Η ιστορία μπορεί να μην επαναλαμβάνεται, όμως μπορεί να μοιάζει αρκετά. Ολοι συμφωνούν ότι η μεγάλη ύφεση του 2008-2009 σηματοδότησε τη μεγαλύτερη βουτιά στην οικονομική δραστηριότητα από το κραχ του 1929.
Πολλοί άνθρωποι έχασαν τις οικονομίες μιας ζωής, τα σπίτια και τις δουλειές τους. Ουρές για συσσίτια δεν παρατηρήθηκαν, εκτός από την Ελλάδα, όπως την περίοδο μετά το κραχ του 1929, όμως η διανομή κουπονιών για φαγητό έφθασε σε επίπεδο-ρεκόρ στις ΗΠΑ το 2013 και παραμένει σε υψηλά επίπεδα.
Τo πρώτο μισό της δεκαετίας του 1930, το 20% του πληθυσμού στις ΗΠΑ δεν είχε δουλειά και το ποσοστό ήταν ακόμη υψηλότερο σε διάφορες ευρωπαϊκές χώρες. Σήμερα, η ανεργία στις ΗΠΑ υποχωρεί προς το 4% και στην Ευρωζώνη είναι κοντά στο 9%.
Αν, πάντως, κάποιος ενσωματώσει στον υπολογισμό της ανεργίας στις ΗΠΑ εκείνους που έχουν σταματήσει να ψάχνουν για δουλειά, το ποσοστό σκαρφαλώνει σε πολύ υψηλότερα επίπεδα από το 4%-5%. Τόσο η δεκαετία του 1930 όσο και η δεκαετία που διανύουμε έχουν επίσης κάποια άλλα κοινά χαρακτηριστικά.
Την αργή ανάκαμψη με τους μετέπειτα χαμηλούς ρυθμούς ανάπτυξης και τα χαμηλά βραχυπρόθεσμα επιτόκια που συνοδεύουν τον πολύ χαμηλό πληθωρισμό.
Με τον λαϊκισμό σε έξαρση, παρά τα χτυπήματα που δέχθηκε πέρυσι στη Γαλλία και την Ολλανδία, το πολιτικό τοπίο μοιάζει σήμερα επιβαρυμένο, π.χ. Ιταλία, ενώ τα γεωπολιτικά ρίσκα, π.χ. Βόρεια Κορέα, είναι αυξημένα.
Οι σημερινές συνθήκες μοιάζουν αρκετά με εκείνες του 1937.
Για την ιστορία, ο Dow Jones έφθασε στο υψηλότερο επίπεδο τον Φεβρουάριο του 1937, για να ξεκινήσει μετά η πτώση που διήρκησε μέχρι τον Μάιο του 1942, δηλαδή πάνω από 5 χρόνια. Η αμερικανική οικονομία μπήκε σε ύφεση τον Μάιο του 1937 χωρίς προειδοποίηση από την καμπύλη των επιτοκίων και βγήκε από την ύφεση τον Ιούλιο του 1938.