Θα μας τρελάνετε τελείως…

Φίλτατοι, καλή σας ημέρα!

Την ίδια ώρα που η επιστροφή της ελληνικής κοινωνίας σε μια στοιχειώδη κανονικότητα και η αναχαίτιση της ύφεσης στην οικονομία είναι το μείζον, ο τόπος εμφανίζεται να οδεύει προς μια νέα εκλογική περιπέτεια.

Μια περιπέτεια με αντικείμενο την αποσαφήνιση της ισχύος του ήδη κυβερνώντος κόμματος αλλά και την επαναβεβαίωση του γεγονότος ότι ουδέν πολιτικό κόμμα μπορεί να κατακτήσει την αυτοδυναμία και ότι, άρα, η κυβέρνηση και της «επόμενης κάλπης» θα πρέπει να είναι για μια ακόμη φορά συμμαχική.

Αν όμως έχουν όντως έτσι τα πράγματα, τι σκοπό εξυπηρετεί η περιπέτεια αυτή και γιατί να βάλουμε ακόμη ένα εμπόδιο σε μια ταχύτερη έξοδο από την κρίση;

Τη μία, πάμε σε ψήφο εμπιστοσύνης εξαιτίας των δραματικών απωλειών που υπέφερε η κυβερνητική πλειοψηφία κατά την ψήφιση του μνημονίου.

Την άλλη, πάμε σε θερινά τμήματα της Βουλής ώστε να ψηφιστούν με την «κατάλληλη» σύνθεση οι εφαρμοστικοί νόμοι του μνημονίου.

Τώρα, το τελευταίο σενάριο θέλει να πηγαίνει η χώρα σε εκλογές, στη διάρκεια των οποίων άπαντες αναμένεται να αποποιηθούν την πατρότητα αυτού του μνημονίου και όλοι -εξ όσων το ψήφισαν- θα ερίζουν για το ποιος μπορεί να το εφαρμόσει με τον πλέον ανώδυνο τρόπο…

Έτσι, όμως, φίλτατοι, δεν θα πάμε πολύ μακριά…

Πάνω που γλιτώσαμε από τον εθνικό διχασμό που εμπεριείχε ο διαχωρισμός της χώρας σε «μνημονιακούς» και «αντιμνημονιακούς», πάμε -πιθανώς- σε εκλογές για ένα μνημόνιο που ουδείς επιθυμεί να εφαρμόσει, αν και όλοι το κρίνουν ως απαραίτητο για τη διάσωση της χώρας και την παραμονή της στην Ευρωζώνη.

Έχουμε τρελαθεί τελείως;

Έχουμε χάσει την αίσθηση της δραματικής κατάστασης στην οποία βρίσκεται ο τόπος και της κατάντιας στην οποία έχουμε περιέλθει μετά από περίπου μια επταετία ύφεσης και αλλεπάλληλες εκλογικές αναμετρήσεις με πλέον πρόσφατη αυτήν του Ιανουαρίου εφέτος;

Εάν η παρούσα κυβέρνηση -πιθανότατα ορθώς- εκτιμά ότι έχει χάσει τη δεδηλωμένη, ας ζητήσει την ψήφο εμπιστοσύνης της Βουλής για ακόμη μία φορά, ώστε να διαπιστωθεί αυτό και επίσημα.

Εντέλει, εάν όντως εκτιμά ότι το μέλλον της χώρας είναι υπέρτερο των όποιων κομματικών σχεδιασμών ή σκοπιμοτήτων, ας προχωρήσει σε μια ιστορικού χαρακτήρα συμμαχία με τις πολιτικές δυνάμεις που ήδη τη στήριξαν κατά την ψήφιση του μνημονίου.

Όμως, άπαντες, της αντιπολίτευσης συμπεριλαμβανομένης, οφείλουν να αποδείξουν, κατά τρόπο έμπρακτο, ότι το μείζον είναι η σωτηρία του τόπου, επιδεικνύοντας πολιτικό σθένος και αποφασιστικότητα για την τήρηση των δεσμεύσεων που για τρίτη φορά ανέλαβε η χώρα.

Είναι αδιανόητο τη στιγμή κατά την οποία κοινοβούλια άλλων ευρωπαϊκών κρατών στηρίζουν την προσπάθεια διάσωσης της Ελλάδας, το κοινοβούλιο της ίδιας της χώρας μας να μην μπορεί να συγκροτήσει μια κυβέρνηση διακομματικού χαρακτήρα για ακριβώς τον ίδιο λόγο.

Η Νέα Δημοκρατία επί Α. Σαμαρά πολέμησε το μνημόνιο και η Νέα Δημοκρατία, επίσης επί Σαμαρά, υπέγραψε ένα μνημόνιο ακόμη και το εφάρμοσε έως εκεί που της επέτρεψε η κρίση της.

Ο ΣΥΡΙΖΑ επί Α. Τσίπρα πολέμησε το μνημόνιο και ο ΣΥΡΙΖΑ επί Τσίπρα, με τη βοήθεια των ΑΝΕΛ που επίσης πολέμησαν το μνημόνιο, υπέγραψε ένα ακόμη, την «πατρότητα» ή «ιδιοκτησία» του οποίου αρνείται…

Η χώρα, όμως, επιβίωσε στη διάρκεια των παλινωδιών αυτών χάρη σε αυτό το μνημόνιο και με αυτό επιχειρεί να θεραπεύσει παθογένειες δεκαετιών.

Σήμερα -κυριολεκτικά- που παίρνει τα πρώτα από τα λεφτά αυτού του μνημονίου, δεν έχει ξεκαθαρίσει ακόμη αν θέλει να το εφαρμόσει ή όχι και σκέφτεται τις εκλογές;

Μεταρρυθμίσεις που οφείλαμε να έχουμε κάνει από μόνοι μας εδώ και δεκαετίες και τις οποίες δεσμευτήκαμε να υλοποιήσουμε μέσω του αρχικού (αναμφίβολα τιμωρητικού χαρακτήρα) μνημονίου του 2010, περιέχονται και στο κείμενο που μόλις ψήφισε η Βουλή.

Προς τι η νέα καθυστέρηση, αν όχι για την επιβεβαίωση της απουσίας βούλησης για αλλαγή;

Πότε επιτέλους θα συνειδητοποιήσουμε ότι οφείλουμε να σοβαρευτούμε και να βάλουμε την πατρίδα μας σε τάξη;