Ο πρώην υπουργός Οικονομικών των ΗΠΑ, Tim Geithner, δήλωσε κατά τη χρηματοπιστωτική κρίση του 2008 πως ένα σχέδιο είναι καλύτερο από κανένα σχέδιο. Είναι ένα μάθημα που οι Ρεπουμπλικάνοι φαίνεται πως έχουν ξεχάσει. Αν ο Ντόναλντ Τραμπ χάσει τον Νοέμβριο, ένας βασικός λόγος για αυτό θα είναι η αποστροφή του για μια συμφωνία με τους Δημοκρατικούς στα μέτρα τόνωσης της οικονομίας, εν μέσω της έξαρσης της πανδημίας. Δεν μπορείς να κερδίσεις κάτι με το τίποτα.
Η ειρωνεία είναι πως το σχέδιο του Joe Biden περιέχει στοιχεία αυτών που υποσχέθηκε ο κ. Τραμπ το 2016: να εκσυγχρονίσει τις αμερικανικές υποδομές και να προστατεύσει τους «ξεχασμένους Αμερικάνους». Η λογική των Bidenomics είναι απλή. Το κόστος δανεισμού είναι δωρεάν. Οι ΗΠΑ βρίσκονται εν μέσω μιας εθνικής κρίσης. Οι υποδομές της δεν είναι πλέον του «πρώτου κόσμου» και η ανεργία βρίσκεται σε υψηλό γενεάς. Φαίνεται πως είναι μια καλή στιγμή για να μπούμε στον 21ο αιώνα με την «μεγαλύτερη κινητοποίηση δημοσίων επενδύσεων» από τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, όπως το θέτει ο Biden στην προεκλογική του εκστρατεία.
Οι συζητήσεις ως προς το αν οι προτάσεις του κ. Biden είναι υπερβολικά κεντρώες, όπως παραπονιούνται οι προοδευτικοί των Δημοκρατικών, ή ριζοσπαστικά σοσιαλιστικές, όπως λέει ο κ. Τραμπ, έχουν έναν αέρα ουτοπίας. Οι πολιτικές του βρίσκονται ξεκάθαρα στην αμερικανική παράδοση. Αυτό που προτείνει ο κ. Biden είναι πραγματιστικό –μια λέξη και φιλοσοφία που έβγαλαν οι Αμερικάνοι που σημαίνει «ό,τι χρειαστεί». Ένας καλύτερος όρος μπορεί να είναι ο «pandemonomics». Ούτε η αριστερά, ούτε η δεξιά θα πρέπει να υποτιμούν την ελκυστικότητα του όρου.
Η αριστερά θα πρέπει να προσέχει ιδιαίτερα όταν της «χαρίζουν γάϊδαρο και τον κοιτάζει στα δόντια». Ορισμένοι είναι απογοητευμένοι που ο κ. Biden επέλεξε την Kamala Harris αντί την Elizabeth Warren ως υποψήφια αντιπρόεδρο. Η κα Harris είναι μετριοπαθής και η προεκλογική της εκστρατεία επικεντρώθηκε περισσότερο στις φυλετικές ανισότητες της Αμερικής παρά τις οικονομικές. Η κα Warren έχει αφιερώσει τη σταδιοδρομία της, αλλά και την προεδρική της υποψηφιότητα, στην αντιστροφή των οικονομικών ανισοτήτων. Θα παραμείνει στη Γερουσία. Εκεί ακριβώς θα πρέπει να την θέλουν οι υποστηρικτές της.
Στην καλύτερη περίπτωση, οι αντιπρόεδροι είναι εξυπηρετικοί αναπληρωτές: δεν γράφουν ποτέ αυτοί το «σενάριο». Υπάρχει πιθανότητα ο κ. Biden να κάνει την κα Warren υπουργό Οικονομικών του, στην οποία περίπτωση θα μπορούσε να διαπραγματευτεί όρους. Εάν, όμως, παραμείνει στη Γερουσία, θα βρίσκεται σε θέση τέτοια που θα μπορεί να βοηθήσει στην υπαγόρευσή τους. O κ. Biden έχει παραλείψει τον φόρο των πλουσίων από την εκστρατεία του. Έχει επίσης αγνοήσει το Medicare για όλους, καθώς και τις εγγυήσεις απασχόλησης. Η κα Warren και ο Bernie Sanders, που θα παραμείνει επίσης στη Γερουσία, μπορούν να βοηθήσουν στην κατάρτιση της νομοθεσίας. Οι αντιπρόεδροι δεν το κάνουν ποτέ αυτό.
Ορισμένοι έχουν παρομοιάσει την κατάσταση της Αμερικής το 2020, με αυτήν του 1932. Η κλίμακα των κρίσεων που αντιμετωπίσει η Αμερική σήμερα μπορεί πράγματι να συγκρίνονται με τότε που ανέλαβε την προεδρία ο Franklin D Roosevelt στη Μεγάλη Ύφεση. Μια καλύτερη αναλογία θα ήταν με το 1963, όταν ο Lyndon B. Johnson (LBJ) έγινε πρόεδρος μετά τη δολοφονία του John F Kennedy. Όπως και ο Barack Obama, ο JFK συγκίνησε το έθνος με την ποίησή του, αλλά δυσκολεύτηκε να γράψει τη νομοθετική του πρόζα. Ο κ. Biden, όπως και ο Johnson, είναι ένα πλάσμα της Γερουσίας. Γνωρίζει πώς γίνονται τα πράγματα. Ο LBJ ήταν αυτός που εφάρμοσε την ατζέντα των κοινωνικών δικαιωμάτων του Kennedy.
