Το βαρύ τίμημα του λαϊκισμού

Φίλτατοι, καλή σας ημέρα!

Αυτό το οποίο προτείνει η Μπούντεσμπανκ, ως προαπαιτούμενο της χορήγησης της κοινοτικής «αλληλεγγύης» σε χώρες που χρήζουν χρηματοδοτικής στήριξης, δηλαδή το κούρεμα των περιουσιών των κατοίκων τους, στην Ελλάδα έχει ήδη γίνει.

Μπορεί να μην έγινε με τον τρόπο που προτείνει το κεντρικό πιστωτικό ίδρυμα της Γερμανίας,  δηλαδή πριν χορηγηθεί αυτή η στήριξη, όμως έγινε σε πολύ μεγαλύτερη έκταση του προτεινόμενου 10% και αφορούσε κάθε περιουσιακό στοιχείο και κάθε στοιχείο ενεργητικού που υπάρχει στη χώρα μας, αλλά και στη δυνητική ικανότητά της να παραγάγει πλούτο και εισόδημα.

Αν η εσωτερική υποτίμηση που βιώνουμε από το 2010 δεν αφορά σε ένα έμμεσο, πλην σαφέστατο κούρεμα περιουσίας, τότε σε τι αφορά;

Αν η φορολόγηση της ακίνητης περιουσίας, του κάθε μικρού ή μεγάλου σπιτιού, στη βάση εντελώς πλασματικών αντικειμενικών αξιών και ανεξαρτήτως του αν αυτό παράγει εισόδημα ή όχι, δεν συνιστά κούρεμα περιουσίας, τότε τι συνιστά;

Αυτή, όμως, η διαδικασία και τα δεινά που τη συνοδεύουν για την καθημερινότητα του καθενός από εμάς, όπως και για το μέλλον των παιδιών μας, είναι το σαφές αποτέλεσμα των επιλογών που επί χρόνια κάναμε ως ψηφοφόροι.

Εκφράζαμε ελεύθερα την πολιτική μας βούληση αναδεικνύοντας σε θέσεις ευθύνης ανθρώπους οι οποίοι ήσαν πρόθυμοι να σερβίρουν την οποιαδήποτε υπόσχεση περί παροχών ή προσλήψεων σε αντιστοίχως πρόθυμα αφτιά ψηφοφόρων.

«Λεφτά υπάρχουν» έλεγαν, και ένα ικανό τμήμα της κοινωνίας τους ακολουθούσε. 

Όχι μόνον τους ακολουθούσε, αλλά εξαρτούσε την παροχή της πολιτικής του στήριξης προς τον οποιοδήποτε βουλευτή ή το κόμμα του, από την ευόδωση της πελατειακής σχέσης που είχε συνάψει με αυτόν.

Οι προσλήψεις, τα βολέματα, οι χαριστικές δανειοδοτήσεις, είτε προς ολόκληρα τμήματα της κοινωνίας, όπως οι αγρότες, είτε προς τους ημετέρους, και τόσα άλλα αποτελούσαν τμήμα  του διαβόητου πελατειακού κράτους, το οποίο φέρει ένα ιδιαίτερα σημαντικό τμήμα της ευθύνης για τη σημερινή μας κατάντια.

Γνωστά πράγματα.

Η κατάντιά αυτή, όμως, είναι το τίμημα του λαϊκισμού, αλλά και του γεγονότος ότι οι υποσχέσεις για παροχές και εισοδήματα είναι πάντα εύηχες για ένα κομμάτι της κοινωνίας, με αποτέλεσμα να μετατρέπονται σε πολιτική στήριξη στην κάλπη.

Ακόμη και σήμερα, που έχουμε νιώσει βαθιά στο πετσί μας τι σημαίνει να εξαρτάσαι από την «επόμενη δόση» και να έχεις χάσει ένα τμήμα της εθνικής σου κυριαρχίας, υπάρχουν φωνές που λένε όχι στις απολύσεις, όχι στη συρρίκνωση του δημόσιου τομέα, όχι στις μειώσεις μισθών και συντάξεων, όχι σε όλα…

Σε ένα μόνον ερώτημα δεν απαντούν. ποιος θα πληρώσει για όλα αυτά;

Διότι, κάποια στιγμή, έρχεται και ο λογαριασμός…

Κάποια στιγμή, όταν δεν μπορείς να δανείζεσαι άλλο ή να τυπώνεις πληθωριστικό χρήμα, έρχεσαι αντιμέτωπος με τις επιλογές σου και τα επίχειρά τους.

Μπορεί η ευρωζώνη να στήθηκε κατά τρόπο σαθρό.

Μπορεί να μην είχε και σε μεγάλο βαθμό να μην έχει ακόμη ενιαία δημοσιονομική διακυβέρνηση ή κεντρική τράπεζα με ρόλο ύστατου δανειστή, ενιαίο πλαίσιο κανόνων για τη λειτουργία του τραπεζικού συστήματος -εδώ, έναν στοιχειώδη μηχανισμό για τη διάσωση χωρών μελών της και την αποφυγή κρατικών χρεοκοπιών απέκτησε με την «ευκαιρία της Ελλάδας»- και μπορεί η ηγέτιδα οικονομική της δύναμη να αποδείχθηκε λιγότερη του «συμπεφωνημένου»…

Όμως, η αλήθεια παραμένει ότι τα μάτια μας τα βγάλαμε μόνοι μας.

Οι κυβερνήσεις που εξέλεξε το εκλογικό σώμα της χώρας μας μοίραζαν αφειδώς υποσχέσεις, τις οποίες εξαργύρωναν στη συνέχεια στην κάλπη, βυθίζοντας την Ελλάδα ολοένα και βαθύτερα στο χρέος.

Όλοι ή τουλάχιστον οι περισσότεροι από εμάς θέλουμε να ζούμε σε μια χώρα με χαμηλή ή μηδενική ανεργία, με εξαίρετο κοινωνικό κράτος, με άριστη υγεία και παιδεία και με υψηλές παροχές κάθε είδους στους κατοίκους της.

Έχουμε τα λεφτά να το κάνουμε πραγματικότητα ή οφείλουμε να παραμερίσουμε όσους το υπόσχονται και να δουλέψουμε, ο καθένας από το μετερίζι του, ώστε κάποια στιγμή να το αποκτήσουμε;