Γιατί θα γίνει πόλεμος στην Ουκρανία

Το Euro2day.gr παρουσιάζει άρθρο του Sergei Markov(*) στη Moscow Times (αγγλόφωνη εφημερίδα που κυκλοφορεί στη Μόσχα), το οποίο καταγράφει απόψεις που εκφράζονται στη Ρωσία αναφορικά με την κρίση στην Ουκρανία.

Όπως υποστηρίζει ο Markov στο άρθρο "η τρέχουσα κρίση δεν αφορά την Κριμαία. Αφορά τα δικαιώματα των ρωσόφωνων σε όλη την Ουκρανία τους οποίους το Κρεμλίνο θέλει να προστατεύσει από τη βία και τις διακρίσεις. Η Ρωσία δεν επιθυμεί στρατιωτική εμπλοκή στην Κριμαία και δεν θέλει να την «αποσπάσει» από την Ουκρανία.

Υπάρχει πολιτική λύση στην κρίση. Πρώτον η δημιουργία κυβέρνησης συνεργασίας στην Ουκρανία που θα αποτελείται από όλα τα κόμματα, συμπεριλαμβανομένων κι εκείνων από το δυτικό και το ανατολικό κομμάτι της χώρας.

Η τρέχουσα κυβέρνηση κυριαρχείται από εξτρεμιστές αντιρώσους από τη δυτική Ουκρανία. Αν οι εξτρεμιστές που έχουν τη δύναμη στο Κίεβο δεν δεχθούν τις δημοκρατικές ρωσικές προτάσεις, τότε η Ρωσία ίσως αναγκαστεί να καταφύγει σε στρατωτικά μέσα ώστε να επιλύσει την κρίση.

Δεύτερον, η Ουκρανία πρέπει να υιοθετήσει ένα δημοκρατικό σύνταγμα που θα παρέχει εγγυήσεις στον ρωσόφωνο πληθυσμό, θα δέχεται ως επίσημη γλώσσα τη ρωσική και θα εγκαθιδρύει την αρχή του φεντεραλισμού.

Τρίτον, πρέπει να διεξαχθούν σύντομα προεδρικές και κοινοβουλευτικές εκλογές. Ανεξάρτητοι παρατηρητές πρέπει να διαδραματίσουν ενεργό ρόλο, διασφαλίζοντας ότι οι εκλογές θα είναι καθαρές και δίκαιες.
Υπάρχει υπαρκτός κίνδυνος να χειραγωγηθούν από παραστρατιωτικούς νεοναζιστές που έχουν καταλάβει μέσω πραξικοπήματος την εξουσία.

Αν αυτές οι δημοκρατικές και ειρηνικές λύσεις απορριφθούν από τις δυνάμεις που έχουν καταλάβει την εξουσία στο Κίεβο, φοβάμαι πως η Μόσχα δεν θα έχει άλλη επιλογή από το να καταφύγει σε στρατιωτικά μέσα. Αν οι ηγέτες της χούντας θέλουν να αποφύγουν τον πόλεμο, πρέπει να υιοθετήσουν τις δημοκρατικές και ειρηνικές προτάσεις που τους προσφέρει η Μόσχα.

Αυτοί που ελέγχουν την εξουσία στο Κίεβο εφαρμόζουν μια πολιτική στρατηγική περισσότερο αντιρωσική παρά φιλοευρωπαϊκή, όπως προκύπτει από τις τακτικές που αναπτύσσουν στη χώρα τόσο οι ΗΠΑ όσο και η Ε.Ε.

Στο τέλος μια μειοψηφία εκτέλεσε ένα βίαιο πραξικόπημα που εξεδίωξε τον δημοκρατικά εκλεγμένο και νόμιμο Πρόεδρο της χώρας.

Το Κρεμλίνο πιστεύει πως η τρέχουσα ηγεσία της χώρας θα επηρεάσει τις εκλογές της 25ης Μαΐου με στόχο την εγκαθίδρυση ενός ηγέτη ή μιας κυβέρνησης συνεργασίας, που θα λειτουργεί όπως στην περίπτωση του Γεωργιανού προέδρου Μ. Σαακασβίλι.

Ένα Ουκρανός "Σαακασβίλι" θα εξαπολύσει μία ακόμη επιθετικότερη εκστρατεία εκφοβισμού εναντίον των ρωσόφωνων, η οποία με τον καιρό θα τροφοδοτήσει μια αντιρωσική υστερία στον γενικό πληθυσμό.

Κατόπιν το Κίεβο θα μπορούσε να διώξει τον ρωσικό στόλο από τη Σεβαστούπολη και να καθαρίσει την Κριμαία από τη ρωσική επιρροή.

Η Ουκρανία θα μπορούσε εύκολα να καταστεί ριζοσπαστικό αντιρωσικό κράτος, και να κατασκευάσει ένα πρόσχημα που θα δικαιολογούσε τη λήψη ανατρεπτικής δράσης κατά της Μόσχας. Αυτό φαίνεται εξαιρετικά πιθανό αν ληφθεί υπόψη πως μέλη της κυβέρνησης από τον νεοφασίστα Σβόμποτα και τον Δεξιό Τομέα έχουν ήδη προβάλει εδαφικές διεκδικήσεις έναντι της Ρωσίας.

Θα μπορούσαν να στείλουν τον στρατό των ακτιβιστών τους στη Ρωσία για να ενωθεί με ντόπιους αυτονομιστές και να υποδαυλίσουν εξέγερση στον Βόρειο Καύκασο και σε άλλες ασταθείς περιοχές στη Ρωσία.