Η αριστερά της Αμερικής θα πρέπει να φανταστεί μια προεδρία Biden ως την ευκαιρία της να περάσει τις μεγάλες μεταρρυθμίσεις που καθυστέρησαν υπό τον κ. Obama, όπως η γονεϊκή άδεια, η προσχολική εκπαίδευση, η πράσινη ενέργεια και η δημόσια ασφάλιση υγείας. Θα ήταν σοφό να συγκρατήσουν τη δυσπιστία τους μέχρι μετά τις εκλογές. Μια κυβέρνηση Biden θα είναι η καλύτερη ευκαιρία τους για να ξαναγράψουν το κοινωνικό συμβόλαιο της Αμερικής, μετά από περισσότερο από μισό αιώνα. Τα ένστικτα της αριστεράς, που ζητούν το τέλειο και όχι το απλώς καλό, θα μπορούσαν να σταθούν εμπόδιο.
Εν τω μεταξύ, η δεξιά, φαίνεται να έχει «παγώσει» μπροστά στους προβολείς της πιθανής ήττας. Αυτό τώρα πιθανόν θα περιλαμβάνει και την απώλεια της Γερουσίας, μαζί με την αποβολή του κ. Trump από τον Λευκό Οίκο. Η παράλυση του κόμματος αντανακλά τις υποβόσκουσες διχόνοιες.
Από τη μια πλευρά, ο κ. Τραμπ αρνείται να κάνει οποιουδήποτε είδους συμφωνία με τη Nancy Pelosi, την εκπρόσωπο των Δημοκρατικών στη Βουλή των Αντιπροσώπων, την οποία δεν έχει συναντήσει από τότε που ξεκίνησε η πανδημία. Το ύψους 3 τρισ. δολαρίων σχέδιό της για οικονομική τόνωση, που η ελεγχόμενη από τους Δημοκρατικούς Βουλή των Αντιπροσώπων πέρασε τον Μάιο αλλά έχει «βαλτώσει» στη Γερουσία, θα κρατούσε τα κεφάλια των Αμερικανών πάνω απ’ το νερό μέχρι μετά τις εκλογές. Θα μπορούσε μόνο να βοηθήσει τον κ. Τραμπ στην επανεκλογή του. Αλλά η έχθρα του για την κα Pelosi ξεπερνά την αντίληψή του για το ίδιο του το συμφέρον.
Υπάρχουν ορισμένοι Ρεπουμπλικάνοι, περιλαμβανομένων πολλών που αντιμετωπίζουν πιθανή ήττα τον Νοέμβριο, που θα ήταν ευτυχείς να τα βρουν κάπου στη μέση με την κα Pelosi. Έχει προσφέρει να μειώσει το σχέδιό της κατά 1 τρισ. δολάρια, υπό την προϋπόθεση πως οι Ρεπουμπλικάνοι θα αυξήσουν τη δική τους προσφορά κατά 1 τρισ. με 2 τρισ. δολάρια. Αυτός θα ήταν ο παραδοσιακός συμβιβασμός που θα έκανε τον κ. Biden να χαρεί. Αλλά ο ηγέτης της Γερουσίας, Mitch McConnell, δεν θα φέρει προς ψήφιση τίποτα που δεν θα έχει εγκρίνει πρώτα ο κ. Trump.
Εξαιρώντας τις προειδοποιήσεις του για τον κ. Biden, ο κ. Trump δεν έχει κάποια πλατφόρμα επανεκλογής. Την περασμένη εβδομάδα εξέδωσε εκτελεστικές εντολές για την επανάληψη των πληρωμών ανεργίας και για την αναστολή των μισθολογικών φόρων για τους εργοδότες. Η νομιμότητα αυτών των εντολών του είναι αμφισβητήσιμη. Πρακτικά είναι σχεδόν σίγουρα ανεφάρμοστες.
Η πραγματική του αντίρρηση για το νομοσχέδιο των Δημοκρατικών για την πανδημία είναι πως περιλαμβάνει χρηματοδότηση για να διευκολυνθούν οι Αμερικάνοι να ψηφίσουν τον Νοέμβριο, δηλαδή οι ταχυδρομικές υπηρεσίες των ΗΠΑ να παραδώσουν εγκαίρως τις ψήφους. Ο κ. Trump έτσι έχει κάποιο σχέδιο –το οποίο όμως βασίζεται στην υποχώρηση αφήνοντας πίσω καμένη γη. Θα προτιμούσε να αφήσει τους Αμερικάνους να βασανίζονται κατά τη διάρκεια της πανδημίας, παρά να διακινδυνεύσει μια μεγάλη προσέλευση στις εκλογές.
Το θέμα είναι να καις γέφυρες, και όχι να τις χτίζεις.