To γεγονός, πως η χώρα μας έχει «καταφέρει»(*) να μην έχει ούτε ένα διαλυτήριο πλοίων, ούτε καν χαμηλότερων προδιαγραφών, την ώρα που ο ελληνόκτητος στόλος είναι ο μεγαλύτερος στον κόσμο και ανανεώνεται με διαρκώς ταχύτερο ρυθμό, προφανώς, συνιστά ακόμη ένα ελληνικό παράδοξο.
Δεδομένου ότι οι προδιαγραφές εκπομπών των πλοίων (από τον Διεθνή Ναυτιλιακό Οργανισμό/ΙΜΟ) καθιστούν οικονομικά ασύμφορη τη συμμόρφωση μέσω μετασκευής των υφιστάμενων, διασφαλίζεται μία σταθερή ροή πελατείας προς ανακύκλωση.
Δεν είναι μυστικό πως ένα μεγάλο, πολύ μεγάλο, μέρος των πλοίων ελληνικών συμφερόντων καταλήγει στην Τουρκία, που διαθέτει 8 διαλυτήρια (που συμπεριλαμβάνονται στον Ευρωπαϊκό Κατάλογο Εγκεκριμένων Διαλυτηρίων) και πολλά περισσότερα χαμηλότερων προδιαγραφών (μη πιστοποιημένα).
Σημειωτέον πως βάσει του κανονισμού 1257/2113 της ΕΕ, προβλέπονται αναβαθμισμένες προδιαγραφές και υψηλές συνθήκες ασφαλείας στα διαλυτήρια του καταλόγου.
Το «ωραίο» της όλης τραγελαφικής κατάστασης (ή μήπως... κατάντιας) είναι ότι τα ελληνικά πλοία πηγαίνουν για διάλυση στις τουρκικές εγκαταστάσεις εξασφαλίζοντας θέσεις εργασίας (και καλά αυτό) αλλά (κυρίως αυτό) σκραπ που -σχεδόν- στο σύνολό του χρησιμοποιείται στην πολεμική βιομηχανία της γείτονος.
Και εδώ, στην Ελλάδα, συζητάμε για το αν θα (ξανά)λειτουργήσουν τα ναυπηγεία του Σκαραμαγκά και πώς δεν θα κηρυχθεί άγονος ο διαγωνισμός για το ακίνητο της ΕΤΑΔ, την Παρασκευή.
(*) περί... κατορθώματος πρόκειται, καταδεικνύοντας την έλλειψη στρατηγικού σχεδιασμού του πολιτικού συστήματος αλλά και της απουσίας επιχειρηματικών πρωτοβουλιών.