Είναι όλο και πιο συνηθισμένο να ακούμε από Αμερικανούς ότι πρέπει να επικεντρωθούμε περισσότερο στην Κίνα και την Ασία και λιγότερο στην Ευρώπη. Όπως είναι φυσικό, αυτή η προοπτική δεν είναι πάντα ευπρόσδεκτη. Οι σχολιαστές συχνά υποστηρίζουν ότι τέτοιες συμβουλές έχουν τις ρίζες τους στον «απομονωτισμό», στην «αδυναμία» ή στις προσωπικές ατζέντες συγκεκριμένων ηγετών.
Δεν είναι έτσι. Εχουν τις ρίζες τους σε βαθιές διαρθρωτικές πραγματικότητες. Γεγονός είναι ότι οι ΗΠΑ θα πρέπει να δώσουν προτεραιότητα στην Κίνα και την Ασία έναντι της Ευρώπης τα επόμενα χρόνια, ανεξάρτητα από το ποιος είναι επικεφαλής - η πρωτοκαθεδρία της Ασίας και η άνοδος της Κίνας ως υπερδύναμης το επιβάλλουν.
Πολλοί αντίπαλοι της στροφής της εστίασης στην Ασία, αρέσκονται να επαναπαύονται στην κληρονομιά του Ψυχρού Πολέμου. Αλλά ενώ η λογική της ψυχροπολεμικής στρατηγικής -δηλαδή να αποτραπεί κάθε δυνητικά εχθρική δύναμη από το να κυριαρχήσει στην πιο σημαντική βιομηχανική περιοχή του κόσμου- οδηγούσε κάποτε την Αμερική στην Ευρώπη, σήμερα δείχνει ότι η Αμερική πρέπει να επικεντρωθεί στην Ασία.
Επιπλέον, ο σημαντικότερος αμερικανικός αντίπαλος βρίσκεται στην Ασία: Η Κίνα. Ενώ η κινεζική οικονομία είναι μικρότερη από την αμερικανική σε όρους δολαρίου, είναι συγκρίσιμη, αν όχι μεγαλύτερη, σε πιο σημαντικούς γεωπολιτικά όρους ισοτιμίας αγοραστικής δύναμης. Ο στρατός της Κίνας έχει αναπτυχθεί με εκπληκτικούς ρυθμούς, ενώ η χώρα ανταγωνίζεται στην πρώτη γραμμή των βασικών στρατιωτικών τεχνολογιών και των τεχνολογιών διπλής χρήσης.
Κανείς δεν ξέρει τι θα αποφασίσει το Πεκίνο, αλλά η Κίνα φαίνεται πως σχεδόν ό,τι κάνει, συνάδει με την προετοιμασία για έναν πόλεμο με την Αμερική. Προσπαθεί να προστατεύσει την οικονομία της από κυρώσεις και προετοιμάζει τον πληθυσμό της ώστε να είναι έτοιμος για «φουρτούνες».
Επομένως, κάθε υπεύθυνη αμερικανική κυβέρνηση πρέπει να προετοιμάζεται για την πιθανότητα ενός πολέμου με την Κίνα. Η αμερικανική πολιτική θα πρέπει ιδανικά να επιδιώκει την αποτροπή της σύγκρουσης με την έκδηλη ικανότητα να αρνηθεί στην Κίνα μια επιτυχή εισβολή στην Ταϊβάν (ή σε οποιονδήποτε άλλο σύμμαχο στην Ασία). Δυστυχώς αυτή η ικανότητα δεν είναι κάτι που μπορεί να θεωρηθεί δεδομένο. Πράγματι, αξιόπιστες πηγές δείχνουν ότι η Αμερική είναι σε τροχιά να χάσει έναν τέτοιον πόλεμο.
Πολλοί θα το παραδεχτούν αυτό, αλλά θα πουν ότι η Αμερική θα πρέπει να εξακολουθεί να είναι σε θέση να παρέχει το μεγαλύτερο μέρος της άμυνας για τους συμμάχους της τόσο στην Ασία, όσο και στην Ευρώπη. Αλλά αυτό απλά δεν είναι ρεαλιστικό.
Είναι γεγονός ότι οι ΗΠΑ δεν διαθέτουν στρατό αρκετά μεγάλο ή κατάλληλα σχεδιασμένο για να πολεμήσουν δύο μεγάλους πολέμους, ειδικά αν ξεσπάσουν ταυτόχρονα μάχες με την Κίνα και τη Ρωσία. Και υπάρχει πολύ σημαντική αλληλοεπικάλυψη μεταξύ των αναγκών μιας μάχης για την Ταϊβάν και μιας στην Ευρώπη. Δεν υπάρχουν αρκετοί πόροι για όλους, και υπάρχει επείγουσα απαίτηση για τις ΗΠΑ να καλύψουν το χαμένο έδαφος στην Ασία.
