Ο Ντόναλντ Τραμπ, που εξακολουθεί να είναι απλώς υποψήφιος για την προεδρία των ΗΠΑ, μπορεί σύντομα να δώσει στον φίλο του, τον Βλαντίμιρ Πούτιν, τη νίκη στην Ουκρανία. Αυτό θα ήταν απίστευτο αν δεν είχε συνηθίσει κάποιος σε τέτοια αίσχη. Φαντάζονταν κανείς, πριν την ανάδυση του Τραμπ, πως ένας άνθρωπος που προσπάθησε να ανατρέψει τα αποτελέσματα των προεδρικών εκλογών θα ήταν υποψήφιος των Ρεπουμπλικάνων στις επόμενες προεδρικές εκλογές;
Τον περασμένο Αύγουστο η κυβέρνηση Μπάιντεν ζήτησε από το Κογκρέσο να παράσχει πόρους για την Ουκρανία, για την ανακούφιση από καταστροφές και για την ενίσχυση του ελέγχου στα νότια σύνορα. Ο σχεδιασμός είχε γίνει ώστε να επιτευχθεί δικομματική υποστήριξη. Ο Τραμπ αντιτάχθηκε επειδή ήθελε να διασφαλίσει την αποτυχία του Τζο Μπάιντεν.
Υπακούοντας τον αφέντη τους, οι Ρεπουμπλικάνοι της Γερουσίας δεν πέρασαν το νομοσχέδιο. Αλλά η Γερουσία τελικά πέρασε ένα νομοσχέδιο που θα παρέχει βοήθεια στην Ουκρανία, την Ταϊβάν, το Ισραήλ και τους πολίτες της Γάζας. Αυτό «κόλλησε» στη συνέχεια στη Βουλή των Αντιπροσώπων. Αυτό επειδή το «κανίς» του Τραμπ, ο πρόεδρος Μάικ Τζόνσον, αρνήθηκε να το θέσει σε ψηφοφορία, γνωρίζοντας πως θα περάσει και φοβούμενος, όπως φαίνεται, πως ο Τραμπ θα τον τιμωρήσει επιχειρώντας να αποτρέψει την επανεκλογή του τον Νοέμβριο στη Βουλή των Αντιπροσώπων. Όπως οι περισσότεροι «ισχυροί άνδρες», ο Τραμπ «επιβραβεύει» την αφοσίωση πάνω απ’ όλα.
Όπως σημείωνε πρόσφατα η Αν Απλμπαουμ σε άρθρο της στο the Atlantic, «για τους απ’ έξω, αυτή η πραγματικότητα είναι αδιανόητη, δύσκολο να γίνει αντιληπτή και αδύνατον να γίνει κατανοητή». Έτσι είναι. Αλλά είναι ζωτικής σημασίας να γίνει και αντιληπτή και κατανοητή, επειδή μας λέει κάτι ουσιώδες για τα γεγονότα στην χώρα που υπήρξε ο ηγέτης της Δύσης από τότε που πραγματοποιήθηκε η επίθεση στο Περλ Χάρμπορ το 1941.
Η Ουκρανία έχει πολεμήσει τον Ρώσο γίγαντα για δυο ηρωικά χρόνια και τον έχει φέρει σε τέλμα, παρ’ ότι η Ρωσία διαθέτει υπεροπλία και μεγαλύτερο αριθμητικά στρατό. Ο ηρωισμός των Ουκρανών είναι ακόμα πιο αξιοσημείωτος από αυτόν των Φινλανδών στον χειμερινό πόλεμο του 1939-40 ενάντια στις στρατιές του Στάλιν.
Ο ανεπιτυχής, μέχρι στιγμής, πόλεμος του Πούτιν έχει επίσης κοστίσει ακριβά στη Ρωσία. Σύμφωνα με τον διευθυντή της CIA Μπιλ Μπερνς, «τα δύο τρίτα του προπολεμικού αποθέματος αρμάτων μάχης της Ρωσίας έχουν καταστραφεί και το περίφημο πρόγραμμα στρατιωτικού εκσυγχρονισμού του Πούτιν που διαρκούσε δεκαετίες έχει αποδυναμωθεί».
Ο σερ Ρόντρικ Λιν, πρώην πρέσβης της Βρετανίας στη Ρωσία, γράφει ότι «οι δυτικές εκτιμήσεις για τις ρωσικές απώλειες, νεκρούς ή σοβαρά τραυματίες, κυμαίνονται μεταξύ 300 και 350 χιλιάδων, με πάνω από εκατό χιλιάδες νεκρούς ... Οι απώλειες αναμένεται να προσεγγίσουν το μισό εκατομμύριο μέχρι το τέλος του τρέχοντος έτους». Επιπλέον, προσθέτει: «Το ένα τρίτο του προϋπολογισμού δαπανάται για την άμυνα... αν προστεθούν οι δαπάνες για την εσωτερική ασφάλεια, το ποσοστό ανέρχεται στο επιβλητικό 40% των δαπανών του προϋπολογισμού».
Η Ουκρανία το πέτυχε αυτό απέναντι στη ρεβανσιστική δικτατορία του Πούτιν με ελάχιστο κόστος για τις δυτικές χώρες. Οι στρατιώτες του ΝΑΤΟ δεν καλούνται καν να πολεμήσουν. Για τις ΗΠΑ, η ζημιά που προκλήθηκε στη Ρωσία από τον πόλεμο στην Ουκρανία ήταν μια κολοσσιαία ευκαιρία.
