Εντάξει, έχουμε μια συμφωνία για την Ελλάδα με βάση την οποία, τι; γράφει ο Paul Krugman στους NYT σε ανάρτηση με τίτλο «Delphic Demarche» (Δελφικό διάβημα)
Εχουμε τέσσερις μήνες χρηματοδότησης, επιπλέον μοιάζει με συμφωνία να μην διατηρήσει η Ελλάδα τους δημοσιονομικούς στόχους για τώρα καθώς βρίσκεται μπροστά σε μια πιθανή δημοσιονομική χειροτέρευση. Το ερώτημα είναι με ποιους όρους συνδέθηκε.
Η Ελλάδα φαίνεται να έκανε πολλές υποχωρήσεις σε λεκτικό επίπεδο: αυτό για τη δημοσιονομική προσαρμογή με βάση την απόφαση του Eurogroup το Νοέμβριο του 2012 επανήλθε, κάτι που η Γερμανία πιθανότητα θα υποστηρίζει ότι αντιπροσωπεύει τη δέσμευση να διατηρήσει πρωτογενή πλεονάσματα 4,5% του ΑΕΠ. Η Ελλάδα προφανώς υποστηρίζει ότι η συμφωνία προσφέρει νέα ευελιξία, κάτι που σημαίνει ότι ισχυρίζεται πως δεν συμφώνησε σε κάτι τέτοιο.
Ετσι, είμαστε σε μια περίεργη θέση: μοιάζει με ήττα της Ελλάδας, αλλά καθώς τίποτα ουσιαστικό δεν λύθηκε, είναι ήττα αν οι Ελληνες την αποδεχτούν ως τέτοια. Αυτό σημαίνει ότι τίποτα δεν είναι ξεκάθαρα λυμένο. Και αυτό είναι αναμφισβήτητα καλό αποτέλεσμα, ώρα για την Ελλάδα να οργανωθεί.
Πιάνω τον εαυτό μου να θυμάται ένα παλιό ανέκδοτο το οποίο ελαφρά παραφρασμένο ταιριάζει στην περίπτωση: τι αποτέλεσμα έχει αν συνδυάσεις ένα νονό με μια ομάδα υπουργών οικονομικών; Κάποιον που σου κάνει μια προσφορά που δεν μπορείς να καταλάβεις...
Oι απόψεις που διατυπώνονται σε ενυπόγραφο άρθρο γνώμης ανήκουν στον συγγραφέα και δεν αντιπροσωπεύουν αναγκαστικά, μερικώς ή στο σύνολο, απόψεις του Euro2day.gr.