Όταν ο Τζέιμι Ντάιμον, επικεφαλής της JPMorgan, επισκέφθηκε τη Σαγκάη αυτή την εβδομάδα, ίσως περίμενε πως θα τραβήξει την προσοχή για τις απόψεις του αναφορικά με τις σινοαμερικανικές σχέσεις. Αλλά αυτά προτού αναμιχθεί ο βετεράνος ακτιβιστής επενδυτής Μπιλ Άκμαν. Την Τετάρτη, ο Άκμαν απηύθυνε μια παθιασμένη έκκληση στον Ντάιμον να μπει στην κούρσα των προεδρικών εκλογών του 2024, προκαλώντας τον εν ενεργεία πρόεδρο Τζο Μπάιντεν σε ψηφοδέλτιο των Δημοκρατικών.
«Η χώρα μας κινδυνεύει με ένα χρέος 32 τρισ. δολαρίων χωρίς να διαφαίνεται τέλος στα τεράστια ελλείμματα, οδεύοντας προς την ύφεση σε μια εποχή μεγάλης πολιτικής αβεβαιότητας», έγραψε ο Άκμαν στο Twitter, διαμαρτυρόμενος ότι «ο @POTUS (δηλαδή ο Μπάιντεν) είναι εξαιρετικά αδύναμος και σε γνωστική παρακμή (και) το 70% των Δημοκρατικών δεν τον θέλει υποψήφιο».
«Ο Τζέιμι χρειάζεται απλώς μια ώθηση από ανθρώπους που σέβεται και από το ευρύτερο εκλογικό σώμα» για να θέσει υποψηφιότητα, συνέχισε ο Άκμαν, επαινώντας τον ως τον «κεντρώο» που θα νικήσει τόσο τον Μπάιντεν, όσο και τον Ντόναλντ Τραμπ. Ο πρώην πρόεδρος προτιμάται σήμερα ως υποψήφιος των Ρεπουμπλικανών για την προεδρία από το 56% των ψηφοφόρων που προσανατολίζονται προς τους Ρεπουμπλικάνους, σύμφωνα με πρόσφατη δημοσκόπηση της Quinnipiac.
Θα πρέπει να ληφθεί σοβαρά υπόψη ο Ντάιμον ως πιθανός Πρόεδρος των Ηνωμένων Πολιτειών; Φαίνεται δύσκολο. Ο Άκμαν μου λέει ότι δεν ενημέρωσε τον Ντάιμον εκ των προτέρων για το tweet. Αλλά οι φίλοι του Ντάιμον λένε ότι σκεφτόταν την ιδέα της προεδρίας εδώ και αρκετό καιρό- μάλιστα, είχε ήδη παρατηρήσει στη Σαγκάη ότι «ίσως μια μέρα υπηρετήσω τη χώρα μου με τη μία ή την άλλη ιδιότητα». Επιπλέον, δεν έχει απορρίψει την πρόταση δημοσίως - ακόμη.
Ωστόσο, η εμπειρία του να παρακολουθεί τον Μάικ Μπλούμπεργκ, τον πρώην δήμαρχο της Νέας Υόρκης, να ξοδεύει περίπου ένα δισεκατομμύριο δολάρια το 2020 και να χάνει τον δικό του αγώνα για την υποψηφιότητα για την προεδρία, έχει κάνει τον Ντάιμον επιφυλακτικό απέναντι στα πολιτικά. Και γνωρίζει ότι θα μπορούσε να αντιμετωπίσει επιθέσεις από την προοδευτική πτέρυγα των Δημοκρατικών, οι οποίοι μισούν τη στάση του για τα ορυκτά καύσιμα και την προέλευσή του από τη Wall Street. Έπειτα, υπάρχουν οι νομικές μάχες σχετικά με τους οικονομικούς δεσμούς της JPMorgan με τον ατιμασμένο χρηματοδότη και παιδόφιλο Τζέφρι Επστάιν. Η χρονική συγκυρία είναι κακή.
Αλλά ακόμη και αν το δοκιμαστικό «μπαλόνι» του Άκμαν (στο Twitter) σκάσει γρήγορα, οι επενδυτές θα πρέπει να το σημειώσουν για τουλάχιστον δύο λόγους. Πρώτον, δείχνει πόσο απογοητευμένη αισθάνεται η επιχειρηματική ελίτ των ΗΠΑ για την προοπτική ενός νέου κακού συνδυασμού Μπάιντεν-Τραμπ (κάτι που ισχύει και για το ευρύτερο εκλογικό σώμα).
Το πρόβλημα δεν είναι απλώς ότι και οι δύο πολιτικοί - και τα κόμματά τους - έχουν υψηλό ποσοστό αποδοκιμασίας μεταξύ των ψηφοφόρων. Αυτό που πραγματικά εκνευρίζει τους μεγάλους επίδοξους δωρητές και για τα δύο κόμματα, σύμφωνα με πρόσφατες συζητήσεις που είχα, είναι ότι η δημοσκόπηση του Quinnipiac δείχνει επίσης ότι ο Μπάιντεν και ο Τραμπ θα ήταν στήθος με στήθος σε μια θεωρητική αναμέτρηση.
