Εμπρός σε νέες περιπέτειες!

Φίλτατοι, καλή σας ημέρα!

Ούτε 24 ώρες δεν διήρκεσε η ανάσα που πήρε η χώρα με τη διευθέτηση των οικονομικών της υποχρεώσεων έναντι των δανειστών της -με τα λεφτά που οι ίδιοι μάς έδωσαν- και ο τόπος εμφανίζεται να οδεύει προς μια νέα περιπέτεια.

Με ευθύνη της κυβέρνησης, την ίδια ημέρα που ξεπεράσαμε τον κάβο, ανοίγουμε για ακόμη μια φορά διάπλατα τις πόρτες στην πιθανότητα μιας νέας περιόδου αναταράξεων και περαιτέρω καθυστερήσεων στην έξοδο της χώρας από την κρίση.

Πόσο χρειάζεται σήμερα η Ελλάδα αυτήν τη νέα εκλογική αναμέτρηση, που ζητά ο πρωθυπουργός;

Πόσα βήματα πίσω πρέπει να κάνει η οικονομία αναμένοντας τη νέα λαϊκή ετυμηγορία και την ανάδειξη ενός νέου κυβερνητικού σχήματος;

Η Ελλάδα οδηγείται σήμερα σε εκλογές επειδή το κυβερνών κόμμα διασπάστηκε και ως εκ τούτου αμφισβητείται η δυνατότητά του να κυβερνήσει, παρά την ευρεία στήριξη που εξασφάλισε κατά την πρόσφατη ψήφιση του τρίτου μνημονίου.

Εάν όμως είναι όντως έτσι τα πράγματα, τότε γιατί απεμπολείται η δυνατότητα να δοθεί λύση από την υπάρχουσα Βουλή;

Οι πολιτικές δυνάμεις όπου ανήκουν οι περίφημοι 222 βουλευτές, οι οποίοι υπερψήφισαν το τρίτο μνημόνιο, δεν αρκούν για τη στήριξη μιας κυβέρνησης για να υλοποιήσει τις δεσμεύσεις που οι ίδιοι ανέλαβαν;

Η απεμπόληση της διαδικασίας διεκδίκησης μιας νέας ψήφου εμπιστοσύνης αλλά και η πρόθεση του κ. Α. Τσίπρα να μη διερευνήσει καν το ενδεχόμενο σχηματισμού μιας νέας κυβέρνησης από την υπάρχουσα Βουλή, μπορεί να συντείνουν στο ξεκαθάρισμα του εσωκομματικού του πεδίου, όμως, οδηγούν τον τόπο σε εδάφη που μπορεί να αποδειχθούν βαλτώδη.

Ούτε η οικονομία έχει αντοχές, αλλά ούτε και ο κρατικός κορβανάς.

Εάν η συνεννόηση μεταξύ των πολιτικών δυνάμεων δεν είναι σήμερα εφικτή, γιατί θα καταστεί ευχερέστερη μετά τις εκλογές, σε περίπτωση απουσίας αυτοδυναμίας από τον νικητή τους;

Μολονότι ουδείς μπορεί να προδικάσει το αποτέλεσμα μιας νέας εκλογικής αναμέτρησης, το πιθανότερο σενάριο αφορά στον σχηματισμό μιας κυβέρνησης συνεργασίας δύο ή και περισσοτέρων κομμάτων.

Με άλλα λόγια, του ιδίου διλήμματος με το οποίο είναι και σήμερα αντιμέτωπα τα πολιτικά κόμματα.

Υπό το πρίσμα αυτό, ο πολιτικός κόσμος της χώρας οφείλει να δώσει μια ευκαιρία στη χώρα να συνέλθει από την πολύμηνη περιπέτεια στην οποία βρίσκεται και να μην την οδηγήσει σε μια καινούργια.

Οδηγηθήκαμε στο χείλος του γκρεμού στη βάση ψευδαισθήσεων και σήμερα κινδυνεύουμε με μια νέα αναμέτρηση με το άγνωστο, ώστε το κόμμα που ήδη κρατά τα ηνία της χώρας να ξεκαθαρίσει τα εσωκομματικά του ζητήματα.

Μόνο θύμα, όμως, της διαδικασίας αυτής είναι ο πολίτης.

Ο ίδιος πολίτης, ο οποίος εξέφρασε μόλις προ επταμήνου τη βούλησή του, μέσω των εκλογών της 25ης Ιανουαρίου.

Ο ίδιος πολίτης, ο οποίος καλείται να επωμιστεί τον βαρύ λογαριασμό της εξάμηνης διαπραγμάτευσης, των περιορισμών της κίνησης κεφαλαίων και της συνολικής οπισθοδρόμησης της οικονομίας.

Αν η προσφυγή στις κάλπες, όμως, αφορά και στην προσπάθεια αποφυγής της αναμενόμενης αντίδρασης αυτού του πολίτη, πριν προλάβει να μετουσιωθεί σε κυβερνητική φθορά, τότε πρόκειται -στην καλύτερη των περιπτώσεων- για μια κορυφαία εκδήλωση τακτικισμού και επικράτησης κομματικών σκοπιμοτήτων.

Το έργο της διακυβέρνησής του, που μας ζητά να κρίνουμε διαμέσου των εκλογών ο κ. Α. Τσίπρας, βεβαίως οφείλει να κριθεί και να αποτιμηθεί στην κάλπη.

Το ερώτημα, όμως, είναι: γιατί τώρα και όχι σε έξι μήνες ή ένα χρόνο, οπότε η χώρα ίσως έχει κατορθώσει να ορθοποδήσει;