Ωστόσο, τώρα, ο Τραμπ και οι ακόλουθοί του φαίνεται να έχουν αποφασίσει να παραδώσουν στον Πούτιν μια νίκη που ούτε την κέρδισε, ούτε του αξίζει. Γνωρίζουμε από τα ρωσικά εγκλήματα στις κατεχόμενες περιοχές τις φρικαλεότητες που θα προκαλούσαν αν κέρδιζαν. Αλλά διακυβεύονται περισσότερα ακόμη και από αυτό. Αν οι ΗΠΑ εγκαταλείψουν τώρα την Ουκρανία, αυτό θα κλονίσει τις συμμαχίες τους στα θεμέλιά τους.
Πώς κατάφερε ο Τραμπ να ασκήσει τέτοιο έλεγχο στο κόμμα του; Η απάντηση είναι ότι μεγάλο μέρος της ρεπουμπλικανικής βάσης είναι πιστή σε αυτόν προσωπικά. Οι Ρεπουμπλικάνοι είναι φανατικοί. Οπλισμένος με αυτή την υποστήριξη, ο Τραμπ ελέγχει τους νομοθέτες του κόμματος, εκμεταλλευόμενος τη δειλία και τον καριερισμό τους. Αυτό καθιστά τις επόμενες εκλογές τουλάχιστον τις πιο σημαντικές από το 1932, όταν εξελέγη ο Φραγκλίνος Ντελάνο Ρούσβελτ.
Τι θα μπορούσε να συμβεί αν η Ουκρανία όντως εγκαταλειφθεί; Προφανώς, θα εγείρει παντού ερωτήματα για την αξιοπιστία των ΗΠΑ. Πάνω απ' όλα, οι σύμμαχοι θα αμφισβητήσουν τις εγγυήσεις. Πώς θα μπορούσαν να αντιδράσουν; Μια πιθανότητα είναι ένα επικίνδυνο κύμα διάδοσης των πυρηνικών όπλων. Μια άλλη είναι η αναδιαμόρφωση των συμμαχιών σε λιγότερο εξαρτημένες από τις ΗΠΑ. Ακόμα μια θα ήταν η προσπάθεια να γίνουν συμφωνίες με την Κίνα και τη Ρωσία. Σε έναν κόσμο συναλλαγών, αυτό είναι που θα κάνουν πολλοί λογικοί παίκτες.
Δεν είναι δύσκολο να καταλάβει κανείς ότι πολλοί Αμερικανοί δυσανασχετούν με τον παρασιτισμό των συμμάχων τους εις βάρος των δικών τους πόρων και της βούλησής τους. Πρόκειται για ένα κλασικό πρόβλημα συλλογικής δράσης: οι χώρες που δεν θα κάνουν τη διαφορά στα αποτελέσματα μπαίνουν στον πειρασμό να παρασιτίσουν. Αλλά μια υπερδύναμη δεν μπορεί να παρασιτεί. Η υποχώρησή της θα αναδιαμορφώσει τον κόσμο. Αυτό προσπάθησε να κάνει ανάμεσα στους δύο παγκόσμιους πολέμους. Δεν είχε καλή κατάληξη. Είναι απίθανο ότι θα της είναι αρεστός ένας κόσμος από τον οποίο οι ΗΠΑ θα έχουν αποσυρθεί.
Επιπλέον, αν το έκαναν, θα το έκαναν, όπως σημειώνει ο Γκράχαμ Άλισον του Χάρβαρντ, ακριβώς τη λάθος στιγμή. Η Ουκρανία σίγουρα δεν παρασιτεί. Αντιθέτως, πληρώνει με το αίμα της το δικαίωμα να είναι μια ελεύθερη και δημοκρατική χώρα σε έναν άνισο αγώνα ενάντια στον νταή της γειτονιάς. Αυτό που επιδιώκει είναι επίσης μια απολύτως προσιτή οικονομική και στρατιωτική βοήθεια.
Αυτός ο πόλεμος έχει κάνει πολύ περισσότερα από το να προκαλέσει μεγάλη ζημιά στο στρατό της Ρωσίας. Έχει επίσης αναζωογονήσει το ίδιο το ΝΑΤΟ. Τα μέλη του κατανοούν όλο και περισσότερο την επιτακτική ανάγκη αύξησης των αμυντικών δαπανών. Ο κοιμώμενος γίγαντας της Ευρώπης, η Γερμανία, αναγνωρίζει επιτέλους την ανάγκη να ενισχύσει τις ένοπλες δυνάμεις της. Τέλος, η Φινλανδία και η Σουηδία, αμφότερες εξαιρετικά ικανές, έχουν ενταχθεί στη συμμαχία.
Αυτό που βρίσκεται μπροστά μας πιθανόν θα είναι ένας μακρύς πόλεμος φθοράς, προτού οι Ρώσοι καταλάβουν πως δεν θα τους επιτραπεί να σβήσουν την Ουκρανία. Ο ρόλος των δυτικών συμμάχων είναι απλά να προμηθεύσουν χρήμα και όπλα.
Αυτό δεν θα πρέπει να είναι πέραν των δυνατοτήτων ή της βούλησής τους. Άλλωστε η Ουκρανία θα συνεχίσει να παρέχει το ανθρώπινο δυναμικό. Το να τους εγκαταλείψουμε τώρα που έχουν τη μεγαλύτερη ανάγκη θα έδειχνε μια καταστροφική δυτική αδυναμία σε μια στιγμή πιθανής επιτυχίας: η Ρωσία θα χαίρονταν, η δυτική συμμαχία θα κατέρρεε και πολλοί θα συμπέραιναν πως οι ΗΠΑ βρίσκονται σε μη αναστρέψιμη πτώση.
Για τις ΗΠΑ και τον κόσμο, αυτή είναι πραγματικά μια αποφασιστική στιγμή.