Ο ολισθηρός δρόμος του λαϊκισμού

Φίλτατοι, καλή σας ημέρα!

Η επιστροφή του προϋπολογισμού σε πρωτογενές πλεόνασμα, σε απλούς όρους, σημαίνει το τέλος του δανεισμού για την κάλυψη των λειτουργικών δαπανών του κράτους.

Σημειώνεται, δε, αυτή η εξέλιξη χάρη στις θυσίες τριών και πλέον ετών και στην προώθηση ενός πρωτοφανούς προγράμματος δημοσιονομικής προσαρμογής, στηριγμένου, κυρίως, στην υπερφορολόγηση και στις οριζόντιες περικοπές εισοδημάτων.

Ενός προγράμματος που, εν πολλοίς, είχε ως αποτέλεσμα τη βύθιση της χώρας σε μια εξίσου πρωτοφανή ύφεση, η οποία αθροιστικά της στέρησε περίπου το 25% του πλούτου που παράγει σε ετήσια βάση.

Όσο «θεάρεστη», λοιπόν, κι αν ηχεί η εξαγγελία του πρωθυπουργού, Αντ. Σαμαρά, περί παροχών σε χαμηλοσυνταξιούχους, ενστόλους ή σε άλλες ομάδες πληθυσμού μέσω της χρήσης του 70% αυτού του πρωτογενούς πλεονάσματος, το ύψος του οποίου ακόμη δεν γνωρίζουμε, δεν θα πρέπει ούτε για μια στιγμή να ξεχνάμε ότι όποιο κι αν είναι αυτό, δημιουργήθηκε βάσει πολιτικών που είναι σαφώς υφεσιακές και οδηγούν στη σμίκρυνση της «πίτας» για όλους.

Υπερφορολόγηση, δραστική μείωση του προγράμματος δημοσίων επενδύσεων, καθυστερήσεις στην αποπληρωμή των ληξιπρόθεσμων οφειλών του Δημοσίου ή στις επιστροφές ΦΠΑ, μεταξύ άλλων γονάτισαν την οικονομία της χώρας και τη συντριπτική πλειονότητα των κατοίκων της, αλλά οδήγησαν στην ισοσκέλιση του προϋπολογισμού και στη δημιουργία πρωτογενούς πλεονάσματος.

Το ίδιο αυτό πλεόνασμα, που ο κ. Σαμαράς εξαγγέλλει ότι επιθυμεί να μοιράσει σε συγκεκριμένες ομάδες πληθυσμού, οι οποίες, όπως ορθώς επισημαίνει, αδικήθηκαν κατά τη διάρκεια της κρίσης.

Περιττεύει, ίσως, να υπενθυμίσουμε ότι από τη διαδικασία της ύφεσης αδικήθηκε, ή μάλλον ζημιώθηκε, όλη η χώρα.

Ότι περισσότεροι από ένα εκατομμύριο άνθρωποι έχασαν τις δουλειές τους, ότι εκατοντάδες χιλιάδες επιχειρήσεις έβαλαν λουκέτο, ότι χιλιάδες μικροαποταμιευτές έχασαν τις περιουσίες τους, ότι απαξιώθηκε η ακίνητη περιουσία εκατομμυρίων ακόμη, και τόσα άλλα...

Γιατί, άραγε, να μην οδεύσει ένα μέρος αυτού του όποιου πλεονάσματος για τη μείωση της φορολογίας και κατά συνέπεια την τόνωση της ζήτησης και την υποβοήθηση της προσπάθειας ανάσχεσης της ύφεσης;

Υπό αυτό το πρίσμα, η πρόσφατη εξαγγελία, του κατά τα λοιπά φίλτατου, κ. Σαμαρά ρέπει προς την παροχολογία άλλων εποχών, την οποία, αν και κατήγγειλε από το ίδιο βήμα, φευ, εμφανίζεται να υιοθέτησε και ο ίδιος.

Παροχολογία η οποία υπό τις παρούσες περιστάσεις έχει σαφή χροιά λαϊκισμού, που τόσο ταλαιπώρησε τον τόπο μας και οδήγησε στη σημερινή μας κατάντια.

Βέβαια, όταν πολιτικός σου αντίπαλος είναι κάποιος όπως ο κ. Αλ. Τσίπρας, ο οποίος δεν διστάζει να απειλήσει με μονομερή στάση πληρωμών, «αν εξωθηθεί σε αυτήν», παρά τις προφανείς επιπτώσεις που θα είχε κάτι τέτοιο για τη χώρα μας, τότε η διολίσθηση αυτή ίσως γίνεται κατανοητή.

Αναρωτήθηκε, άραγε, ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ, όταν διαβεβαίωνε ότι ουδείς μπορεί να διώξει την Ελλάδα από την ευρωζώνη, ποια θα ήταν η κατάσταση του ελληνικού πιστωτικού συστήματος σε περίπτωση στάσης πληρωμών;

Αναρωτήθηκε τι θα σήμαινε για την αξιοπιστία ολόκληρης της χώρας, και άρα της δυνατότητάς της να προσελκύσει επενδύσεις, αυτό το ενδεχόμενο;

Η Ελλάδα στη διάρκεια του τελευταίου έτους ανέκτησε ένα μεγάλο μέρος της χαμένης της αξιοπιστίας και άνοιξε τον δρόμο για την αναδόμησή της από τα ερείπια.

Το έπραξε, δε, αυτό με αιματηρές θυσίες και βαρύ κόστος.

Ας μην τα πετάξουμε όλα στον δρόμο, φίλτατοι, χάριν της εκλογικής αναμέτρησης που ίσως διαφαίνεται στον ορίζοντα.

Δεν θα υπήρχε μεγαλύτερο κρίμα και άδικο...