Οι φόβοι της Ευρώπης για μια Αμερική του απομονωτισμού υπό μια δεύτερη προεδρία Τραμπ γίνονται πραγματικότητα.
Ο Ντόναλντ Τραμπ δεν έχει ακόμα σφραγίσει το χρίσμα των Ρεπουμπλικάνων για τη διεκδίκηση του Λευκού Οίκου και οι εκλογές για την προεδρία απέχουν ακόμα αρκετούς μήνες, όμως ήδη εργάζεται για να υπονομεύσει το ΝΑΤΟ και την ασφάλεια των στενότερων συμμάχων της Ουάσινγκτον.
Το Σάββατο ο Τραμπ είπε πως θα ενθάρρυνε τη Ρωσία να «κάνει ό,τι θέλει» αν τα μέλη της συμμαχίας δεν ανταποκριθούν στους στόχους για δαπάνη 2% του ΑΕΠ τους για την άμυνα. Ακόμα και με τα δικά του δεδομένα για τις προεκλογικές μεγαλοστομίες, επρόκειτο για μια εξαιρετικά απερίσκεπτη δήλωση.
Με την εισβολή της στην Ουκρανία, η Ρωσία έχει εκκινήσει τον πιο καταστροφικό πόλεμο επί ευρωπαϊκού εδάφους από το 1945. Αποτελεί τη μεγαλύτερη απειλή δεκαετιών για την ασφάλεια της συμμαχίας. Οι ΗΠΑ εξακολουθούν να έχουν δεκάδες χιλιάδες στρατιώτες που είναι σταθμευμένοι στην Ευρώπη. Σήμερα κινδυνεύουν περισσότερο απ’ ότι την περασμένη Παρασκευή. Αν ο Τραμπ δεν συνεργάζεται με τον Ρώσο πρόεδρο Βλαντίμιρ Πούτιν, τότε αναμφίβολα εξυπηρετεί τα συμφέροντά του.
Η υπόσχεση του ΝΑΤΟ για αμοιβαία άμυνα έγκειται στην εμπιστοσύνη πως η υπόσχεση αυτή θα τηρηθεί περισσότερο από οποιαδήποτε άλλη νομική υποχρέωση. Ο Τραμπ διέλυσε αυτή την εμπιστοσύνη. Ακόμα και αν οι ευρωπαϊκές στρατιωτικές δαπάνες διπλασιαστούν αύριο, αυτό δεν θα διορθώσει την κατάσταση. Δυστυχώς, ένας αυξανόμενος αριθμός Ρεπουμπλικάνων νομοθετών συμφωνούν με τον Τραμπ για την περιορισμένη αξία των συμμαχιών. Αυτό θα πρέπει να προβληματίζει όλους τους συμμάχους της Αμερικής ανά τον κόσμο. Σίγουρα θα ενθαρρύνει τους εχθρούς της.
Το ένα στοιχείο που ήταν αξιοθαύμαστο στο μήνυμα του Τραμπ, ήταν η σαφήνειά του. Είναι ένα ξεκάθαρο σήμα προς τους Ευρωπαίους ότι πρέπει να αρχίσουν να προετοιμάζονται για να προστατεύσουν μόνοι τους την ασφάλεια της ηπείρου τους, χωρίς την εμπλοκή των ΗΠΑ.
Στην πραγματικότητα, ο συναγερμός χτυπάει εδώ και αρκετό καιρό. Μετά την ολοκληρωτική εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία, οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις προέβησαν ορισμένες φορές σε μεγάλες δεσμεύσεις για ενίσχυση των αμυντική δαπανών και αναπλήρωση των εξαντλημένων αποθεμάτων όπλων. Αν και ενθαρρυντικές, υπάρχουν αμφιβολίες στις περισσότερες χώρες για το πώς θα συντηρηθούν μακροπρόθεσμα αυτές οι αυξήσεις. Πολλές πρωτεύουσες εξακολουθούν να εμφανίζονται σε άρνηση αναφορικά με το μέγεθος των επενδύσεων που απαιτούνται στην τεχνολογία, στην ενίσχυση της αμυντικής βιομηχανικής δυνατότητας και στην μεγέθυνση των μάχημων δυνάμεών τους ως μέσω αποτροπής της ρωσικής επιθετικότητας.
Οι Ευρωπαίοι πρέπει να αρχίσουν αν σκέφτονται το αδιανόητο: πώς να κάνουν σχεδιασμούς για πόλεμο χωρίς την Αμερική. Αυτό απαιτεί έναν ευρωπαϊκό πυλώνα εντός του ΝΑΤΟ με Ευρωπαίους που θα μπορούν να παράσχουν τα κρίσιμα στρατιωτικά assets, αλλά και πληροφορίες που αυτή τη στιγμή κατέχουν μόνον οι ΗΠΑ.
Θα μπορούσε επίσης να περιλαμβάνει τη χρήση από την ΕΕ ΝΑΤΟϊκών assets για αποστολές πέραν των ειρηνευτικών. Η ΕΕ θα πρέπει επίσης να έχει έναν διευρυμένο ρόλο στην προώθηση της κοινής ανάπτυξης και προμήθειας οπλικών συστημάτων μαζί με άλλα συνεργατικά έργα, ίσως υπό την αιγίδα ενός Ευρωπαίου επίτροπου άμυνας.
Το Ηνωμένο Βασίλειο και άλλα ΝΑΤΟϊκά κράτη εκτός ΕΕ πρέπει να εμπλακούν στενά. Αυτό είναι ένα έργο δεκαετιών. Αλλά οι Ευρωπαίοι πρέπει να δείξουν τώρα την αποφασιστικότητά τους, μεταξύ άλλων για να στείλουν μήνυμα και στο Κρεμλίνο.
Ο τρόπος για να ξεκινήσουν είναι να εξοπλίσουν την Ουκρανία. Αυτή πρέπει να είναι η βραχυπρόθεσμη προτεραιότητα. Μέχρι τώρα, οι επιδόσεις της Ευρώπης είναι απογοητευτικές, παρά τις προσπάθειες της Γερμανίας και της Ευρωπαϊκής Επιτροπής ιδιαιτέρως. Οι κυβερνήσεις αργοπορούν πολύ να υπογράψουν συμβόλαια και είναι πολύ άτολμες στις επιδοτήσεις για διεύρυνση της παραγωγικής δυνατότητας, ιδιαίτερα για τα πυρομαχικά. Πρέπει να το διορθώσουν αυτό γρήγορα. Πρέπει να κάνουν το ίδιο για την αεράμυνα και τα drone και να μοιραστούν με τις ουκρανικές δυνάμεις τεχνολογία ηλεκτρονικού πολέμου.
Ίσως τέτοιες φιλοδοξίες να «κερδίσουν» τον Τραμπ αναφορικά με τους σκοπούς του ΝΑΤΟ, εάν ξαναγίνει πρόεδρος. Αλλά οι Ευρωπαίοι δεν μπορούν να βασίζονται σε αυτό. Πρέπει να προετοιμαστούν για έναν νέο κόσμο, στον οποίον θα φροντίζουν οι ίδιοι για την ασφάλειά τους.