Σε μία περίοδο ιστορικών ανατροπών στην Ευρώπη, το έλλειμμα ηγεσίας σε Βρυξέλλες, Βερολίνο περισσότερο εμφανές από κάθε άλλη χρονική συγκυρία, εδώ και 10ετίες, επενεργεί ανασταλτικά στην προσπάθεια των κρατών-μελών να διαχειριστούν τις πρωτοφανείς συνέπειες των επάλληλων κρίσεων.
Η ανυπαρξία ουσιαστικών απαντήσεων από τις Βρυξέλλες στην ενεργειακή κρίση καταδεικνύει το μέγεθος του ελλείμματος στην Ε.Ε.
Ούρσουλα Γκέρτρουντ φον ντερ Λάιεν και Σαρλ Μισέλ αποδεικνύονται «λίγοι» για να διαχειριστούν σοβαρές κρίσεις.
Προχώρησαν στην «πράσινη μετάβαση» χωρίς σχέδιο, με βαρύτατο κόστος και πριν υπάρξει ολοκληρωμένη εναλλακτική διέξοδος απεξάρτησης από το ρωσικό αέριο.
Και αφού αδυνατούν να εισηγηθούν δραστικά μέτρα στήριξης χωρών, επιχειρήσεων και κοινωνιών, αποκαλύπτεται ότι επεργάζονται σχέδια ιδιότυπων «αποκλεισμών» με περιορισμούς της ελεύθερης διακίνησης λόγω ενεργειακού.
Παρ' όλα αυτά, η πρόταση (του Βερολίνου) για ουσιαστική διαχείριση της πρωτοφανούς κρίσης, της στήριξης των μελών της Ε.Ε είναι συγκεκαλυμμένα μνημόνια, όπως τελευταία ο ESM επιχείρησε -δια της πλαγίας- να ξαναφέρει στο τραπέζι.
Γιατί η πρόταση δημιουργίας ενός νέου ταμείου βοήθειας προς τα κράτη της Ευρωζώνης, ύψους 250 δισ., που θα δανείζει όταν προκύπτει ανάγκη λ.χ. από ένα εξωτερικό σοκ όπως το Ουκρανικό, με χαμηλότοκο επιτόκιο -που είναι το «τυρί»- αλλά με μέτρα λιτότητας, αυξημένη εποπτεία του δανειζόμενου- είναι η «φάκα».
Παρακαταθήκη του απερχόμενου Klaus Regling, επί της ουσίας παραλλαγή της πρωτοβουλίας του ESM -καλοκαίρι του 2020-, που πρότεινε -τότε- χαμηλότοκα δάνεια για να αντιμετωπισθούν οι δραματικές συνέπειες της κρίσης λόγω πανδημίας Covid-19.
Παρότι το δέλεαρ ήταν δελεαστικό -άμεση εκταμίευση κεφαλαίων/δανείων-, ουδεμία κυβέρνηση ανταποκρίθηκε καθώς η απειλή ενός μνημονίου αποδείχτηκε ισχυρός αποτρεπτικός παράγων.
Το Βερολίνο είχε ταχθεί υπέρ των γρήγορων δανείων του ESM για να δεσμεύσει με μνημόνια τις χώρες του Νότου -καθώς ως πιο αδύναμες θα ήταν (δυνητικά) οι πρώτοι «καλοί πελάτες» του νέου ταμείου.
Ευτυχώς ουδείς «τσίμπησε», ευτυχώς (και ευφυώς) η Αθήνα δεν έδειξε σπουδή να αντλήσει δάνεια.
Πλέον, σήμερα, με τη νέα πολλαπλή κρίση (ενεργειακή, πληθωριστική κ.α.) να μαίνεται, το Βερολίνο επιμένει σε επανάληψη της πρότασης.
Η λύση σε μια Ευρώπη που μαστίζεται από επάλληλες κρίσεις, με όλο και μεγαλύτερα τμήματα της κοινωνίας στα όρια του «βρασμού», δεν είναι τα δάνεια συνοδευμένα με νέα μνημόνια αλλά λ.χ. ένας αυτόματος μηχανισμός ενισχύσεων μέσω επιδοτήσεων (προφανώς με όρους και προϋποθέσεις) μία ενιαία αντιμετώπιση της κρίσης.
Αλλά γιατί μιλάμε, όταν μέχρι πρόσφατα (προ Covid-19) δεν μπορούσαν να συμφωνήσουν για την κοινή θερινή ώρα και όταν -ακόμη και σήμερα- η Γερμανία μεθοδεύει την επιβολή μνημονίων δια της... πλαγίας.
Την ώρα που τα μηνύματα από τις κάλπες σε Βόρεια Ρηνανία-Βεστφαλία φτάνουν ηχηρά στο Βερολίνο.
Βόρεια Ρηνανία-Βεστφαλία, το πολυπληθέστερο κρατίδιο της χώρας-μεγαλύτερης οικονομίας της Ευρώπης, βαρόμετρο για τις τάσεις σε ομοσπονδιακό επίπεδο.