Εως το 4,949% ενισχύθηκε χθες η απόδοση του ελληνικού 10ετούς, ωθούμενη από συνολικότερη άνοδο όλων των ευρωπαϊκών (κρατικών) ομολόγων.
Προφανώς αρνητική εξέλιξη/επιβαρυντική (κυρίως) για επιχειρήσεις και ιδιώτες, αλλά με ηπιότερη πίεση για τον δημόσιο/κρατικό τομέα, καθώς αυτή τη φορά το πρόβλημα δεν είναι η Ελλάδα αλλά η Ιταλία.
Με περιορισμένο πρόγραμμα αποπληρωμών για το 2022, με μείωση στα 8-9 δισ. των υποχρεώσεων για το 2023 (μετά την εξόφληση του ΔΝΤ, την αποπληρωμή των ομολόγων του πρώτου μνημονίου κ.λπ.), με έγκαιρη αντασφάλιση από τον ΟΔΔΗΧ (του κινδύνου αύξησης των επιτοκίων), με ταμειακά διαθέσιμα στα περίπου 39 δισ. η Αθήνα είναι σε σαφώς καλύτερη θέση απ' ό,τι η Ρώμη. Οσον αφορά το κρατικό χρέος, επιπλέον μειονέκτημα για τη γείτονα η διάχυση των υποχρεώσεών του όχι σε επίσημους φορείς αλλά στις αγορές. Και υποχρέωση αναχρηματοδότησης σε τακτικά χρονικά διαστήματα.
Το συγκριτικό πλεονέκτημα της Αθήνας; Εχει την πολυτέλεια να βγει ή να μη βγει στις αγορές, να επιλέξει τον χρόνο και το πλαίσιο, να αντέξει για εύλογο επενδυτικό χρόνο. Ωστόσο, παρότι οι επιπτώσεις για το δημόσιο χρέος είναι περιορισμένες και ευελιξία διαχείρισης υπάρχει -συγκριτικά πάντα-, βαρύτερες (και προβληματίζουν ήδη) είναι για το ιδιωτικό, ειδικότερα σε ό,τι αφορά επιχειρήσεις και πραγματική οικονομία.
Με το 10ετές πέρυσι τέτοια εποχή στο 1,2%, το -σχεδόν- 5% αρχίζει να λειτουργεί σαν μέγγενη.
Και μπορεί ο Βασίλης Ράπανος -πρόεδρος της Ελληνικής Ενωσης Τραπεζών- να εμφανίζεται αισιόδοξος καθώς οι χρηματοδοτήσεις των τραπεζών να έφθασαν τα 17 δισ. στο 8μηνο, αλλά το μεγαλύτερο μέρος της εγχώριας επιχειρηματικότητας είναι εκτός τραπεζικού συστήματος.
Και αυτό συνιστά μείζον πρόβλημα...