Μετά από πολλούς μήνες καυγάδων και δισταγμού, η Βουλή των Αντιπροσώπων επιτέλους έδρασε. Η ψήφος στην Ουάσινγκτον για την παροχή νέας στρατιωτικής βοήθειας 61 δισ. δολαρίων στην Ουκρανία μπορεί να αποτελέσει σημείο καμπής στον πόλεμο με τη Ρωσία. Το λιγότερο, θα κρατήσει την Ουκρανία στη μάχη.
Οι Ρώσοι θα συνεχίσουν να ελπίζουν ότι, αν εκλεγεί πρόεδρος τον Νοέμβριο ο Ντόναλντ Τραμπ, αυτό μπορεί να είναι το τελευταίο μεγάλο πακέτο αμερικανικής στρατιωτικής βοήθειας. Αλλά ακόμα και αυτό μπορεί να μην είναι ολέθριο για τον ουκρανικό αγώνα. Οι στρατιωτικές βιομηχανίες της Ευρώπης, καθυστερημένα, αναλαμβάνουν δράση και θα βρίσκονται σε καλύτερη θέση να προμηθεύουν την Ουκρανία το 2025.
Η ψήφος για παροχή επιπλέον κεφαλαίων για την Ουκρανία πέρασε από τη Βουλή των Αντιπροσώπων, μαζί με ξεχωριστές ψηφοφορίες που παρέχουν ουσιαστική βοήθεια για το Ισραήλ και την Ταϊβάν. Όλα αυτά μαζί δίνουν μια ξεκάθαρη αίσθηση του πώς βλέπει τώρα η Αμερική –και οι βασικοί της σύμμαχοι σε Ευρώπη και Ασία- τον κόσμο.
Συλλογικά όλα αυτά τα χρήματα έχουν σκοπό να υπάρξει αντίσταση εναντίον τεσσάρων χωρών που ο Στρατηγός Κρις Καβόλι, διοικητής των αμερικανικών δυνάμεων στην Ευρώπη, χρακτηρίζει ως έναν «άξονα αντιπάλων»: τη Ρωσία, την Κίνα, το Ιράν και τη Βόρεια Κορέα.
Οι συζητήσεις περί άξονα φέρνουν πίσω ατυχείς μνήμες του 2002 και τον «άξονα του κακού» του Τζορτζ Ου. Μπους, που υπερέβαλαν σοβαρά για τις σχέσεις μεταξύ του Ιράκ, του Ιράν και της Βόρειας Κορέας. Αλλά δυο δεκαετίες μετά, υπάρχουν πολύ περισσότερες απτές αποδείξεις για σοβαρή στρατιωτική συνεργασία μεταξύ της Μόσχας, του Πεκίνου, της Τεχεράνης και της Πιονγκγιάνγκ.
Οι ΗΠΑ κατηγορούν την Κίνα ότι προμηθεύει τη Ρωσία με κινητήρες για drones, μηχανές για πυραύλους κρουζ και άλλες μορφές στρατιωτικής βοήθειας. Τα καθεστώτα σε Πιονγκγιάνγκ και Τεχεράνη έχουν γίνει ζωτικοί προμηθευτές όπλων για τη Μόσχα. Η Κίνα διακήρυξε επίσης πρόσφατα τη «βαθιά φιλία» της με τη Βόρεια Κορέα και έστειλε έναν πολύ υψηλόβαθμο αξιωματούχο στην Πιονγκγιάνγκ για συνομιλίες.
Καθώς αυτές οι τέσσερις απολυταρχίες έρχονται πιο κοντά, οι δημοκρατικοί σύμμαχοι της Αμερικής συσφίγγουν επίσης τους δεσμούς τους. Στην Ουάσινγκτον, οι ΗΠΑ και η Ιαπωνία ανακοίνωσαν πρόσφατα μια σειρά νέων συμφωνιών που θα πάνε την εταιρική τους σχέση στον τομέα της ασφάλειας σε νέο επίπεδο. Η Νότια Κορέα είναι επίσης σημαντικός προμηθευτής όπλων για την Ουκρανία.
Η «δυτική συμμαχία» είναι πλέον, στην πραγματικότητα, ένα παγκόσμιο δίκτυο συμμάχων που βλέπει τον εαυτό του να εμπλέκεται σε μια σειρά συνδεδεμένων περιφερειακών μαχών. Η Ρωσία είναι ο βασικός αντίπαλος στην Ευρώπη. Το Ιράν είναι η πιο διασπαστική δύναμη στη Μέση Ανατολή. Η Βόρεια Κορέα αποτελεί έναν διαρκή κίνδυνο στην Ασία. Η συμπεριφορά και η ρητορική της Κίνας γίνονται όλο και πιο επιθετικές και μπορεί να συγκεντρώσει πόρους που δεν είναι διαθέσιμοι στη Μόσχα ή την Τεχεράνη.
Φυσικά, παραμένουν σημαντικές διαφορές μεταξύ αυτών των χωρών. Η Ρωσία, το Ιράν και η Βόρεια Κορέα αντιμετωπίζονται ως έθνη-παρίες από τις ΗΠΑ και τους συμμάχους τους. Αντίθετα, η Κίνα παραμένει σημαντικός εμπορικός εταίρος όλων των χωρών της «παγκόσμιας Δύσης».
