Οι τζιχαντιστές και ο 4ος Παγκόσμιος Πόλεμος!

Εκείνη την αρχή απογεύματος ήμουν στα γραφεία του Οικονομικού Ταχυδρόμου, όταν τα τηλεοπτικά κανάλια άρχισαν να δείχνουν live την πρωτοφανή τρομοκρατική επίθεση κατά των Διδύμων Πύργων του World Trade Center.

Ήταν η 11η Σεπτεμβρίου 2001 και μπορούμε να πούμε πως αυτή η τρομοκρατική επίθεση ήταν το εναρκτήριο λάκτισμα του Δ΄Παγκοσμίου Πολέμου.

Ήδη από το 1998 με είχαν εντυπωσιάσει οι επιθέσεις κατά των αμερικανικών πρεσβειών στην Τανζανία και την Κένυα, όπως και η επίθεση κατά του αμερικανικού αντιτορπιλικού Cole στο λιμάνι του Άντεν, τον Οκτώβριο του 2000. Όλες οι παραπάνω τρομοκρατικές ενέργειες, οι οποίες στην Ελλάδα ερμηνεύθηκαν υπό το πρίσμα ενός γελοίου και επίπεδου αντιαμερικανισμού, είχαν κάποια πολύ σημαντικά κοινά στοιχεία.

Κατά πρώτο λόγο, ήταν ολοφάνερο ότι οι τρομοκράτες επεδίωκαν να δώσουν πλανητική διάσταση στις ενέργειές τους - γεγονός διόλου άσχετο με την ίδρυση τον Φεβρουάριο του 1998 του Παγκόσμιου Ισλαμικού Μετώπου (ΠΙΜ), με επικεφαλής του τον Οσάμα μπιν Λάντεν και την Αλ Κάιντα.

Με αφετηρία την ίδρυση αυτή κυκλοφορούσε μια fatwa (εγκύκλιος που εμπνέεται από το Κοράνι) στην οποία τονιζόταν: «Ο κανόνας είναι να δολοφονούνται Αμερικανοί και σύμμαχοί τους -πολίτες και στρατιωτικοί- παντού όπου αυτό είναι δυνατόν, καθ' όσον πρόκειται για ιερό καθήκον κάθε μουσουλμάνου...». Πάνω στη λογική αυτή, το ΠΙΜ επέκτεινε τις δραστηριότητές του στο Ιράκ, την Παλαιστίνη, την Τσετσενία, το Κασμίρ, το Αφγανιστάν και τις Φιλιππίνες και θεωρούσε ότι οι περιοχές αυτές «ήσαν προνομιακά πεδία συγκεντρώσεων που εκ της fatwa αποκτούσαν και ιερό χαρακτήρα».

Στο πλαίσιο αυτό, ο πραγματικός εγκέφαλος της Αλ Κάιντα, ο Αιγύπτιος Άιμαν αλ-Ζαουαχιρί, προσδιόρισε έξι κατηγορίες στόχων: τον ΟΗΕ, τις κυβερνήσεις των μουσουλμανικών χωρών που είχαν καλές ή συμμαχικές σχέσεις με τη Δύση, τις πολυεθνικές, τα παγκόσμια συστήματα επικοινωνίας και ανταλλαγής δεδομένων, τα δορυφορικά πρακτορεία Τύπου και τηλεοπτικά κανάλια και τις διεθνείς ανθρωπιστικές οργανώσεις που χαρακτηρίζονταν φωλιές κατασκόπων και εμπόρων όπλων που επιβουλεύονταν το Ισλάμ. Με άλλα λόγια, επρόκειτο για μία πολεμική διακήρυξη κατά υπερεθνικών θεσμών, κρατών, μη κυβερνητικών οργανώσεων και μέσων μαζικής επικοινωνίας.

Από γεωπολιτικής πλευράς, ο Αιγύπτιος αρχιτρομοκράτης δεν έκανε τίποτε περισσότερο από το να δίνει διεθνή διάσταση στην τρομοκρατία και να καλεί σε συστράτευση κάθε επί Γης μουσουλμάνο. Ταυτοχρόνως, η Αλ Κάιντα και οι συνιστώσες της στον ισλαμικό κόσμο αποτελούσαν την πρώτη παγκόσμια μη κυβερνητική οργάνωση η οποία ήταν οικονομικά αυτοδύναμη και δεν εξαρτάτο από καμία κρατική εξουσία. Ακόμα περισσότερο, η οργάνωση αυτή είχε δίκτυα σε 60 χώρες και μπορούσε να προσφέρει τεχνική βοήθεια και στήριξη σε εκατοντάδες τρομοκρατικές οργανώσεις του Ισλάμ, οι οποίες είχαν έτσι κάθε δυνατότητα να δρουν για λογαριασμό τους.

Από επικοινωνιακής πλευράς, αυτή η πλανητική τρομοκρατική Λερναία Ύδρα το 2004 διέθετε 5.000 ιστότοπους προπαγάνδας, οι οποίοι σήμερα ξεπερνούν τις 26.000 και έχουν μετασχηματίσει τον ψηφιακό γαλαξία σε ένα νέο και απίστευτα επικίνδυνο εργαλείο πολέμου. Ένα εργαλείο, εξάλλου, το οποίο, όπως τονίζει και ο Αμερικανός ιστορικός των πολέμων Βίκτορ Ντέιβις Χάνσον, υποχρεώνει τον δυτικό κόσμο να αναθεωρήσει σε βάθος τις περί πολέμου αντιλήψεις του.

