Το απίθανο κόστος της ανευθυνότητας και της αλαζονείας

Έχοντας απορροφήσει το μεγαλύτερο κομμάτι του τριτοκοσμικού και καιροσκοπικού ΠΑΣΟΚ, το οποίο πιστεύει ότι έχει αιώνιο συμβόλαιο με την εξουσία και τη διαπλοκή της, ο κ. Αλέξης Τσίπρας, αν είχε ίχνος ευθύνης, θα έπρεπε μετά τις ευρωεκλογές του 2014 να περιμένει την ώρα του.

Σε έξι μήνες από σήμερα, πιθανότατα ο κ. Τσίπρας θα κέρδιζε άνετα τις εκλογές και προφανώς θα σχημάτιζε αυτοδύναμη κυβέρνηση. Σίγουρα δε το πολιτικό του μέλλον θα ήταν πολύ καλύτερο από αυτό που προδιαγράφεται σήμερα.

Αντί όλων αυτών, ο σημερινός πρωθυπουργός προτίμησε να εκβιάσει καταστάσεις, αγνοώντας -από αλαζονεία αλλά και πρωτοφανή απειρία- ότι οι εκβιασμοί συνήθως ποτέ δεν τελειώνουν καλά. Ακόμα χειρότερα, ο κ. Τσίπρας και οι περί αυτόν έδειξαν ότι δεν διδάχθηκαν τίποτε και από την ιστορική ανευθυνότητα του Γιώργου Α. Παπανδρέου, του ανθρώπου που διέλυσε το κόμμα του και έβαλε την Ελλάδα υπό μνημονιακή επιτήρηση γιατί ήθελε να γίνει πρωθυπουργός.

Έτσι, σε μία χώρα πτωχευμένη, από το 2009 έως σήμερα έχουν γίνει έξι εκλογικές αναμετρήσεις και ένα δημοψήφισμα, με συνολικό κόστος πάνω από 600 εκατομμύρια ευρώ πεταμένα από το παράθυρο.

Την ίδια περίοδο, οι όποιες δειλές μεταρρυθμίσεις έγιναν στην οικονομία, στην ουσία ακυρώνονται από τη μονιμοποίηση της ύφεσης και τη δραματική φυγή ανθρώπινου δυναμικού και επιχειρήσεων από τη χώρα.

Παράλληλα, το πρώτο εξάμηνο του 2015, το κόστος της δήθεν διαπραγμάτευσης του θιάσου Βαρουφάκη και Σία ξεπέρασε τα 80 δισεκατομμύρια ευρώ, για να καταλήξει στην καταστροφή των τραπεζών και σε ένα νέο μνημόνιο το οποίο καλείται να καλύψει τις ζημιές της ιλαροτραγωδίας.

Η μόνη θετική εξέλιξη αυτής της περιόδου είναι η διαπίστωση, διά του δημοψηφίσματος του περασμένου Ιουλίου, ότι 4 Έλληνες στους 10 συνθέτουν έναν αξιόλογο πόλο σοβαρότητας, ευθύνης και ευρωπαϊκού προσανατολισμού -ο οποίος σε κάποια φάση της συντελούμενης διάλυσης θα κληθεί να σώσει τη χώρα από τη συνολική καταστροφή της.

Ένα άλλο θετικό στοιχείο της εξαετούς μνημονιακής περιόδου είναι τα ρήγματα που καθημερινά προκαλούνται στο συνολικό σύστημα της διαπλοκής και στο μωσαϊκό της αθλιότητος του ελλαδικού δημόσιου βίου.

Γράφει και ο Χαρίδημος Τσούκας στο σημαντικό βιβλίο του Η Τραγωδία των Κοινών (εκδ. Ίκαρος):

«Το πολιτικό μας σύστημα είναι ένα πλέγμα αυτοτροφοδοτούμενων παικτών, το οποίο αποσκοπεί, όπως η κομμουνιστική νομενκλατούρα ή οι κλεπτοκρατικές ελίτ τριτοκοσμικών χωρών, στη με κάθε τρόπο οικειοποίηση των προσόδων που αποφέρει η νομή της εξουσίας. Ποιοι είναι αυτοί οι "παίκτες"; Κυρίως οι εξής τρεις: κέντρα οικονομικής ισχύος του κρατικοδίαιτου ελλαδικού καπιταλισμού, διεφθαρμένοι υπαλληλοποιημένοι πολιτικοί και διαμεσολαβητικοί επικοινωνιακοί δίαυλοι. Οι πρώτοι προωθούν ξεδιάντροπα τα οικονομικά τους συμφέροντα στηρίζοντας και εκμαυλίζοντας τους ασπόνδυλους δεύτερους.

Οι υπαλληλοποιημένοι πολιτικοί χρησιμοποιούν το κράτος σαν λάφυρο για την κομματική πελατεία τους και παρέχουν πλείστες πολιτικές διευκολύνσεις στους χρηματοδότες τους. Στη μιντιακή κοινωνία, όμως, το "σύστημα" έχει αυξημένες επικοινωνιακές ανάγκες, αφού οι συλλογικές και ατομικές ταυτότητες κατασκευάζονται κυρίως μιντιακά. Κατευθυνόμενοι δημοσιογράφοι, συγκροτήματα ΜΜΕ, θεσιθήρες πανεπιστημιακοί και πάσης φύσεως επικοινωνιακοί μεσολαβητές αναλαμβάνουν να κατασκευάσουν τις επιθυμητές εικόνες τόσο για τους πολιτικούς, όσο και για τους παραπολιτικούς χρηματοδότες τους.