Στην Ουάσιγκτον και το Τόκιο, ωστόσο, η υπόθεση είναι ότι, μακροπρόθεσμα, ο Σι Τζινπίνγκ είναι εξίσου αποφασισμένος με τον Βλαντιμίρ Πούτιν ή τον Αγιατολάχ Αλί Χαμενεΐ να ανατρέψει την τρέχουσα παγκόσμια τάξη. Οι Ιάπωνες, όπως και οι Αμερικανοί, πιστεύουν πως ό,τι συμβεί στην Ουκρανία θα έχει ζωτική σημασία για το τι θα συμβεί στον Ινδο-Ειρηνικό.
Οι ΗΠΑ και οι σύμμαχοί τους πιστεύουν λοιπόν ότι παίζουν άμυνα υποστηρίζοντας χώρες που βρίσκονται στη γραμμή πυρός του άξονα των αντιπάλων - κυρίως την Ουκρανία, το Ισραήλ και την Ταϊβάν.
Η ενίσχυση της στρατιωτικής υποστήριξης προς αυτές τις χώρες έχει προσελκύσει επικρίσεις σε όλο το πολιτικό φάσμα. Η απομονωτική δεξιά στις ΗΠΑ παραμένει έντονα αντίθετη στην παροχή βοήθειας στην Ουκρανία. Η προοδευτική αριστερά κατηγορεί τις ΗΠΑ ότι υποστηρίζουν την ισραηλινή «γενοκτονία» στη Γάζα.
Ακόμη και ορισμένοι που υποστηρίζουν τη φιλοδοξία να υπερασπιστούν την τρέχουσα παγκόσμια δομή ισχύος ανησυχούν για τη στρατηγική. Ο αείμνηστος Χένρι Κίσινγκερ ανησυχούσε ότι η αμερικανική υποστήριξη προς την Ουκρανία οδηγούσε τη Ρωσία στην αγκαλιά της Κίνας. Άλλοι πιστεύουν ότι η Αμερική απλώς δεν διαθέτει τους στρατιωτικούς και οικονομικούς πόρους για να ηγηθεί της απώθησης των αντιπάλων στην Ασία, την Ευρώπη και τη Μέση Ανατολή ταυτόχρονα.
Μπορεί να υπάρχει κάποια αλήθεια σε αυτό. Ένας ανώτερος σύμβουλος της κυβέρνησης Μπάιντεν παραδέχεται ότι «είμαστε αρκετά εξαντλημένοι αυτή τη στιγμή». Αλλά οι Αμερικανοί και οι σύμμαχοί τους γνωρίζουν επίσης ότι οι αντίπαλοί τους έχουν τεράστιες δυσκολίες. Η Ρωσία έχει υποστεί εκατοντάδες χιλιάδες απώλειες στον πόλεμό της με την Ουκρανία. Η κινεζική οικονομία αντιμετωπίζει σοβαρές δυσκολίες. Το Ιράν αντιμετωπίζει εσωτερικές αναταραχές και η Βόρεια Κορέα είναι μια «παλαβή» πυρηνικά εξοπλισμένη.
Η Ουάσινγκτον προβληματίζεται επίσης για το πώς θα ενισχύσει την αποτροπή χωρίς να εμπλακούν οι ΗΠΑ άμεσα σε πόλεμο με οποιονδήποτε από τους αντιπάλους του άξονα. Στην πράξη, αυτό σήμαινε συχνά την παροχή νέας στρατιωτικής βοήθειας στους συμμάχους της Αμερικής στην πρώτη γραμμή, ενώ ταυτόχρονα προσπαθούσε να περιορίσει τις ενέργειές τους.
Καθ' όλη τη διάρκεια του πολέμου στην Ουκρανία, οι ΗΠΑ προσπάθησαν να αποθαρρύνουν την Ουκρανία από το να χτυπήσει βαθιά μέσα στη Ρωσία. Μετά το μπαράζ των πυραύλων που εκτόξευσε το Ιράν κατά του Ισραήλ αυτόν τον μήνα, οι ΗΠΑ κινήθηκαν επίσης για να σταματήσουν την περαιτέρω κλιμάκωση της σύγκρουσης.
Και ενώ οι ΗΠΑ παρέχουν επιπλέον πολιτική και στρατιωτική υποστήριξη στην Ταϊβάν, επέμειναν ότι η τελευταία δεν πρέπει να προκαλέσει το Πεκίνο κάνοντας εμφανή βήματα προς την επίσημη πολιτική ανεξαρτησία από την Κίνα.
Η Αμερική παίζει ένα δυνητικά θανατηφόρο παιχνίδι μυαλού με τους αντιπάλους της, αναπτύσσοντας στρατιωτική δύναμη επιλεκτικά, με την ελπίδα να αποτρέψει το ξέσπασμα ενός ευρύτερου πολέμου.
Η Ουκρανία αγωνίζεται για την ελευθερία και την ανεξαρτησία της. Αλλά είναι επίσης η πρώτη γραμμή σε μια δυνητικά πολύ μεγαλύτερη σύγκρουση.