Ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης και η χαμένη ευκαιρία

Ένας πρώην αντιπρόεδρος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, ο αποβιώσας πριν λίγους μήνες Χ. Κριστόφερσεν, ήταν αυτός που μου έκανε λόγο για «το τραίνο που έχασε η Ελλάδα την περίοδο 1990-1993».

Ίσως, όμως, να μην ήξερε ο Δανός φιλελεύθερος πολιτικός ότι η χώρα εξειδικεύεται στο να χάνει τραίνα. Δεν είχε ακόμα τότε κυκλοφορήσει το βιβλίο του καθηγητή Γιώργου Δερτιλή για τους «επτά πολέμους, τέσσερις εμφυλίους και επτά πτωχεύσεις» –και αυτά τα ολίγα μέσα σε 196 μόλις χρόνια νεοελληνικού κράτους...

Κατά τα λοιπά, τον εκλιπόντα πρώην πρωθυπουργό τον αποκαλούσαν «εωσφόρο», «δράκουλα», «συνεργάτη των Γερμανών», «προδότη», «αποστάτη», «πουλημένο» και άλλα παρόμοια, για έναν απλό λόγο. Ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης ήταν ένας υπερσύγχρονος για την Ελλάδα φιλελεύθερος πολιτικός, που δεν άρεσε σε μία μεγάλη κατηγορία ανθρώπων οι οποίοι μόλις ακούν την λέξη φιλελευθερισμός τραβούν το πιο γρήγορο κολτ. Επίσης, ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης δεν άρεσε και σε μία ευρεία κατηγορία αριστερών οι οποίοι τον κατηγορούσαν για άκρατο «νεοφιλελευθερισμό» αγνοώντας τα πάντα γύρω από την πολιτική και οικονομική του φιλοσοφία.

Ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης, όμως, δεν είχε φίλους ούτε μέσα στην ΝΔ. Η καραμανλική δεξιά με το ζόρι άκουγε το όνομά του. Οι ραλλικοί φιλελεύθεροι τον ανέχονταν. Η άκρα δεξιά της ΝΔ από τότε τον αποκαλούσε «πουλημένο στο ευρωπαϊκό κεφάλαιο». Βλέπετε, τούς πήγαιναν λίγα τα φράγκα από την Ευρώπη, γι’ αυτό χωρίς ντροπή τον έριξαν το φθινόπωρο του 1993.

Ποιοι ήταν λοιπόν οι φίλοι του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη σε τούτη την χώρα; Παραφράζοντας τον Γιάννη Μαρίνο, που υπήρξε καλός του φίλος, θα έλεγα ότι ήσαν οι Έλληνες με «κοινό νου». Όμως είναι λίγοι οι Έλληνες αυτοί… Σε έναν λαό που μετά από 196 χρόνια ελευθερίας δεν ξέρει ούτε τί θέλει ούτε πού πάει, ο «κοινός νους» κάνει τζιζ. Ο λαουτζίκος, λένε κάποιοι, θέλει συνωμοσίες, αρπαχτές, σκάνδαλα, λούφες και κυρίως εύκολο χρήμα. Στην χώρα της φαιδράς πορτοκαλέας, οι πραγματικοί νοικοκυραίοι είναι τα κορόϊδα.

Είναι στόκοι, όπως λέει και ένας βαρύμαγκας δήθεν δημοσιογράφος με αρπαχτές που βαράνε ταβάνι.
Πέρα από τα ξόρκια και τις ύβρεις, όμως, το μένος των ανθρώπων του ζόφου κατά του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη έφθασε και ως το έγκλημα. Ως γνωστόν, το μητσοτακέϊκο αποδεκατίστηκε και από δολοφονίες.

Ανώμαλοι νταβατζήδες από την Πλας Πιγκάλ, διεστραμμένοι γκάνγκστερ που αντέγραφαν Φλωμπέρ χωρίς να ξέρουν ποιος είναι, και γελοία παπαδοπαίδια, δολοφόνησαν τον γαμπρό του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη γιατί τούς χάλαγε την σούπα προωθώντας την συνεργασία με τον Χαρίλαο Φλωράκη. «Καθάρισαν» τον Μιχάλη Βρανόπουλο για να μην προχωρήσουν οι ιδιωτικοποιήσεις. Σκότωσαν έναν νέο οι τραμπούκοι, σημαδεύοντας τον Γιάννη Παλαιοκρασά. Ας μην τα ξεχνάμε όλα αυτά.