Επιπλέον η ρωσική αντιπολίτευση θα ήθελε σίγουρα να χρησιμοποιήσει την επιτυχή πείρα και τεχνολογία των «διαδηλωτών» και με τη συνδρομή και τη χρηματική στήριξη της Δύσης να κάνει τη δική της επανάσταση στη Μόσχα.

Ο στόχος: να εκδιώξουν τον πρόεδρο Πούτιν από την εξουσία και να εγκαθιδρύσουν έναν πρόεδρο μαριονέτα ο οποίος θα πωλούσε στη Δύση τα στρατηγικά συμφέροντα της Ρωσίας, όπως έκανε ο Μπ. Γιέλτσιν στη δεκαετία του 1990.

Η επίσημη απογραφή παρουσιάζει τη ρωσική μειονότητα στο 16% του συνολικού πληθυσμού της Ουκρανίας. Το ποσοστό αυτό είναι πλαστό. Ο πραγματικός αριθμός είναι κοντά στο 25%. Οι έρευνες δείχνουν ότι το 45% του πληθυσμού της χώρας μιλά ρωσικά στο σπίτι, 45% μιλά ουκρανικά και 10% μιλά και τις δύο γλώσσες. Στο πιο πρόσφατο γκάλοπ, όταν ρωτήθηκαν σε ποια γλώσσα θα ήθελαν να γίνει η δημοσκόπηση, το 83% αυτών επέλεξε τα ρωσικά.

Λαμβάνοντας υπόψη τον αγροτικό πληθυσμό στη δυτική και στην κεντρική Ουκρανία, περίπου το 75% πιθανότατα μιλά ρωσικά. Από αυτό το 75% του πληθυσμού μόλις το 10% στο Κίεβο και σε λίγες άλλες πόλεις υποστήριξε τους διαδηλωτές. Αυτό σημαίνει ότι μόλις το 35% του πληθυσμού προσπαθεί να επιβάλει τη θέλησή του στο υπόλοιπο 65%, χρησιμοποιώντας ένα βίαιο πραξικόπημα για να επιτύχει τους στόχους του.

O Πούτιν έλαβε τη σωστή απόφαση. Δεν περίμενε την επίθεση και προχώρησε σε προληπτικά μέτρα. Πολλοί στη Δύση υποστηρίζουν ότι η αντίδραση του Κρεμλίνου ήταν παρανοϊκή, αλλά και οι Εβραίοι της Γερμανίας είχαν θεωρήσει το ίδιο όταν είχαν την ευκαιρία να αφήσουν τη χώρα το 1934. Τότε οι περισσότεροι από αυτούς είχαν επιλέξει να πιστεύουν ότι ήταν ασφαλείς και παρέμειναν στη Γερμανία ακόμα και όταν ο Χίτλερ ήρθε στην εξουσία.

Η διαβόητη Νύχτα των Κρυστάλλων έγινε πέντε χρόνια αργότερα, και αποτέλεσε ένα από τα πρώτα κεφάλαια της Τελικής Λύσης. Ομοίως μόλις 4 χρόνια απομένουν μέχρι τις προεδρικές εκλογές της Ρωσίας το 2018, και υπάρχει μεγάλος κίνδυνος ανατρεπτικές δυνάμεις εντός και εκτός Ρωσίας να προσπαθήσουν να ανατρέψουν τον Πούτιν, χρησιμοποιώντας την Ουκρανία.

Θα υπάρξει πόλεμος στην Ουκρανία; Φοβάμαι ναι. Άλλωστε τα ακραία στοιχεία που ανέλαβαν την εξουσία στο Κίεβο θέλουν να δουν αιματοχυσία. Μόνο ο φόβος για τη δική τους ζωή θα μπορούσε να τους σταματήσει από την υποκίνηση μιας σύγκρουσης. Η Ρωσία είναι έτοιμη να μετακινήσει τις στρατιωτικές της δυνάμεις στη νότια και στην ανατολική Ουκρανία, αν χρησιμοποιηθούν μέτρα καταστολής ενάντια του ρωσόφωνου πληθυσμού ή αν υπάρξει στρατιωτική επέμβαση.

Η Ρωσία δε θα προσαρτήσει την Κριμαία. Έχει ήδη αρκετά εδάφη. Ταυτόχρονα, ωστόσο, δε θα σταθεί παθητικά απέναντι στους ρωσόφοβους και στις συμμορίες νεοναζί σε περίπτωση που βρεθούν στο έλεός τους οι κάτοικοι της Κριμαίας".

* Ο Sergei Alexandrovich Markov είναι Ρώσος πολιτικός επιστήμονας. Είναι διδάκτωρ Πολιτικών Επιστημών, επίκουρος καθηγητής του τμήματος Δημόσιας Πολιτικής στη Φιλοσοφική Σχολή του Κρατικού Πανεπιστημίου της Μόσχας, καθηγητής του Τμήματος Πολιτικών Επιστημών του Κρατικού Ινστιτούτου Διεθνών Σχέσεων της Μόσχας (MGIMO-University) και διευθυντής του Ινστιτούτου Πολιτικών Μελετών.

Διετέλεσε επίσης μέλος της «Επιτροπής για την αντιμετώπιση των προσπαθειών που βλάπτουν τα ρωσικά συμφέροντα με την παραποίηση της ιστορίας» που υπήρχε μεταξύ του 2009 και του 2012.

Είναι επίσης Αντιπρόεδρος στο «Russian Public Forum on International Affairs". Ο Markov ασκεί χρέη προέδρου του Εθνικού Στρατηγικού Συμβουλίου της Ρωσίας και μέλος του Προεδρικού Συμβουλίου για την ανάπτυξη των θεσμών της κοινωνίας των πολιτών και των ανθρωπίνων δικαιωμάτων της Ρωσικής Ομοσπονδίας.