Με αφορμή (και) την ενεργειακή κρίση, η σημερινή ανάρτησή μας. Στο πώς έφθασε η Ευρώπη να παίζει «ρώσικη ρουλέτα», ανέλυε ο David Sheppard (17 Οκτωβρίου, στους Financial Times). Διαρθρωτικές αδυναμίες γαρ, που παρατηρούνται σε πολλά μέτωπα, χρόνια τώρα. Αναδεικνύουν δε τη φθίνουσα αξιοπιστία της ίδιας της Ε.Ε, το έλλειμμα ισχύος που για τα καθ' ημάς «βαραίνει» αρκούντως και στα εθνικά.
Έτσι και τώρα, για πολλοστή φορά, οι Βρυξέλλες διαπιστώνουν την πειρατική συμπεριφορά της Αγκυρας, αλλά περιορίζονται σε (λεκτικούς) χαρακτηρισμούς, την ώρα που κάνουν δώρα δισ. στον Τούρκο πρόεδρο.
Το Βερολίνο, σε αυτή τη συγκυρία, επικαλείται το κενό εξουσίας και νίπτει τας χείρας του (ως συνήθως), γνωρίζοντας -επί της ουσίας- πως η Αγκυρα θα ήταν αυτή, που ιστορικά θα διασφάλιζε πρόσβαση για τα γερμανικά συμφέροντα προς τον περσικό κόλπο. Παλαιόθεν τα κοινά συμφέροντα και οι δεσμοί μεταξύ των δύο πλευρών είναι όμως αυτά και ο ρόλος της ισχυρότερης χώρας της Ευρώπης που καταντούν «ανέκδοτο» τα περί κυρώσεων της Ε.Ε σε βάρος της Τουρκίας. Μεγεθύνοντας έτσι όλο και περισσότερο το έλλειμμα αξιοπιστίας.
Εκτίμηση νουνεχών «γεωπολιτιστών» πως ίσως η έσχατη ευκαιρία της Ευρώπης είναι η ανάδειξη της Γαλλίας ως αντίβαρου, μακάρι να είναι έτσι και είθε να δικαιωθούν. Για ποιες κυρώσεις; Για ποια προληπτική πολιτική και στο ενεργειακό, όταν στις Βρυξέλλες δεν μπορούν να τα βρουν με τη «χειμερινή ώρα»;