«Οι διαπλεκόμενοι Έλληνες ολιγάρχες έχουν το χρήμα και εκμαυλίζουν. Οι υπαλληλοποιημένοι πολιτικοί μεριμνούν κυρίως για τα ιδιοτελή συμφέροντά τους μπλοκάροντας κάθε απόπειρα παραγωγής νέου πολιτικού λόγου. Η αναπόφευκτη ανανέωση του πολιτικού προσωπικού γίνεται με "ασφαλή" πρόσωπα εμπιστοσύνης. Τα μιντιακά "παπαγαλάκια" ικανοποιούν τις φαντασιώσεις ισχύος που προσφέρει ο συναγελασμός με τους ισχυρούς και απολαμβάνουν τις διόλου ευκαταφρόνητες υλικές παροχές που προσφέρουν. Το "σύστημα" μπορεί να εμφανίζεται συμπαγές, αλλά είναι εσωτερικά διαφοροποιημένο. Η όποια αλλαγή του πιθανότατα θα προέλθει από τις ρωγμές του. Κυρίως, όμως, το "σύστημα" διατηρεί την ευρωστία του στο μέτρο που προσχωρούν στην πελατειακή λειτουργία του μεγάλα τμήματα του πληθυσμού. Η εξαχρείωση είναι γενικευμένη. Δεν υπάρχουν αθώοι».

Το μεγάλο ωστόσο πρόβλημα του Αλέξη Τσίπρα είναι ότι το "σύστημα" έχει ξεμείνει από "καύσιμα". Η παραμονή του πρωθυπουργού και των εταίρων του στην εξουσία χρηματοδοτείται με δανεικά του νέου μνημονίου και αυτή τη φορά υπάρχει και κοντινή ημερομηνία λήξεως. Παρ' όλα αυτά, το πολιτικό σύστημα δεν δείχνει για την ώρα να σοβαρεύεται.

Η κυβέρνηση, παρά τα παθήματά της το πρώτο εξάμηνο του 2015, συνεχίζει να ποντάρει σε διαπραγματευτικά θρίλερ, τα οποία μόνον ζημιές προκαλούν. Έτσι, την προηγούμενη εβδομάδα, το ESM προειδοποίησε ότι μία νέα πολύμηνη παράταση των διαπραγματεύσεων θα έχει σοβαρές αρνητικές επιπτώσεις στο χρηματοοικονομικό σύστημα της χώρας και θα αποτρέψει επιστροφές καταθέσεων στις τράπεζες.

Μετά το Eurogroup, ο κ. Ρέγκλινγκ αναφέρθηκε στο χρονοδιάγραμμα ολοκλήρωσης της αξιολόγησης και έλευσης δόσεων στα κρατικά ταμεία, προαναγγέλλοντας «στενότητα» ρευστότητας στην Ελλάδα άμεσα, από τον Φεβρουάριο. Αλλά και ομόλογοί του προδίκασαν διαπραγματεύσεις μηνών.

Έτσι, αν τον προσεχή Μάρτιο δεν έχουν βρεθεί λύσεις στην ιλαροτραγωδία των διαπραγματεύσεων, ήτοι στην επιβίωση του πελατειακού κράτους, δεν αποκλείεται καθόλου η υστέρηση των δόσεων που πρέπει να λάβει η χώρα να φτάσει τα 13 δισεκατομμύρια ευρώ. Παρόμοια εξέλιξη θα πάει για μία ακόμη φορά τη χώρα πολλά χρόνια πίσω και ίσως τελικά αποβεί μοιραία.

Δεν είναι τυχαίο το γεγονός ότι ο προσεχής Ιούνιος μπορεί να αποδειχθεί μοιραίος μήνας για την Ελλάδα. Την πρόβλεψη δε αυτή δεν κάνει ένα τυχαίο πρόσωπο. Μας τη διατύπωσε ξεκάθαρα ο πρώην υπουργός κ. Αλέκος Παπαδόπουλος, τονίζοντας ότι τον μήνα αυτόν θα υπάρξουν σοβαρά χρηματοδοτικά κενά τα οποία θα αντιπροσωπεύουν περί τα 7 δισεκατομμύρια ευρώ -ποσό τεράστιο, που θα οδηγήσει σε νέες καταστάσεις αβεβαιότητας. «Η κατάσταση αυτή φοβάμαι πως δεν θα είναι διαχειρίσιμη», τονίζει ο πολύπειρος πολιτικός. «Μακάρι να κάνω λάθος, αλλά...».

Μέσα σε αυτό το περιβάλλον, αναρωτιόμαστε: Πώς μπορεί να υπάρξει έξοδος από την ύφεση, ποιοι θα κάνουν επενδύσεις και τελικά έως ποιο ύψος θα φθάσει το κόστος της αλαζονείας και της ανευθυνότητας;