Εδώ και τώρα απελευθέρωση του επιχειρείν...

Είτε της αρέσει είτε όχι, η νέα κυβέρνηση, πέρα από ιδεοληψίες και άλλες αγκυλώσεις, δεν έχει άλλη διέξοδο. Αν επιδιώκει έστω και στοιχειωδώς ίχνη ανάπτυξης και ανακοπής της ανεργίας, θα πρέπει να συγκρουστεί με την γραφειοκρατική Λερναία Ύδρα και να απελευθερώσει την επιχειρηματικότητα σε όλα τα επίπεδα.

Ιδιαίτερα δε, θα πρέπει να ενισχύσει τη νεανική επιχειρηματικότητα -κάτι που θα είναι όντως «νέο» για την Ελλάδα.

Για να συμβεί κάτι τέτοιο, ωστόσο, πρέπει να τελειώσουν τα ψέματα. Είναι καιρός να σταματήσουν τα λόγια και να αντικατασταθούν με πράξεις. Η μεγάλη καταστροφή του επιχειρείν στην Ελλάδα είναι η γραφειοκρατία και ο κρατισμός που αυτή επιβάλλει. Το γραφειοκρατικό κατεστημένο είναι υπεράνω κυβερνήσεων και νόμων. Είναι κράτος εν κράτει. Πέρα δε από το υπέρογκο δημοσιονομικό κόστος του, αποτελεί και την πραγματική τροχοπέδη σε οποιονδήποτε εκσυγχρονισμό.

Μέσα σε αυτό το καφκαϊκό περιβάλλον, ο επιχειρηματίας είναι παρείσακτος, το επιχειρείν απόβλητο, η επιχείρηση αγελάδα για τη χρηματοδότηση της διαπλοκής...

Στη χώρα έτσι της δημοσιοϋπαλληλίας και της πολιτικής πελατοκρατίας, το επιχειρείν στις υγιείς και δημιουργικές μορφές του απωθεί τους πολιτικούς. Ακόμα και αυτοί που γενικά και αόριστα τάσσονται υπέρ της ελεύθερης οικονομίας, αποφεύγουν να πουν ξεκάθαρα τι εννοούν.

Στο πλαίσιο αυτής της θλιβερής πραγματικότητας για την ελληνική οικονομία, το επιχειρείν στην Ελλάδα αντιμετωπίζει μύρια όσα εμπόδια και οι επίδοξοι επιχειρηματίες πρέπει να διαθέτουν μεγάλες δόσεις κουράγιου για να δημιουργήσουν μία επιχείρηση -ιδιαίτερα δε στη μεταποίηση. Οι κατά καιρούς εξαγγελίες των εκάστοτε υπουργών Ανάπτυξης παραμένουν κενό γράμμα, καθ' όσον η αδίστακτη ελληνική γραφειοκρατία έχει βαθύτατες αρθρώσεις και γι' αυτήν οι νόμοι ισχύουν υπό ειδικές μόνον συνθήκες. Ενώ η ανεργία καλπάζει και οι περιοριστικές πολιτικές πλήττουν σοβαρά την επιχειρηματική δραστηριότητα, οι γραφειοκράτες -οι μόνοι αμειβόμενοι στην ώρα τους- κάνουν ό,τι μπορούν για να πλήξουν το επιχειρείν και την ανάπτυξη της χώρας. Λες και δεν τους αφορά...

Στην Ελλάδα της ανεργίας, για να μπορέσει ένας επιχειρηματίας να ανοίξει κατάστημα τροφίμων, λόγου χάρη, χρειάζεται αισίως περί τους 18 μήνες, παρά τις πομφόλυγες περί «φαστ τρακ» και διαδικασιών «one stop». Αυτές οι διαδικασίες αποτελούν μάλλον «αστεία γι' αγρίους» και βέβαια στάχτη στα μάτια των ευρωπαϊκών και διεθνών θεσμών.

Μεγάλη βιομηχανία της χώρας, για παράδειγμα, που έχει επενδύσει πάνω από 36 εκατ. ευρώ τα χρόνια της κρίσεως, αγωνίζεται 32 μήνες τώρα για να επεκτείνει υπάρχουσες αποθήκες της οι οποίες θα της επιτρέψουν να τονώσει την εξωστρέφειά της και άρα τις εξαγωγές μας.