Αυτό είναι ανησυχητικό για την αμερικανική δημοκρατία, δεδομένης της επανειλημμένης άρνησης του Τραμπ να δεχθεί τα αποτελέσματα των εκλογών του 2020. Αλλά αυτό που πραγματικά ανησυχεί τη Wall Street είναι ότι η επιστροφή του πρώην προέδρου θα μπορούσε να σημάνει νέες οικονομικές αναταραχές, με τη μορφή ιδιότροπης χάραξης πολιτικής, γεωπολιτικής απομόνωσης και αύξησης του χρέους. Οι ΗΠΑ δεν μπορούν να το αντέξουν αυτό, δεδομένου ότι οι γεωπολιτικές εντάσεις είναι σήμερα πολύ χειρότερες από ό,τι το 2016 - μαζί με τη δημοσιονομική κατάσταση της χώρας.
Ο δεύτερος λόγος για τον οποίο το tweet του Άκμαν είναι αποκαλυπτικό, τουλάχιστον σε συμβολικό επίπεδο, είναι ότι δείχνει ότι η ελίτ των ΗΠΑ εξακολουθεί να ονειρεύεται ότι μια κεντρώα συμμαχία μπορεί να τους σώσει. Και ο Ντάιμον δεν είναι η λυδία λίθος εδώ. Όταν το Ινστιτούτο Milken διοργάνωσε το ετήσιο συνέδριό του τον περασμένο μήνα στην Καλιφόρνια, ένα από τα πιο καυτά θέματα συζήτησης στα ιδιωτικά δείπνα των χρηματιστών ήταν αν ο Τζο Μάντσιν, ο Δημοκρατικός γερουσιαστής από τη Δυτική Βιρτζίνια, θα μπορούσε να κατέβει ως ανεξάρτητος υποψήφιος για την προεδρία με την υποστήριξη της διακομματικής πλατφόρμας No Labels.
Ο ίδιος ο Μάντσιν φαίνεται αβέβαιος. «Ενώ καταλαβαίνω ότι οι Αμερικανοί είναι απογοητευμένοι από τη δυσλειτουργία της Ουάσιγκτον, επί του παρόντος είμαι επικεντρωμένος στο να κάνω τη δουλειά μου» για τη Δυτική Βιρτζίνια, μου λέει. Οι ηγέτες της οργάνωσης No Labels δεν θα αποφασίσουν αν θα ξεκινήσουν μια πρόκληση από ένα τρίτο μέρος μέχρι την επόμενη άνοιξη - και δεν θα το κάνουν αν οι δημοσκοπήσεις δείχνουν ότι η κίνηση αυτή θα έφερνε νίκη στον Τραμπ.
Σε κάθε περίπτωση, η ιστορία δείχνει ότι οι υποψήφιοι για την προεδρία των ΗΠΑ από ένα τρίτο κόμμα είχαν πάντα πολύ κακές επιδόσεις, καθώς το δικομματικό δίδυμο είναι βαθιά εδραιωμένο. Για να καταλάβετε το γιατί, αξίζει να ξαναδιαβάσετε κάποια αιχμηρή ανάλυση του 2017 που δημοσιεύθηκε από το Harvard Business School. Η Κάθριν Γκελ και ο Μάικλ Πόρτερ χρησιμοποιούν αντιμονοπωλιακή ανάλυση για να δείξουν γιατί η «πολιτική βιομηχανία» της Αμερικής καλλιεργεί έναν τόσο επιζήμιο εξτρεμισμό – παρ’ όλο που πολλοί ψηφοφόροι έχουν κεντρώα ένστικτα.
«Η αποτυχία της πολιτικής έχει επιμείνει επειδή οι κανονικοί ελεγκτικοί μηχανισμοί του υγιούς ανταγωνισμού εξουδετερώνονται» (όπως μπορεί να συμβεί στα δυοπώλια), γράφει το ζεύγος, σημειώνοντας ότι «ο αποτυχημένος ανταγωνισμός στην πολιτική διαιωνίζεται κυρίως από τα πολύ υψηλά εμπόδια εισόδου, πολλά από τα οποία είναι τεχνητά και σκόπιμα κατασκευασμένα για να αποτρέψουν τον νέο ανταγωνισμό και τα υποκατάστατα». Με άλλα λόγια, οι ανεξάρτητοι υποψήφιοι αντιμετωπίζουν σοβαρές δυσκολίες.
Αλλά ακόμη και αν αυτό κάνει τη συζήτηση γύρω από τον Ντάιμον - ή τον Μάντσιν - να ακούγεται παρατραβηγμένη, η No Labels δεν πρέπει να αγνοηθεί, ιδίως από τη στιγμή που πολλοί δωρητές της Wall Street, συμπεριλαμβανομένου του Άκμαν, μου λένε ότι την υποστηρίζουν ως «επιλογή» ή ως στρατηγική «ασφάλισης». Αν μη τι άλλο, δείχνει ότι δεν είναι μόνο οι mainstream ψηφοφόροι που έχουν χάσει την εμπιστοσύνη τους στο πολιτικό σύστημα- πολλοί από τους υπερπλούσιους αισθάνονται επίσης σαν πολιτικά «ορφανά».
Και αυτό υποδηλώνει ότι η κούρσα του 2024 μπορεί να γίνει ακόμη λιγότερο προβλέψιμη από ό,τι αναμένουν οι χρηματοπιστωτικές αγορές. Τώρα που τα δράματα με το όριο του χρέους έχουν τελειώσει, οι επενδυτές θα πρέπει να προετοιμαστούν.