To hustle, έλεγε η Αμερικανίδα συγγραφέας Fran Lebowitz, δεν είναι ένας νέος χορός, αλλά μια παλιά επιχειρηματική διαδικασία (σ.τ.μ: το hustle ήταν ένας χορός της δεκαετίας του 1970, αλλά επίσης μεταφράζεται ως πρεμούρα και ως κομπίνα). Αναμφίβολα. Το ερώτημα, καθώς το Λονδίνο, το Χονγκ Κονγκ και το Τόκιο πλησιάζουν τον μέσον του 2022, είναι ποιο καταπονημένο παγκόσμιο χρηματοπιστωτικό κέντρο έχει πάρει πιο σοβαρά αυτή την ανάλυση.
Το Λονδίνο οπωσδήποτε μοιάζει να «πεινάει». Την περασμένη εβδομάδα, οι FT αναφέρθηκαν στις εντεινόμενες προσπάθειες της βρετανικής κυβέρνησης να πείσει τον ιδρυτή της SoftBank, Masayoshi Son, να εισάγει την βρετανική εταιρεία κατασκευής τσιπ, Arm, στο London Stock Exchange.
Οι λεπτομέρειες των τελευταίων «καρότων» που πρόσφερε –και οι αμυδρά δυσοίωνες στρατηγικές «μαστιγίου» που για την ώρα μένουν στην πίσω τσέπη- είναι αποκαλυπτικές. Ο Son ήταν ξεκάθαρος τον Φεβρουάριο όταν είπε πρώτος δημοσίως πως το χρηματιστήριο Nasdaq στις ΗΠΑ είναι ο πιο κατάλληλος, τεχνοκεντρικός τόπος για εισαγωγή της Arm.
Άτομα που βρίσκονται κοντά στην εταιρεία επιβεβαίωσαν λίγο αργότερα πως οι προσπάθειες lobbying της Βρετανίας δεν επηρεάζουν την SoftBank. Τώρα, τουλάχιστον, η πιθανότητα βρίσκεται υπό εξέταση.
Μια ερμηνεία της πρόσφατης κλιμάκωσης είναι ότι η εκστρατεία του Ηνωμένου Βασιλείου είναι απελπισμένη και αμυντική. Μια εισαγωγή της Arm στο Λονδίνο θα αποτελούσε μια μετά-Brexit απάντηση ύψους πολλών σε όσους φοβούνται ότι η «πείνα» της πόλης μετατρέπεται σταθερά σε εξασθένιση. Η αποτυχία να πειστεί η SoftBank να εισάγει ένα στολίδι της βρετανικής τεχνολογίας στη χώρα προέλευσής του θα δημιουργούσε δύσκολα ερωτήματα σχετικά με το εάν οποιοσδήποτε παγκόσμιος τεχνολογικός γίγαντας θα μπορούσε ποτέ ξανά να δελεαστεί για να εισαχθεί στο LSE.
Μια άλλη ερμηνεία, ωστόσο, είναι ότι ανεξάρτητα από τα διακυβεύματα, (και είναι ήδη πολύ υψηλά) αυτό είναι ακριβώς το είδος της «πρεμούρας» — ωμής, εφευρετικής και αδυσώπητης — που χτίζει και διατηρεί τα πιο ανταγωνιστικά, σοβαρά οικονομικά κέντρα. Είτε είναι αποτελεσματική αυτή τη φορά είτε όχι, η ίδια η προσπάθεια είναι το στίγμα.
Στο Χονγκ Κονγκ, εν τω μεταξύ, γίνεται μια διαφορετική προσπάθεια, αλλά όχι λιγότερο απελπισμένη. Τα τελευταία δύο χρόνια, η πόλη δεν μπόρεσε να σταματήσει την εκροή δεκάδων χιλιάδων κατοίκων και αναγκάστηκε να παρακολουθήσει τη Σιγκαπούρη, ιδιαίτερα, να εισπράττει μια σταθερή «μετάγγιση» του «αίματος» του χρηματοπιστωτικού κλάδου της. Τα δρακόντεια μέτρα κατά της πανδημίας -μεταξύ αυτών και οι μακροχρόνιες καραντίνες- ήταν το άμεσο έναυσμα για να φύγουν οι άνθρωποι από όλο τον χρηματοπιστωτικό κλάδο. Αλλά πολλοί είχαν ήδη καταλήξει στην άποψη ότι η ελκυστικότητα του Χονγκ Κονγκ βρισκόταν σε αμείλικτη πτώση. Η πρόκληση για την υπεροχή του χρηματοοικονομικού κόμβου του Χονγκ Κονγκ στην Ασία ξεκίνησε πολύ πριν από την Covid-19, καθώς ο κλοιός του Πεκίνου στην πόλη άρχισε να σφίγγει με ολοένα και πιο ορατούς τρόπους.
