Ουαί υμίν, Φαρισαίοι υποκριτές

Πολιτικοί που από μνημονιακοί γίνονται αντιμνημονιακοί και τούμπαλιν, πολίτες που γνωρίζουν ότι πρέπει να γίνουν θυσίες και το αποδέχονται, αρκεί να πληρώσουν τη νύφη κάποιοι… άλλοι.

Συνδικαλιστές που ζητούν τον ουρανό με τ' άστρα, απλώς για να ικανοποιήσουν το ακροατήριό τους. Δημοσιογράφοι με μακρά θητεία σε κρατικά μέσα, που γίνονται όψιμοι αρνητές του… κρατισμού. Επιχειρηματίες που θέλουν «κρατική ενίσχυση», μα όχι και τους φόρους!

Μέχρι στιγμής φαίνεται ότι η κρίση αντί να φέρει τη μεγάλη αφύπνιση στη χώρα μας, απλώς ενισχύει την υποκρισία. Χαρακτηριστικό παράδειγμα ο σάλος που ξέσπασε γύρω από τις προσωπικές απόψεις του υπουργού Παιδείας Νίκου Φίλη, για τη γενοκτονία των Ποντίων, ακόμη και από ανθρώπους που αν τους ρωτήσεις ποια είναι η νομική και επιστημονική διαφορά ανάμεσα στη γενοκτονία και την εθνοκάθαρση (αμφότερα εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας, με σημαντική εννοιολογική επικάλυψη), είναι βέβαιο ότι δεν ξέρουν να απαντήσουν.

Ο επικοινωνιακός παροξυσμός που έχει δημιουργηθεί γύρω από αυτό το θέμα και η εμφανής προσπάθεια πολιτικής πατριδοκαπηλείας είναι εντυπωσιακά για τον οιονδήποτε ψύχραιμο παρατηρητή, ιδίως εφόσον γνωρίζει ότι η πρακτική σημασία του όλου θέματος είναι μάλλον περιορισμένη. Αλλού βρίσκονται τα μεγάλα προβλήματα της κοινωνίας και της χώρας, αλλά και των υπερήλικων Ποντίων προσφύγων που μόλις δύο χρόνια πριν στερήθηκαν τις συντάξεις τους, λόγω μνημονίου.

Δεν είναι όμως το μόνο παράδειγμα. Πολύ σοβαρότερη είναι η συνεχής αλλαγή θέσης (ανάλογα με το συμφέρον) της εκάστοτε κυβέρνησης και αντιπολίτευσης γύρω από τα θέματα του μνημονίου. Μια τακτική που έχει φτάσει στο αποκορύφωμά της με τη στάση της σημερινής «ευρωπαϊκής» αντιπολίτευσης, που προσπαθεί με κάθε τρόπο να ξεχάσει ότι το τρίτο μνημόνιο, αυτό που έφερε ο Τσίπρας, το πέρασε η Βουλή με την ψήφο όλων ανεξαιρέτως των βουλευτών της.

Οι ίδιοι, δε, λένε ότι τότε το έκαναν για τη σωτηρία της χώρας, αλλά τώρα εμποδίζουν την εφαρμογή του (καταψηφίζοντας κεντρικά σημεία εφαρμογής του και προσφέροντας πολιτική ομπρέλα στις αντιδράσεις διαφόρων συμφερόντων), λες και δεν γνωρίζουν ότι στην πράξη, η σωτηρία της χώρας δεν εξαρτάται μόνο από την ψήφισή του αλλά και από την εφαρμογή του!

Τα φαινόμενα όμως αυτά δεν περιορίζονται στην πολιτική. Σημαντικό ρόλο παίζουν και οι λεγόμενοι «διαμορφωτές» της κοινής γνώμης, όπου βεβαίως κυριαρχούν τα Μέσα Ενημέρωσης και οι δημοσιογράφοι.

Κι εδώ η αλλαγή ρόλων είναι εντυπωσιακή. Ακριβώς όπως διάφοροι πέρασαν από το «δεν πληρώνω» στην άλλη όχθη, μέσω της εξουσίας, έτσι και κάποιοι «φιλελεύθεροι» εμφανίζονται σήμερα ως απολογητές των... φοροφυγάδων!