Επιχειρηματίας που προσπάθησε να ανοίξει κατάστημα τροφίμων στην Πελοπόννησο μας είπε ότι περιμένει 2 χρόνια την παροχή ρεύματος, αφού βεβαίως υπέστη τα πάνδεινα έως ότου πάρει και τις άλλες άδειες. Έλληνας επιχειρηματίας από το Βέλγιο που θέλησε να επενδύσει στην τουριστική κατοικία μαζί με ομάδα επενδυτών, αφού, όπως μας είπε, ταλαιπωρήθηκε περί τα πέντε χρόνια, με χαρτιά, σφραγίδες και «δωράκια», τελικά τα βρόντηξε και τώρα επενδύει στην ορεινή Σλοβενία. «Αυτό που γίνεται στην Ελλάδα είναι έγκλημα κατά της οικονομίας και της κοινωνίας. Είναι επονείδιστοι αυτοί που το διαπράττουν επί μονίμου βάσεως», μας είπε ο συνομιλητής μας.

«Για το επιχειρείν στην Ελλάδα η γραφειοκρατία είναι ο πραγματικός Γολγοθάς του. Στις περισσότερες περιπτώσεις, για να μπορέσει να ιδρυθεί μία επιχείρηση εμπλέκονται πολλές δημόσιες υπηρεσίες που δεν έχουν καμία συνέχεια μεταξύ τους. Αποτέλεσμα αυτής της τραγελαφικής κατάστασης είναι οι καθυστερήσεις και οι συναφείς ταλαιπωρίες που έχουν υψηλό κόστος και, στη σημερινή συγκυρία, διώχνουν εταιρείες αντί να ενθαρρύνουν την ίδρυση καινούργιων». Αυτά υπογραμμίζει ερευνήτρια του Οργανισμού Οικονομικής Συνεργασίας και Αναπτύξεως (ΟΟΣΑ), που γνωρίζει καλά την Ελλάδα και την οικονομία της, έχοντας καταγράψει και όλες τις «ιδιαιτερότητές» της.

Με βάση, εξάλλου, αυτές τις καταγραφές, ο ΟΟΣΑ, ανεπισήμως, είναι εξαιρετικά απαισιόδοξος για τις δυνατότητες της ελληνικής οικονομίας να ξεπεράσει το υφεσιακό περιβάλλον μέσα στο οποίο παραδέρνει. Αυτή δε η απαισιοδοξία γίνεται μεγαλύτερη όσο ο Οργανισμός διαπιστώνει ότι η χώρα είναι εντελώς απρόθυμη να ακολουθήσει τις συμβουλές του.

Σοβαροί Έλληνες οικονομολόγοι, όπως οι κ.κ. Μιχάλης Μασουράκης, Δημήτρης και Χρίστος Ιωάννου, υποστηρίζουν ότι, για να καταστεί βιώσιμο το ελληνικό οικονομικό οικοδόμημα, είναι επείγουσα και ζωτική η ανάγκη σε μεσο-μακροχρόνια βάση να ανατραπεί δραστικά η σημερινή διαστρεβλωμένη σχέση «διεθνώς εμπορεύσιμων προϊόντων» προς «διεθνώς μη εμπορεύσιμων» υπέρ των πρώτων. Θα πρέπει, δηλαδή, τα διεθνώς εμπορεύσιμα προϊόντα μας, από 19% του ΑΕΠ που αντιπροσωπεύουν σήμερα, να φθάσουν το 35% όσο πιο γρήγορα γίνεται.

Μία τέτοια ανατροπή, η οποία εξαρτάται αποκλειστικά από την ιδιωτική πρωτοβουλία, προϋποθέτει για μία εικοσαετία ρυθμούς ανάπτυξης 2% έως 3% ετησίως. Με το σημερινό γραφειοκρατικό κατεστημένο στη διοικητική μηχανή της χώρας, ο στόχος αυτός είναι ανέφικτος.

Αν, λοιπόν, το ελληνικό επιχειρείν δεν παύσει να βιώνει τον Γολγοθά του σήμερα, αύριο θα έχει μετακομίσει στη Βουλγαρία και τη Ρουμανία. Μήπως αυτό θέλουν κάποιοι;