Οι τρεις φράσεις-κλειδιά που έφεραν το «ναυάγιο» στο Eurogroup. Αποκαλυπτικό και το σημερινό/πρωινό παρασκήνιο της Αγγελικής Παπαμιλτιάδου. Ενόψει της νέας τηλεδιάσκεψης.
Θα δούμε.
Θα σταθώ όμως, με αφορμή ένα σχόλιο φίλου(*) της στήλης, στην ουσία του προβλήματος. Επισημαίνοντας πως την κατάλληλη στιγμή και σε σύντομο χρόνο η επικεφαλής της ΕΚΤ συνειδητοποίησε την έκταση/ένταση των όσων έρχονται. Και από διστακτική αρχικά, μέσα σε λιγότερο από μία εβδομάδα όρθωσε ανάστημα, στάθηκε απέναντι στο Βερολίνο και ανέλαβε τα ηνία ενός μηχανισμού που έχει τις δυνάμεις να αναλάβει δράση, εάν σήμερα δεν τελεσφορήσουν οι προσπάθειες ενός συμβιβασμού, που θα μπορούσε να γίνει αποδεκτός κυρίως από τη Ρώμη. Και δευτερευόντως, από τη Μαδρίτη και το Παρίσι.
«... η ΕΚΤ προειδοποίησε τους υπουργούς Οικονομικών που συμμετέχουν στο Eurogroup ότι η ευρωζώνη μπορεί να χρειαστεί οικονομικά μέτρα ύψους 1,5 τρισεκατομμυρίου ευρώ για την αντιμετώπιση της οικονομικής κρίσης που προκαλεί η επιδημία κι αυτοί δεν μπορούν να τα βρουν ούτε στα 500 δισ., επιμένοντας σε μνημονιακούς όρους. Οσο Ιταλία, Ισπανία και Γαλλία μετρούν ήδη πάνω από 40.000 νεκρούς από την πανδημία κι έχει αφήσει ήδη πίσω της τουλάχιστον 1 εκατομμύριο ανέργους στις 3 μόνο χώρες...».
Για την οικονομία του χώρου, παραθέτω μόνον 3 μεγέθη. Ο ESM μπορεί να διαθέσει άμεσα, το πολύ, 450 δισ., η Ρώμη χρειάζεται κατ' αρχάς 500 (ο Κόντε μιλάει για 750), η Μαδρίτη τουλάχιστον 150 (ο Σάντσεθ μιλάει για 200) και αφήνω απέξω το Παρίσι, όπου με συντηρητική πρόβλεψη για ύφεση 6% δεν γνωρίζω, πόσα θα χρειαζόταν άμεσα ο Μακρόν.
Θα συμπληρώσω επίσης τον συλλογισμό του IW, που έχει τεχθεί υπέρ μίας λύσης στην κατεύθυνση της «αμοιβαιοποίησης χρέους». Το γερμανικό Ινστιτούτο για την Οικονομία προειδοποιεί τη Μέρκελ πως είναι σοβαρότατος ο κίνδυνος η Γερμανία να υποχρεωθεί να «πληρώσει» υπερπολλαπλάσια των 100 με 150 δισ. που θα της κόστιζε η συνεισφορά της σε ένα ενιαίο «καλάθι» εγγυήσεων, εάν δεν προλάβει την κρίση σε αυτά τα στάδια. Πράγματι λ.χ. η Ιταλία διαθέτει ένα δημόσιο χρέος στα 2,2 τρισ., το σχεδόν μισό είναι στα χαρτοφυλάκια των ιταλικών τραπεζών, όπου σημαντική έκθεση έχουν γαλλικές αλλά και γερμανικές & αυστριακές τράπεζες. Αλλά και από το υπόλοιπο, οι ίδιες τράπεζες έχουν άμεση και έμμεση έκθεση που υπολογίζεται σε ένα επιπλέον 25%, όπερ... Σύμφωνα με το IW, το θέμα είναι απλό: το Βερολίνο θα πρέπει να προλάβει να μην πέσει το πρώτο «τουβλάκι» του ντόμινο, ειδάλλως ούτε η Ολλανδία ούτε η Φινλανδία και όποιος άλλος πρόθυμος των Γερμανών θα μπορεί να διασωθεί.
Με νομοτελειακή κατάληξη την εξαγορά κλάδων ολόκληρων -και όχι μεμονωμένων επιχειρήσεων, όπως σωστά ανησυχεί η Μέρκελ- ακόμη και «κρατικού χρέους» ολόκληρου σε τιμές distress από «αμερικανικά» και «κινεζικά» χέρια.
Στη λογική του IW, νουνεχείς Γερμανοί αναλυτές και οικονομολόγοι, όπως ο Μουνχάου, ο Μπόφινγκερ.
Ευελπιστώ πως έστω και στο παρά... ένα θα τους ακούσει η Μέρκελ. Ειδάλλως, από την επομένη του Πάσχα θα πρέπει να αναλάβει η Λαγκάρντ και τα δικά της μπαζούκα.
(*) με αφορμή σχόλιο του Δραμινού, στον χθεσινό μας Εκηβόλο.