Διαβάζω, με κατάπληξη ομολογουμένως, δήθεν «φιλελεύθερα» άρθρα στα οποία γίνονται συνειδητές απόπειρες δικαιολόγησης των ελεύθερων επαγγελματιών και επιχειρηματιών που φοροδιαφεύγουν συστηματικά, με το επιχείρημα ότι το κάνουν για να επιβιώσουν, λες και πριν την κρίση, τότε που δέναμε τα σκυλιά με τα λουκάνικα, τα δήλωναν όλα και ήταν υποδείγματα φορολογουμένου.

Φαίνεται θα έχουν ξεχάσει ότι η Ελλάδα ήταν ίσως η μοναδική χώρα στον κόσμο, όπου οι μισθωτοί εμφανίζονταν κατά μέσο όρο να έχουν μεγαλύτερα εισοδήματα από τα… αφεντικά τους, ενώ οι ελεύθεροι επαγγελματίες εμφανίζονταν ως πένητες!!!

Γιατί συμβαίνουν όλα αυτά; Διότι ακόμη και σήμερα πολιτική και δημοσιογραφία αρέσκονται να χαϊδεύουν τα αυτιά του εκάστοτε ακροατηρίου τους, προσπαθούν να δημιουργήσουν τη δική τους «αγορά», μικρή ή μεγάλη, κι ένα μέρος αυτού που αποκαλούμε «κοινή γνώμη», ένα μέρος του κόσμου, συνεχίζει να το αποδέχεται.

Να αποδέχεται πρακτικά την κοροϊδία, τον λαϊκισμό και το «είμαι ό,τι δηλώνω», ακόμη και τη λιγότερο ή περισσότερο επιτηδευμένη διαίρεσή του σε αντιμαχόμενες ομάδες.

Χαρακτηριστικό παράδειγμα οι απόπειρες διαίρεσης των πολιτών με διαχωριστική γραμμή τον δημόσιο και τον ιδιωτικό τομέα, όπου οι μεν εμφανίζουν το κράτος ως πηγή όλων των δεινών και οι δε συνδέουν την ιδιωτική πρωτοβουλία με την αισχροκέρδεια, τα καρτέλ και τα μονοπώλια.

Κατά την ταπεινή μου άποψη, όλα αυτά δεν είναι τίποτε περισσότερο από προσπάθειες εφεύρεσης ενός «αντιπάλου» που θα χρησιμεύει είτε ως μέσο συσπείρωσης, είτε ως μέσο αύξησης της άτιμης της… αναγνωσιμότητας.

Η αλήθεια βρίσκεται αλλού. Στο γεγονός ότι αυτή η χώρα έχει βαθιά προβλήματα, που προέκυψαν από την πορεία που ακολουθήσαμε -κοινή συναινέσει- επί δεκαετίες. Ότι όχι μόνο ο δημόσιος αλλά και ο ιδιωτικός τομέας χρειάζονται ριζική αναδιάρθρωση, διότι κτίστηκαν σε σαθρές βάσεις με ευθύνη των πολιτικών που κυβέρνησαν επί δεκαετίες και ημών των ιδίων που ήμασταν κατά κανόνα απαθείς παρατηρητές (με σημαία το γνωστό «ωχ, αδερφέ»).

Κι ότι η Ελλάδα δεν πρόκειται να βγει από την κρίση, αν δεν βρεθούν σημεία συναίνεσης -και όχι αντιπαλότητας- για την επίλυση των «δομικών» προβλημάτων της. Είτε πρόκειται για την οικονομία, είτε για την παιδεία, την υγεία, τη δικαιοσύνη και γενικότερα, τη λειτουργία των θεσμών.

Μπορούν αυτά να συμβούν ενόσω καλλιεργούνται ο φαρισαϊσμός και η αντιπαλότητα, ακόμη κι από εκείνους που επιφανειακά διεκδικούν δάφνες ωριμότητας και υπευθυνότητας;

Φοβάμαι πως όχι.

Κι ακόμη περισσότερο φοβάμαι ότι αυτές οι συμπεριφορές ανοίγουν τον δρόμο για πολύ πιο ακραίες λαϊκιστικές εκφράσεις, που ακόμη και οι σημερινοί υποκριτές θα δυσκολευτούν να παρακολουθήσουν.