Δυστυχώς, αυτά τα ελλείμματα δεν μπορούν να διορθωθούν γρήγορα ή εύκολα. Ποια είναι λοιπόν η σωστή στρατηγική απάντηση;
Παρά την έντονη ρητορική των ηγετών του Κογκρέσου και του Τύπου, μια εξωτερική πολιτική αμερικανικής υπεροχής (primacy) απλά δεν είναι δυνατή. Δεν διαθέτουμε τον στρατό γι' αυτό, και ακόμη και αν υπήρχε ο προϋπολογισμός, δεν θα μπορούσαμε να δημιουργήσουμε έναν στον χρόνο που χρειάζεται. Εν τω μεταξύ, υπάρχει αυξανόμενη ανησυχία για το μέγεθος των αμερικανικών ελλειμμάτων και πολλοί προειδοποιούν για την αύξηση του ήδη υψηλού χρέους μας. Επομένως, η πρωτοκαθεδρία δεν αποτελεί σοβαρή επιλογή.
Ούτε όμως και ο απομονωτισμός. Το να αποτραβηχτούμε στις δικές μας ακτές και να αφήσουμε τα πράγματα να πάρουν το δρόμο τους, θα οδηγούσε σχεδόν σίγουρα σε μια Ασία που θα κυριαρχείται από την Κίνα, με σοβαρές συνέπειες για την αμερικανική οικονομία. Τα συμφέροντά μας στην Ευρώπη και τη Μέση Ανατολή δεν θα είχαν καλύτερη τύχη.
Η απάντηση βρίσκεται ανάμεσα σε αυτά τα δύο άκρα, στη στρατηγική ιεράρχηση: αντιμετωπίζοντας την πραγματικότητα της ανεπάρκειας και την ανάγκη για σκληρές επιλογές, εστιάζοντας τους πόρους και τη θέληση εκεί όπου κινδυνεύουν τα σημαντικότερα συμφέροντα της Αμερικής - στην Ασία.
Αυτό δεν σημαίνει ότι εγκαταλείπουμε την Ευρώπη. Αντίθετα, περιλαμβάνει την παρακίνηση των Ευρωπαίων συμμάχων μας να αναλάβουν την πρωταρχική ευθύνη για τη δική τους άμυνα. Το 1988, μόνο η Δυτική Γερμανία διέθετε ένα στρατό 12 ενεργών και τριών έτοιμων εφεδρικών μεραρχιών. Αν θέλουμε σοβαρά να ακολουθήσουμε το παράδειγμα του ψυχρού πολέμου, τότε ο ευρωπαϊκός επανεξοπλισμός είναι ο δρόμος.
Ο καλύτερος για να συνεχίσουμε είναι να αντιμετωπίσουμε την πραγματικότητα, να αναγνωρίσουμε ότι η Ευρώπη πρέπει να αναλάβει την ηγεσία της δικής της άμυνας και να κάνουμε μαζί τη μετάβαση ως μέρος ενός μεταρρυθμισμένου, αλλά πιο βιώσιμου ΝΑΤΟ. Δυστυχώς, αυτό θα συνεπάγεται τρωτά σημεία - οι ΗΠΑ πρέπει να παρακρατήσουν δυνάμεις από την Ευρώπη που μπορεί να χρειαστούν για την Ασία, ακόμη και στην περίπτωση που η Ρωσία επιτεθεί πρώτη. Αυτό συμβαίνει διότι αν οι ΗΠΑ δεσμεύσουν ή χάσουν βασικές δυνάμεις για την άμυνα της Ταϊβάν σε μια λιγότερο σημαντική ευρωπαϊκή μάχη, θα είναι σαν να πηγαίνει γυρεύοντας να επιτεθεί η Κίνα. Αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι εγκαταλείπουμε την Ευρώπη- σημαίνει ότι πρέπει να συνεργαστούμε σε ένα σχέδιο για να διαχειριστούμε αυτά τα τρωτά σημεία όσο το δυνατόν καλύτερα.
Είναι αυτή μια τέλεια λύση; Όχι. Αλλά δεν βρισκόμαστε σε έναν κόσμο τέλειων λύσεων. Αυτοί που προσποιούνται ότι είμαστε, ίσως είναι οι πιο επικίνδυνοι από όλους. Καλύτερα να αντιμετωπίσουμε την πραγματικότητα και να εφαρμόσουμε στρατηγικές για αυτήν.
Αυτή είναι η μόνη υπεύθυνη πορεία.
* Ο συγγραφέας είναι επικεφαλής της Marathon Initiative και διετέλεσε επικεφαλής του Πενταγώνου για την Εθνική Αμυντική Στρατηγική του 2018.