Ο Δ΄Παγκόσμιος Πόλεμος, που ήδη έχει ξεκινήσει και σήμερα βρίσκεται σε κρίσιμη φάση, είναι ασύμμετρος. Με κύριο χαρακτηριστικό του τον ανορθολογισμό, που είναι και το κυρίαρχο στοιχείο της ισλαμικής αντίληψης για τον άνθρωπο και τη σημασία του, ο νέος αυτός πόλεμος απέχει πολύ από τις γνωστές στρατιωτικές αντιπαραθέσεις.

Όπως πολύ σωστά επισημαίνει ο Γάλλος ισλαμολόγος Ζιλ Κεπέλ, ο ισλαμικός ιντεγκρισμός πολύ μεθοδικά έχει αρχίσει να αναπτύσσεται από τα τέλη της δεκαετίας του 1960 και σε όλα αυτά τα χρόνια η εξέλιξή του είναι αυτή του ιστού της αράχνης. Δυστυχώς δε, πολλοί δυτικοί παρατηρητές και πολιτικοί, κρίνοντας πάντα με δυτικά κριτήρια, ποτέ δεν έλαβαν υπ' όψιν τους τη φύση και τις διαστάσεις του φαινομένου.

«Ο τζιχαντισμός», τονίζει ο συγγραφέας και πρώην ρεπόρτερ Μπρους Μπάβερ, «είναι μία λέξη με πολλές έννοιες στα αραβικά. Μία από αυτές, ο επιθετικός τζιχαντισμός, είναι ένα δόγμα που υπαγορεύει, στο όνομα της συλλογικής δράσης, την καταστροφή του άλλου. Υπαγορεύει έτσι τον πόλεμο κατά των απίστων, όχι για τη δημιουργία κάτι νέου και διαφορετικού, αλλά για την πλήρη ισοπέδωση μιας κατηγορίας ανθρώπων που πρέπει να εκλείψουν. Όπως λένε οι ουλεμάδες (οι ιερείς του νόμου στο Ισλάμ) δεν τίθεται θέμα οι άπιστοι να γίνουν πιστοί. Προέχει η εξόντωσή τους, ακριβώς για να μην μπορέσουν ποτέ να δηλητηριάσουν την πίστη των πιστών...».

Στο πλαίσιο αυτό, η τρομοκρατία αποτελεί για τους τζιχαντιστές τη νέα μορφή πολέμου κατά της Δύσης, με απώτερο στόχο επίσης οι δυτικές αξίες να υπονομευθούν εκ των ένδον με τη μαζική μετανάστευση μουσουλμάνων.

Την ίδια στιγμή, όμως, βασική επιδίωξη για τους τζιχαντιστές είναι και η αποσταθεροποίηση των συνεργαζόμενων με τη Δύση αραβικών καθεστώτων, αρκετά από τα οποία παίζουν στα δύο ταμπλό. Στηρίζουν τον ακραίο ισλαμισμό, από τη μια μεριά, όμως, από την άλλη, όπως η Σαουδική Αραβία και το Κατάρ, θέλουν να κάνουν καλές δουλειές και με τον δυτικό κόσμο.

Μέσα λοιπόν σε αυτό το πλέγμα σχέσεων, επιδιώξεων και άλλων γεωοικονομικών υπολογισμών εντάσσονται τα τελευταία δραματικά γεγονότα στο Ιράκ, τα οποία πολύ σύντομα θα οδηγήσουν σε σοβαρές ανακατατάξεις σε όλα τα επίπεδα του διεθνούς περιβάλλοντος.

Ανακατατάξεις και νέοι συσχετισμοί που αφορούν άμεσα και την Ελλάδα, καθ' όσον στις νέες συνθήκες η Τουρκία θα κληθεί να δώσει απαντήσεις σε πολύ σοβαρά για το μέλλον της ερωτήματα -όπως το Κουρδικό, αλλά και η θέση της στον μεταβαλλόμενο με επικίνδυνους ρυθμούς ισλαμικό κόσμο. Είναι επίσης σαφές ότι η γειτονική μας χώρα θα χρειαστεί να επαναπροσδιορίσει τις σχέσεις της με τη Δύση και, από την άποψη αυτή, είναι πολύ ενδιαφέρον να δει κανείς ποια θα είναι η τύχη του δόγματος Νταβούτογλου - δόγμα που ήθελε την Τουρκία περιφερειακή δύναμη, σήμερα όμως ίσως πρόκειται περισσότερο για περιφερειακό πρόβλημα.

Απομένει επίσης να δούμε κατά πόσον όλες οι παραπάνω εξελίξεις απασχολούν και τους εδώ εγκεφάλους της πολιτικής, οι οποίοι για την ώρα δείχνουν να είναι σοβαρότατα απασχολημένοι με τις καθαρίστριες του υπουργείου Οικονομικών...

*Ο κ. Αθανάσιος Χ. Παπανδρόπουλος είναι δημοσιογράφος, επίτιμος Πρόεδρος της Ένωσης Ευρωπαίων Δημοσιογράφων και Πρόεδρος του European Business Review (EBR). Μπορείτε να διαβάζετε τα άρθρα του στο www.europeanbusiness.gr και στο εβδομαδιαίο newsletter "EBR Confidential".