Το φιλοδυτικό παιχνίδι του Αλέξη Τσίπρα

Το ότι ο ΣΥΡΙΖΑ εμφανίζει στην τελευταία δημοσκόπηση ανεβασμένο ποσοστό εκλογικής προτίμησης, είναι ιδιαίτερα σημαντικό. Αν συνδυαστεί δε και με την αντίστοιχη πτώση του ποσοστού του ΠΑΣΟΚ και την άνοδο της Χρυσής Αυγής, τα ευρήματα της δημοσκόπησης αποκτούν μεγάλο ειδικό βάρος.

Κατά πρώτον, είναι αξιοσημείωτη η δημοσκοπική αντίσταση του ΣΥΡΙΖΑ, που όλα δείχνουν ότι, παρά τα σκληρά φορολογικά μέτρα και κάποιες «αντιπαθείς» θεσμικές μεταρρυθμίσεις, πολιτικά αντέχει και ουσιαστικά καθιερώνεται ως βασικός πόλος της πολιτικής ζωής της χώρας.

Αυτό σημαίνει ότι στον ευρύτερο κεντροαριστερό χώρο ο Αλ. Τσίπρας θα είναι για αρκετά χρόνια κεντρικό πρόσωπο, είτε αυτό αρέσει είτε όχι. Επίσης, στο μέτρο που τα επόμενα χρόνια τα δύο μεγάλα κόμματα δύσκολα θα σχηματίζουν αυτοδύναμες κυβερνήσεις, η παρουσία του Αλέξη Τσίπρα στην πολιτική ζωή της χώρας θα είναι εκ των ων ουκ άνευ. Αυτή είναι η αδρή πραγματικότητα και όποιος θέλει ας την καταλάβει.

Στο πλαίσιο της πραγματικότητας αυτής, ο Αλ. Τσίπρας γνωρίζει ότι για να παραμείνει στην εξουσία αλλά και να μπορεί να τη διεκδικεί, θα πρέπει να προσαρμοστεί στο «δυτικό κεκτημένο». Θα πρέπει, δηλαδή, να «παίζει» με τους κανόνες που ισχύουν στις φιλελεύθερες κοινοβουλευτικές δημοκρατίες.

Σήμερα έχει και έναν πρόσθετο λόγο να το κάνει αυτό. Με αφορμή τον σταθερό εξισλαμισμό της Τουρκίας, τον αυταρχισμό του Ταγίπ Ερντογάν και τις άτυπες συμμαχίες του με Ιράν και Ρωσία, η Τουρκία έχει εμπλακεί στον συριακό πόλεμο όχι από θέση ισχύος αλλά αδυναμίας. Θέλοντας να αποφύγει τη δημιουργία αυτόνομου κουρδικού κράτους, η Άγκυρα είναι πλέον μέρος του συριακού προβλήματος και άρα παίζει αναγκαστικά τα παιχνίδια Ρωσίας και Ιράν.

Το γεγονός αυτό είναι ιδιαιτέρως σοβαρό και για έναν πρόσθετο λόγο: Φέρνει πιο κοντά την Ελλάδα με το Ισραήλ και την Αίγυπτο, υπό την υψηλή εποπτεία των ΗΠΑ και της ΕΕ, και αφήνει την Τουρκία έξω από την εκμετάλλευση υδρογονανθράκων στην κυπριακή ΑΟΖ. Είναι έτσι πολύ πιθανόν η Άγκυρα να δημιουργήσει κάποιας μορφής εμπλοκή στην περιοχή μας, ελπίζοντας σε μία «ένοπλη διαπραγμάτευση», που θα έχει καλύτερα αποτελέσματα γι’ αυτήν.

Για το ενδεχόμενο αυτό η κυβέρνηση προετοιμάζεται μεν αλλά αν συμβεί, από μόνη της δεν θα τα βγάλει πέρα. Είναι έτσι απαραίτητο να δώσει στους εταίρους και συμμάχους δείγματα «γεωπολιτικής γραφής», μέσω των οποίων ευελπιστεί και μία θετική εξέλιξη για το χρέος. Αν ο Αλ. Τσίπρας πετύχει μία ευνοϊκή ρύθμιση με γεωπολιτικά κριτήρια, τότε θα ισχυριστεί ότι καλύπτεται με το παραπάνω η «ζημιά Βαρουφάκη» και πως μία άλλη εποχή ανοίγει για την Ελλάδα.

Υπό αυτές τις συνθήκες, η φιλοδυτική πορεία είναι μονόδρομος για την κυβέρνηση. Το πρόβλημά της έγκειται στο ότι προσπαθεί ιδεολογικά στο εσωτερικό να την υπερκεράσει με πρόχειρα μελετημένες κινήσεις -από τις οποίες, όμως, ο διχασμός που προκύπτει κάθε άλλο παρά καλός οδηγός είναι.