Οκτώ χρόνια αφότου η Ρωσία προσάρτησε την Κριμαία, διεκδίκησε την εθνική κυριαρχία ενός ακόμα μεγαλύτερου μέρους ουκρανικών εδαφών μέσω της στρατιωτικής βίας και ψευτοδημοψηφισμάτων.
Ο μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο διακανονισμός στην Ευρώπη έγινε κομμάτια. Κηρύσσοντας ότι οποιαδήποτε επίθεση στις προσαρτημένες περιοχές θα αντιμετωπιστεί ως επίθεση κατά της ίδιας της Ρωσίας, και πως η Μόσχα θεωρεί ότι βρίσκεται σε υπαρξιακό πόλεμο κατά της Δύσης, ο Βλάντιμιρ Πούτιν έχει οδηγήσει τη σύρραξη στην πιο επικίνδυνη φάση της.
Έρχονται εποχές για γερά νεύρα. Ωστόσο, το να αφήσουν οι δυτικοί σύμμαχοι να ισχύσει αυτή η παράνομη αρπαγή εδαφών, θα δημιουργούσε ένα περαιτέρω, καταστροφικό προηγούμενο. Πρέπει να καταστρώσουν τη στρατηγική τους με την μεγαλύτερη προσοχή, αλλά πρέπει να διατηρήσουν την ψυχραιμία τους.
Η απάντηση του Πούτιν στην εντυπωσιακή πρόσφατη προέλαση της Ουκρανίας στο βορειοανατολικό Χάρκοβο ήταν η κλιμάκωση. Η επιστράτευση ανδρών σε μάχιμη ηλικία στόχο έχει να ενισχύσει τις βαλλόμενες και με πεσμένο ηθικό δυνάμεις στην Ουκρανία και να αποτρέψει μια ευρύτερη κατάρρευση. Η βιασύνη του να προχωρήσει με τα σχεδιαζόμενα δημοψηφίσματα προσάρτησης του επέτρεψε, για την ώρα, να κηρύξει μια νίκη για το εγχώριο ακροατήριό του.
Ενώ ο Πούτιν επέρριψε την Παρασκευή ευθύνες στους «Αγγλοσάξονες» για τις εκρήξεις που δημιούργησαν πρόβλημα στους αγωγούς αερίου Nord Stream προς τη Γερμανία, η πιο αξιόπιστη εξήγηση είναι ένα σαμποτάζ από τη Ρωσία. O James Sherr, ο οποίος παρακολουθεί τα ζητήματα της Ρωσίας στο Εσθονικό Ινστιτούτο Εξωτερικής Πολιτικής και στο Chatham House, υποστηρίζει πως έστειλαν μήνυμα πως η Μόσχα είναι έτοιμη να στοχεύσει κρίσιμες δυτικές υποδομές –και πως, για το Κρεμλίνο, δεν υπάρχει πλέον «επιστροφή».
Ο πρόεδρος της Ρωσίας προσπαθεί να πετύχει μια νίκη που μπορεί να την παρουσιάσει ως υλοποίηση των πολεμικών του στόχων στην Ουκρανία, τρομάζοντας παράλληλα το Κίεβο και τη Δύση ώστε να αποφύγουν τις αντεπιθέσεις και να προχωρήσουν σε διαπραγματεύσεις. Ένα άγριο αντιδυτικό παραλήρημα την Παρασκευή παρουσίασε τη Μόσχα ως ηγέτη ενός ευρύτερου «αντιαποικιακού κινήματος» που πασχίζει να καταρρίψει την αμερικανική «ηγεμονία».
Οι πυρηνικές απειλές του Πούτιν πρέπει να ληφθούν σοβαρά υπόψη, αλλά η Δύση δεν πρέπει να επιτρέψει στον εαυτό της να εκφοβιστεί και να παραμείνει άπραγη. Οι σύμμαχοι του ΝΑΤΟ αντιδρούν σωστά, παρακολουθώντας στενά κάθε ένδειξη ότι η Ρωσία ετοιμάζει τέτοια όπλα και γνωστοποιώντας στο Κρεμλίνο τις «καταστροφικές συνέπειες» σε περίπτωση χρήσης ενός από αυτά. Θα πρέπει να προσπαθήσουν να πείσουν την Κίνα και την Ινδία να καταστήσουν σαφή τη δυσαρέσκειά τους για την πυρηνική στάση της Μόσχας.
Πέρα από αυτό, οι δυτικές χώρες πρέπει να διατηρήσουν μια στρατηγική υποστήριξης της Ουκρανίας και πίεσης προς τη Ρωσία, η οποία θα έχει ως τελικό στόχο να στερήσει από τη Μόσχα τη δυνατότητα να συνεχίσει τον πόλεμό της. Θα πρέπει να εντείνουν τις κυρώσεις για να πιέσουν την οικονομία της και να επιβάλουν καλύτερα τα υφιστάμενα μέτρα. Θα πρέπει να παράσχουν στο Κίεβο περισσότερα από τα όπλα που αναζητά, συμπεριλαμβανομένων των συστημάτων αεράμυνας. Η οικονομική στήριξη είναι εξίσου σημαντική με τη στρατιωτική βοήθεια.
Κάθε ενέργεια που αναλαμβάνει η Ρωσία για να εκφοβίσει τους δυτικούς συμμάχους θα πρέπει επίσης να συναντά ένα αντίβαρο. Αυτό δεν σημαίνει απαντήσεις- αντίποινα, αλλά δυνητικά ασύμμετρες δράσεις - όπως βήματα για την άρση των νομικών εμποδίων για την κατάσχεση εκατοντάδων δισεκατομμυρίων δολαρίων από δεσμευμένα ρωσικά περιουσιακά στοιχεία στο εξωτερικό.
Οι τελευταίες ενέργειες της Ρωσίας αντικατοπτρίζουν αδυναμία, όχι δύναμη. Οι ρωγμές αρχίζουν να φαίνονται. Η μερική κινητοποίηση ώθησε δεκάδες χιλιάδες άνδρες να φύγουν. Οι περιορισμοί στις εισαγωγές δυτικής τεχνολογίας πνίγουν σιγά σιγά την οικονομία της και τη βιομηχανία όπλων της.
Οι δυτικές χώρες θα πρέπει να καταβάλουν κάθε δυνατή προσπάθεια για να στείλουν ένα μήνυμα στο λαό της Ρωσίας, καθώς όλο και περισσότεροι από αυτούς αμφισβητούν τον πόλεμο, ότι οι κυρώσεις στοχεύουν το Κρεμλίνο και όχι αυτούς. Αλλά η Ουκρανία και η Δύση δεν μπορούν να αποδεχθούν τους όρους που προσπαθεί τώρα να επιβάλει ο Πούτιν - ακόμη και αν η περαιτέρω ανατροπή του σκηνικού και η ανάκτηση του εδάφους θα είναι ένα πιο μακροχρόνιο και πιο επαχθές έργο απ' ό,τι οι πρόσφατες προόδους του Κιέβου τους επέτρεψαν για λίγο να ελπίζουν.