Ο πραγματικός στόχος πίσω από κάθε δολοφονία ήταν ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης και η πολιτική του φιλοσοφία. Την είχε περιγράψει ο αείμνηστος πολιτικός αρκετές φορές και σε κατ’ ιδίαν συζητήσεις μας. Ήθελε μία Ελλάδα σοβαρή, υπεύθυνη, μορφωμένη, δημιουργική και αξιοπρεπή. Οραματιζόταν μία ποιοτική κοινοβουλευτική δημοκρατία, η οποία θα ήταν τιμή και παράδειγμα για τον κοινοβουλευτισμό.

«Αν ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης είχε αφεθεί να εφαρμόσει το πρόγραμμά του το 1990, η Ελλάδα θα ήταν τώρα αρκετά μακρυά από την σημερινή της κατάσταση», μού είπε πριν 7-8 χρόνια ο αποβιώσας πριν 6 μήνες αντιπρόεδρος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, Χέννινγκ Κριστόφερσεν.

Πάνω στο θέμα αυτό, ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης, σε ομιλία του το 2012 για το έργο του της περιόδου 19ι90-1993, υπογράμμιζε: «Το τεράστιο πρόβλημα που αντιμετωπίζει σήμερα η χώρα μας έχει τις ρίζες του πριν 30 χρόνια, όταν ανέλαβε για πρώτη φορά το ΠΑΣΟΚ την εξουσία στις αρχές της δεκαετίας του 1980. Τότε έγινε η επιλογή της βελτίωσης του επιπέδου ζωής του λαού μέσω της αύξησης του δημόσιου χρέους, με ελλείμματα που χρηματοδοτούσαν καταναλωτικές δαπάνες, καθώς και η επιλογή του ασφυκτικού εναγκαλισμού της οικονομίας από το Κράτος, που τελικά εξουθένωσε την ανταγωνιστικότητά της...

Η ραγδαία αύξηση των κρατικών δαπανών στις αρχές της δεκαετίας του 1980 έφερε την Ελλάδα πολύ γρήγορα στα όρια της πτώχευσης. Ακόμα και ο Ανδρέας Παπανδρέου, ο οποίος πάντως εγνώριζε καλά τα θέματα της οικονομίας, αντελήφθη ότι είχε ξεπεράσει κάθε όριο και μετά το τέλος της πρώτης τετραετίας του αναγκάστηκε να διορίσει τον Κώστα Σημίτη ως υπουργό Εθνικής Οικονομίας και να ακολουθήσει μία αυστηρά περιοριστική πολιτική. Η νοοτροπία όμως με την οποία είχε εμποτίσει τους οπαδούς του υπερνίκησε την λογική, η περιοριστική πολιτική γρήγορα εγκαταλείφθηκε, για να επικρατήσει τελικώς η πολιτική του Τσοβόλα δώσ’ τα όλα, με αποτέλεσμα όταν φθάσαμε στις εκλογές του 1989 η Ελλάδα να έχει πτωχεύσει…

Όταν ήρθε στην εξουσία η κυβέρνηση της ΝΔ, τον Απρίλιο του 1990, είχε ένα μοναδικό πλεονέκτημα. Το γεγονός ότι στην διάρκεια των τριών εκλογικών αναμετρήσεων που είχαν μεσολαβήσει δεν είχα δώσει καμία υπόσχεση στον ελληνικό λαό. Είχα μάλιστα πει τότε ότι θα επιχειρήσω να βελτιώσω την ζωή των Ελλήνων, αλλά θα τούς ζητούσα περισσότερη δουλειά για να μπορέσουμε να κάνουμε την Ελλάδα πιο ανταγωνιστική. Είχα πει την αλήθεια μερικές φορές μέχρις ωμότητος. Και είχα προετοιμάσει κατά το δυνατόν τον κόσμο για τον ανηφορικό δρόμο που καλούμασταν να ακολουθήσουμε…».

Δρόμο που ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης δεν μπόρεσε να ολοκληρώσει, καθ’ όσον δεν το επέτρεψαν οι δυνάμεις του ζόφου στην Ελλάδα. Έτσι, μετά την πτώση της κυβέρνησής του από τον Αντώνη Σαμαρά, η Ελλάδα δεν ξαναβρήκε στην πραγματικότητα τον δρόμο της.

Κατά συνέπεια, η χρεοκοπία της το 2010 μόνον έκπληξη δεν ήταν για όσους παρακολουθούσαν από κοντά τις διεθνείς εκθέσεις για την οικονομία.

Εκθέσεις που επαλήθευαν, όμως, την λαϊκή ρήση «στου κουφού την πόρτα όσο θέλεις βρόντα».