Με την πλάτη στον τοίχο ψάχνουν νέο μέτοχο οι τράπεζες, σύμφωνα με το εμπεριστατωμένο ρεπορτάζ της
Αλεξάνδρας Γκίτση.
Το «Δεν πληρώνω-δεν πληρώνω» (Can't Pay; Won't Pay! -κατά Dario Fo) για τους νυν ιδιοκτήτες ενός από τους μεγαλύτερους ομίλους στον κλάδο των ιχθυοκαλλιεργειών έχει προφανή βάρη για τις πιστώτριες τράπεζες.
Οποια λύση και εάν επιτευχθεί, θα είναι στην κλίμακα του αρνητικού κ-αι τις τρεις τις περιγράφει αναλυτικά η Αλεξάνδρα.
Ωστόσο, από την περίπτωση της Avramar ανακύπτουν εύλογα ερωτήματα: γιατί οι τράπεζες δεν είχαν προνοήσει να λάβουν τις απαιτούμενες εξασφαλίσεις (αμέσως με την προηγούμενη αναδιάρθρωση). Εισηγμένες οι πιστώτριες τράπεζες οφείλουν μία εξήγηση -κατ' αρχάς- στους μετόχους/επενδυτές.
Εκ πρώτης όψεως άσχετο -αλλά για ορισμένους αιρετικούς της αγοράς, όχι και τόσο- το θέμα που προέκυψε με τις δηλώσεις Φλωρίδη.
Παραπέμπω σε χθεσινό ΧΑΜαιλέοντα, και δήγμα του για τον... σκόρερ υπουργό Δικαιοσύνης, που καταλήγει υστερογραφώντας... Ακούμε, πάντως, ότι υπάρχουν σκέψεις στην κυβέρνηση για κατάργηση του ακαταδίωκτου των τραπεζιτών, αλλά δεν έχουν… ωριμάσει.
Προσωπικά θα επιμείνω σε μία ανάλογη περίπτωση, αυτή της Καλλιμάνης -με πιο τελευταίο σχόλιο του ΕΚΗ στις 25 Μαΐου για την Avramar, την Κallimanis και το... φέσι, που έτυχε εντελώς διαφορετικής μεταχείρισης από τις πιστώτριες τράπεζες, αλλά και μεγαλόσχημους επικεφαλής/διαχειριστές επενδυτικών χαρτοφυλακίων.