Βιομηχανία: Αργός θάνατος εξ… αμελείας

Φίλτατοι, καλή σας ημέρα!

Το επάγγελμα του «γκαρσονιού», όπως χιλιάδες άλλα στον κλάδο του τουρισμού ή συνολικά εκείνου των υπηρεσιών, που ασκούνται στο πλαίσιο μιας οργανωμένης οικονομίας, συνιστά έναν απολύτως αξιοπρεπή και έντιμο τρόπο να βγάζει κανείς το ψωμί του.

Αν θα έπρεπε ως χώρα, όμως, να το χρησιμοποιήσουμε για να βγούμε εκτός κρίσης, είναι κάτι ιδιαίτερα συζητήσιμο, που οφείλει να προβληματίσει σοβαρά όσους κρατούν τα ηνία αυτού του τόπου. 

Η κραυγή αγωνίας που άρθρωσε χθες ο ΣΕΒ, ζητώντας επιθετική στήριξη της βιομηχανίας, αντικατοπτρίζει όχι μόνον τη σπουδαιότητα του βιομηχανικού κλάδου για την οικονομία, στην οποία προσφέρει προστιθέμενη αξία της τάξης του 15,5% ετησίως ή 28,4 δισ. ευρώ, αλλά και το γεγονός ότι αυτός ο κλάδος είναι αντιμέτωπος με το φάσμα του αφανισμού.

Το 2012 σχεδόν μία στις δύο βιομηχανικές εταιρείες παρουσίασαν ζημίες, οι οποίες αθροιστικά ήσαν διπλάσιες σε ύψος από ό,τι τα κέρδη όσων κατόρθωσαν να κλείσουν τη χρήση με θετικό πρόσημο.

Οι συνολικές ζημίες 1.060 εταιρειών του τομέα, με ζημιογόνα τελικά αποτελέσματα, προσεγγίζουν τα 2 δισεκατομμύρια ευρώ, ενώ τα καθαρά κέρδη 1.115 άλλων βιομηχανικών επιχειρήσεων, που μπόρεσαν να εμφανίσουν έστω οριακή κερδοφορία, είναι μικρότερα από 1 δισεκατομμύριο ευρώ (880 εκατ. ευρώ).

Για πέμπτο συνεχόμενο έτος, το 2012, η συνολική αποδοτικότητα του βιομηχανικού τομέα επιδεινώθηκε και σε σύγκριση με το 2011 οι ζημίες αυξήθηκαν δραματικά.

Την ίδια ώρα, στη διάρκεια του 2012 συρρικνώθηκε ακόμη περισσότερο, όπως ήταν αναμενόμενο, ο αριθμός των εκατομμυριούχων κερδοφόρων ελληνικών βιομηχανιών, αυτών δηλαδή που είχαν καθαρά κέρδη άνω του 1 εκατομμυρίου ευρώ, και συνεπαγωγικά είναι σε καλύτερη θέση να προχωρήσουν σε νέες επενδύσεις.

Σε σχέση μάλιστα με το 2007, οπότε αυτές είχαν ξεπεράσει τις 320, ο αριθμός τους μειώθηκε το 2012 κατά 64% (μόλις 120 εταιρείες), ενώ τα αθροιστικά κέρδη τους συρρικνώθηκαν κατά 70%.

Οι λόγοι για τους οποίους έγιναν όλα αυτά είναι γνωστοί και πλήρως καταγεγραμμένοι, με πλέον πρόσφατη την έκθεση του World Economic Forum, που χθες παρουσίασε σε έκταση το Euro2day.gr.

Αν η χώρα μας βρίσκεται σήμερα σε μια ιδιαίτερα χαμηλή θέση από πλευράς ανταγωνιστικότητας στη διεθνή κατάταξη που εκπονεί το WEF (91η από 96η πέρυσι, σε σύνολο 148 χωρών), τούτο οφείλεται στην ανεπάρκεια της δημόσιας διοίκησής της και στη γραφειοκρατία που αυτή παράγει, στη δύσκολη πρόσβαση σε πιστώσεις που αντιμετωπίζουν οι επιχειρήσεις, στο επαχθές φορολογικό καθεστώς, στην απουσία σταθερότητας και σε σειρά άλλων λόγων.

Οφείλεται ακόμη, όπως ιδιαίτερα εύστοχα τονίζει ο καλός συνάδελφος Γ. Παπανικολάου στο χθεσινό δημοσίευμά του, στο γεγονός ότι η Ελλάδα συγκαταλέγεται ανάμεσα στις 37 οικονομίες οι οποίες δεδομένου του ύψους των εισοδημάτων τους πρέπει να στηρίζονται στις καινοτομίες, τεχνολογικές και μη, ώστε να είναι ανταγωνιστικές.

Η λέξη «καινοτομία» όμως στην Ελλάδα είναι περίπου άγνωστη. 

Τα ίδια ακριβώς πράγματα μας έλεγε, εξάλλου, μόλις πριν από δύο χρόνια και ο διεθνής οίκος McKinsey & Company, ο οποίος εκπόνησε μελέτη υπό τον τίτλο «η Ελλάδα δέκα χρόνια μπροστά», για λογαριασμό του ΣΕΒ και της Ένωσης Τραπεζών, εντοπίζοντας μόλις πέντε μεγάλους κλάδους και οκτώ αναδυόμενους υποκλάδους της οικονομίας για την υλοποίηση ενός νέου μοντέλου ανάπτυξης της Ελλάδας.

Βασική πρόταση της μελέτης ήταν η άμεση εφαρμογή μιας συστηματικής και καθολικής προσπάθειας που θα κάλυπτε το σύνολο της οικονομίας και θα είχε ως στόχο τις μεταρρυθμίσεις,  τη μείωση του μεγέθους και του παρεμβατισμού του κράτους, την απελευθέρωση της οικονομίας και την ενίσχυση των επενδύσεων και της ανάπτυξης, ιδιαίτερα δε της εξωστρέφειας.

Τι έγινε από όλα αυτά;

Κατά πόσον περιορίστηκε πράγματι η γραφειοκρατία, κατά πόσον απελευθερώθηκαν αγορές και επαγγέλματα, ή επιταχύνθηκε η διαδικασία απονομής δικαιοσύνης για υποθέσεις πολιτών ή επιχειρήσεων; 

Σε τι βαθμό εισήχθη στον δημόσιο τομέα τεχνογνωσία και εξειδικευμένα στελέχη από τον ιδιωτικό, ώστε να βελτιωθεί η αποδοτικότητά του;

Η αποβιομηχάνιση, σημειώνει στη χθεσινή ανακοίνωσή του ο ΣΕΒ, δεν είναι ούτε πραγματικότητα, ούτε νομοτέλεια, όπως συστηματικά παρουσιάζεται. Είναι θέμα επιλογής, είναι θέμα πολιτικής.

Έχουμε πράγματι συμβιβαστεί με τον ρόλο του «γκαρσονιού» της Ευρώπης ή μήπως είναι ώρα να αναθεωρήσουν εκείνοι που κρατούν τα ηνία της χώρας και να χαράξουν μια επιθετική πολιτική στήριξης της βιομηχανίας;