Συριζοποίηση ή ανάπτυξη για την Ελλάδα;

Η Ελλάδα διαπραγματεύεται μία συμφωνία με τους εταίρους-δανειστές της, ή μήπως πίσω από τις θεατρικές παραστάσεις του τελευταίου πενταμήνου κυοφορείται ένα πολιτικό πραξικόπημα, μέσω του οποίου φαιοκόκκινες δυνάμεις θέλουν να απομακρύνουν την Ελλάδα από την Ευρωπαϊκή Ένωση;

Αν κρίνει κανείς από μικρογεγονότα και την πρωθυπουργική ρητορεία, η δεύτερη προοπτική είναι και η πιθανότερη.

Και αυτοί που επιδίδονται στο παίγνιο αυτό είναι εξόχως επικίνδυνοι, καθ' όσον άσχετοι.

Στην ψηφιακή εποχή που ζούμε, η εγκατάσταση αυταρχικών καθεστώτων σε δημοκρατικές χώρες είναι μία εξαιρετικά δύσκολη υπόθεση και σίγουρα έχει αφόρητο πολιτικό, οικονομικό και κοινωνικό κόστος. Αυτοί λοιπόν που θα αποτολμήσουν να βιάσουν την δημοκρατία μας, αργά ή γρήγορα θα κληθούν να πληρώσουν βαρύ τίμημα –όχι βέβαια χωρίς να έχουν προκαλέσει σοβαρές καταστροφές στην χώρα.

Γιατί, όμως, δίνουμε ιδιαίτερη έμφαση σε αυτή την διάσταση της διαπραγμάτευσης; Διότι, όπως προκύπτει από τις προτάσεις της ελληνικής κυβέρνησης, επιδίωξή της δεν είναι η ανάπτυξη της χώρας αλλά η «συριζοποίηση» της εξουσίας, με κάποιες δόσεις εθνικολαϊκιστικής δεξιάς.

Και από την άποψη αυτή δύο συγκεκριμένα παραδείγματα είναι εξόχως αποκαλυπτικά.

Τα μέτρα κοινωνικής πολιτικής, όπως πολύ παραστατικά έδειξε ο καθηγητής Μάνος Ματσαγγάνης σε τρία άρθρα του στην εφημερίδα Athens Voice στις 10, 12 και 14 Ιουνίου, επαναφέρουν την λογική της περιστασιακής, πελατειακής διανομής επιδομάτων κατά τα γούστα της πολιτικής εξουσίας, αναστέλλοντας τις προσπάθειες διάδοσης του ελάχιστου εθνικού εισοδήματος.

Στο Ασφαλιστικό, οι κυβερνητικές προτάσεις, προκειμένου να εξυπηρετήσουν τις ομάδες της εκλογικής πελατείας του ΣΥΡΙΖΑ κυρίως στο Δημόσιο, εγκατέλειψαν κάθε προσπάθεια εξορθολογισμού του συστήματος, ξέχασαν την κοινωνική δικαιοσύνη για τους χαμηλοσυνταξιούχους και οδηγούν εκ νέου το Ασφαλιστικό σε αδιέξοδο.

Το δεύτερο παράδειγμα είναι η υπερφορολόγηση των πολιτών γενικά και του ιδιωτικού τομέα ειδικά. Η κοινότοπη φράση «φορολογική καταιγίδα» υποβαθμίζει το βαθύτερο πρόβλημα. Και αυτό το τελευταίο, όπως επισημαίνει στα Νέα (20-6-2015) ο καθηγητής Γιάννης Βούλγαρης, δεν είναι άλλο από το ότι αυτή η κυβέρνηση και ο ΣΥΡΙΖΑ δεν έχουν σχέδιο για την ανάπτυξη και την ανασυγκρότηση της χώρας, ενώ παράλληλα διατηρούν μία παλαιοαριστερή αποστροφή προς τον ιδιωτικό τομέα και γενικότερα την επιχειρηματικότητα.

Απόδειξη είναι η σουρεαλιστική πλέον εικόνα των αρμοδίων, οι οποίοι δηλώνουν καθημερινά ότι «δεν θα κόψουν μισθούς και συντάξεις» την ίδια ώρα που χιλιάδες εργαζόμενοι στον ιδιωτικό τομέα έχουν πάψει να πληρώνονται τακτικά, λόγω της ύφεσης και της αβεβαιότητας.

Ο χαρακτήρας και η ποιότητα των «προτάσεων» της κυβέρνησης μιλούν για την φυσιογνωμία του ΣΥΡΙΖΑ. Το κόμμα αυτό εξέφρασε την διάχυτη διαμαρτυρία του κόσμου για την κρίση και την απογοήτευση για την παρατεταμένη διάρκειά της. Εξέφρασε όμως μόνον την άμυνα, όχι την προοπτική της ανασυγκρότησης. Και στην κρίση καλύτερα αμύνονται οι ισχυρότερες ομάδες, που προφανώς απέκτησαν την ισχύ τους στηριζόμενες στο προηγούμενο μοντέλο που κατέρρευσε.

Γι αυτό βλέπουμε την μέσω ΣΥΡΙΖΑ επανεμφάνιση του κομματικού-συνδικαλιστικού-μιντιακού κατεστημένου της ύστερης μεταπολίτευσης (στην χειρότερη, συχνά, εκδοχή του). Γι αυτό βλέπουμε την απονενοημένη προσπάθεια αναπαραγωγής του κρατικιστικού-συντεχνιακού-πελατειακού μοντέλου. Αυτό όμως αποκλείεται να αναπαραχθεί, γιατί δεν έχει πια τους δημοσιονομικούς πόρους.

Κάποιοι αυταπατώνται ότι με την δραχμή θα τους βρουν. Το μόνο που κάνουν είναι να θέσουν σε κίνδυνο τις δύο θεμελιακές κατακτήσεις της Μεταπολίτευσης: την σταθερή ένταξη στην Ευρώπη και το υψηλό επίπεδο δημοκρατικής ζωής.

Στην ουσία, όπως κατ' επανάληψη έχουμε τονίσει, ακόμα και αν χρησιμοποιήσουμε την μαρξιστική αναλυτική λογική, η σημερινή κυβέρνηση ενισχύει ένα ταξικό κράτος και δεν είναι διόλου περίεργο ότι την στηρίζουν λυσσωδώς και τα πιο βρώμικα κυκλώματα της διαπλοκής.

Υπό αυτή την έννοια, η πιθανή παράταση που θα πάρει η κυβέρνηση στο έκτακτο Ευρωπαϊκό Συμβούλιο εξυπηρετεί τα συμφέροντά της αλλά όχι την Ελλάδα.

Όσο για τις κραυγές των δήθεν «πατριωτών», όλοι γνωρίζουμε πού το πάνε...