Η υπόθεση της επέκτασης της χορήγησης «χρυσής βίζας» σε ξένους υπηκόους, με στόχο την προσέλκυση κεφαλαίων από το εξωτερικό, αποτελεί ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα για τα «αντανακλαστικά» που επιδεικνύει η Ελλάδα, όταν θέλει να προσελκύσει επενδύσεις στη χώρα.
Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή.
Ήταν στις 13 Ιουνίου του 2017 όταν σε δημοσίευμα του Euro2day.gr είχαμε αναφερθεί στις -προχωρημένες τότε- συζητήσεις των ελληνικών αρχών (ΧΑ, Επιτροπή Κεφαλαιαγοράς) με τις κινεζικές, προκειμένου οι επενδυτές από τη συγκεκριμένη χώρα να μπορούν να αποκτούν πολυετή άδεια παραμονής («χρυσή βίζα») στην Ελλάδα, όχι μόνο μέσα από την αγορά ακινήτων αλλά και μέσα από την απόκτηση χρηματοοικονομικών περιουσιακών στοιχείων (π.χ. μετοχές, αμοιβαία κεφάλαια, ομόλογα, καταθέσεις).
Λίγους μήνες αργότερα, το φθινόπωρο του 2017, κλιμάκιο της ελληνικής Επιτροπής Κεφαλαιαγοράς μεταβαίνει στην Κίνα, όπου και υπογράφεται η σχετική συμφωνία μεταξύ των δύο πλευρών.
Η υπογραφή όμως αυτή ήταν άνευ ουσίας, γιατί απλά… η ελληνική κυβέρνηση δεν είχε καν ψηφίσει τον απαιτούμενο νόμο. Είχαμε δηλαδή τους επενδυτές εν δυνάμει έτοιμους, αλλά μας έλειπε ο νόμος!
Περίπου επτά μήνες αργότερα(!), ξεκινούν οι συζητήσεις με τους φορείς για το πώς η κυβέρνηση προσανατολίζεται να νομοθετήσει το θέμα της επέκτασης της «χρυσής βίζας». Ως αποτέλεσμα, το Euro2day.gr στις 28 Απριλίου του 2018 αναρτά το δημοσίευμα «Θολώνει το εγχείρημα της χρυσής βίζας», αναφέροντας για πρώτη φορά πως τα όρια για τα χρηματοοικονομικά προϊόντα θα ήταν πολύ υψηλότερα από τα αντίστοιχα των ακινήτων, παρά τις αντιδράσεις παραγόντων της χρηματιστηριακής αγοράς.
Από τότε, χρειάστηκαν άλλοι… έντεκα μήνες, προκειμένου η σχετική διάταξη να έρθει προς ψήφιση στη Βουλή.
Τα συμπεράσματα για τα περί γραφειοκρατίας και το πόσο γρήγορα προωθούμε τις επενδύσεις στη χώρα μας είναι προφανή...