίθηκε από τους οικονομολόγους - θα μπορούσε να είναι αυτού του είδους η ρηξικέλευθη κίνηση που θα έβρισκε απήχηση στους Αμερικανούς που ταλαιπωρούνται από τον πληθωρισμό.
Ωστόσο, η ιστορία των προεδρικών τηλεμαχιών δείχνει επίσης ότι πολλές φορές κρίνονται σε μια μοναδική ατάκα. Η απάντηση του Ρόναλντ Ρίγκαν στον Τζίμι Κάρτερ - «Πάλι τα ίδια» - έχει καταγραφεί ως ένα αριστοτεχνικό «χτύπημα».
Στην τηλεμαχία των υποψήφιων αντιπροέδρων του 1988, ο Λόιντ Μπέντσεν στρίμωξε τον Νταν Koυέιλ, ο οποίος είχε κάνει το σφάλμα να συγκρίνει τον εαυτό του με τον Τζον Κένεντι, λέγοντάς του «Γερουσιαστά, δεν είστε Κένεντι». (Ο Μάικλ Δουκάκης και ο Μπέντσεν έχασαν τελικά τις εκλογές από τον Τζορτζ Μπους και τον Κουέιλ).
Στην τηλεμαχία του Ιουνίου ο Τραμπ έριξε την ατάκα που συμπύκνωνε την σοκαριστική επιδείνωση της κατάστασης του Μπάιντεν: «Αλήθεια δεν ξέρω τι είπε στο τέλος αυτής της πρότασης. Δεν πιστεύω ότι ξέρει ούτε αυτός».
Η στιγμή αυτή θα έπρεπε να υπενθυμίζει σε όλους να μην υποτιμούν τις ικανότητες του Τραμπ στις τηλεμαχίες και στις τηλεοπτικές εμφανίσεις. Η επίδοση του Μπάιντεν στην τηλεμαχία ήταν απροσδόκητα τραγική. Αλλά και ο Τραμπ τα πήγε αναπάντεχα καλά. Μολονότι η εμφάνισή του περιλάμβανε ως συνήθως διάφορα ψέματα και ανακολουθίες, εμφανίστηκε πιο πειθαρχημένος και ευέλικτος από ό,τι σε κάποιες προγενέστερες τηλεμαχίες.
Ακολουθώντας τη στρατηγική της εκστρατείας της να παρουσιάζει τον Τραμπ ως περίεργο - και να βγάζει προς τα έξω ένα ευχάριστο παρά θυμωμένο πρόσωπο - η Χάρις μπορεί να ψάξει μια ευκαιρία να γελοιοποιήσει τον Τραμπ παρά να τον καταδικάσει.
Ελπίζοντας ότι ο Τραμπ θα βάλει τρικλοποδιά στον εαυτό του με κάποιο οργισμένο ξέσπασμα - ή μια προσβολή - το επιτελείο της Χάρις ζήτησε να παραμείνουν τα μικρόφωνα και των δύο υποψηφίων ανοιχτά σε όλη τη διάρκεια της τηλεμαχίας. Έχασε αυτή τη μάχη. Οπότε η Χάρις θα πρέπει να βρει έναν άλλο τρόπο για να κερδίσει.
Η άβολη αλήθεια είναι πώς αν οι δημοσκοπήσεις δεν μεταβληθούν σημαντικά μετά την τηλεμαχία της Τρίτης, η Χάρις οδεύει πιθανότατα σε ήττα και οι ΗΠΑ στη δεύτερη προεδρία Τραμπ.