Τα σχέδια για να σταματήσει ή να αντιστραφεί αυτή η διαρροή απαιτούν ένα μεγαλειώδες θέαμα - ένα σύμβολο, λέει ο επικεφαλής περιοχής Ασίας ενός εκ των μεγαλύτερων επενδυτικών ταμείων του κόσμου, πως η περιοχή δεν πρόκειται να εγκαταλείψει το status της χωρίς έναν αγώνα αντάξιο αυτού που διακυβεύεται. Σύμφωνα με αναφορές τοπικών μέσων ενημέρωσης και άλλων που έχουν γνώση των σχεδίων, το Χονγκ Κονγκ σκοπεύει να συγκαλέσει σύνοδο κορυφής που θα περιλαμβάνει την προσέλκυση δεκάδων κορυφαίων τραπεζιτών του κόσμου σε μια πόλη που σχεδόν κανένας δεν έχει επισκεφτεί από τις αρχές του 2020.
Πολλοί κάτοικοι του Χονγκ Κονγκ είναι πολύ κακοπροαίρετοι έναντι των αρχών και η φορτισμένη συζήτηση για το αν θα χορηγηθεί εξαίρεση στους μεγαλοπρεπείς επισκέπτες από τους κανόνες καραντίνας θα βρίθει εχθρότητα. Αλλά και εδώ, η «καρδιά» του ζητήματος είναι η οπτική γωνία. Ο σκοπός (αν και δεν θα διατυπωθεί επίσημα ως τέτοιος) είναι να επιδειχθεί μια σχεδόν φανατική δέσμευση να παραμείνει ένας παγκόσμιος χρηματοοικονομικός κόμβος. Το σκηνικό αυτής της παράστασης απαιτεί βαρύ εξοπλισμό.
Τόσο οι προσπάθειες του Χονγκ Κονγκ όσο και του Λονδίνου καταβάλλονται με φόντο τη συνεχή αύξηση των φιλοδοξιών του Τόκιο ως παγκόσμιου χρηματοπιστωτικού κέντρου. Λίγοι διεκδικητές αυτού του καθεστώτος υπήρξαν τόσο θορυβώδεις στη δήλωση προθέσεών τους, όσο και κρυφά υπερευαίσθητοι ως προς το τι πραγματικά σημαίνει αυτή η ιδιότητα ή τόσο αβασάνιστα μη ρεαλιστές σχετικά με τις πιθανότητες επιτυχίας του.
Στο Τόκιο αρέσει περισσότερο η ιδέα παρά η πραγματικότητα –και κανείς δεν πρέπει να το κατηγορήσει γι’ αυτό. Πίσω από τη μελωδική απήχηση μιας πανέμορφα βιώσιμης πόλης, του τεράστιου οικονομικού μεγέθους και μιας αξιοπρεπούς δεξαμενής ταλέντων, κρύβεται μια σκληρή λανθασμένη αντίληψη για το τι πραγματικά μετατρέπει τις πόλεις σε αδυσώπητα κέντρα οικονομικής βαρύτητας. Δεν είναι ντροπή να μην θέλεις να είσαι κόμβος και ίσως είναι καιρός να σταματήσουμε να προσποιούμαστε το αντίθετο.
Το σημαντικότερο είναι ότι το Λονδίνο και το Χονγκ Κονγκ, σε κοινή θέα, λένε στο Τόκιο τι ακριβώς κάνει λάθος. Η Ιαπωνία χαλάρωσε τους κανόνες της καραντίνας πριν από μήνες σε σημείο που οι επαγγελματίες επισκέπτες μπορούν να μπαινοβγαίνουν. Παρά το πλεονέκτημα αυτό, απέχει πολύ από το να φιλοξενεί μια καθοριστικής σημασίας εκδήλωση μεταπανδημικής αναγέννησης της τραπεζικής στην Ασία. Ταυτόχρονα, οι προσπάθειές της να πείσει τη SoftBank —μια ιαπωνική εταιρεία εισηγμένη στο Τόκιο— να εισαγάγει την Arm στο Τόκιο είναι αόρατες, σε σημείο ανυπαρξίας.
Πρόκειται για δυο τεράστιες ευκαιρίες για το Τόκιο να αποδείξει τις φιλοδοξίες του χωρίς αμφιβολία, αλλά και οι δύο σπαταλήθηκαν ελλείψει... πρεμούρας.