Eichengreen:Επρεπε να κινηθεί μονομερώς η κυβέρνηση

Οι Έλληνες πολιτικοί όφειλαν να επιδιώξουν πολύ νωρίτερα μια αναδιάρθρωση χρέους, υποστηρίζει σε άρθρο του ο Barry Eichengreen.

Όπως επισημαίνει, ήδη από το πρώτο μισό του 2010 ήταν ξεκάθαρο ότι το ελληνικό χρέος δεν ήταν βιώσιμο και ότι έπρεπε να "κουρευτεί" χωρίς καθυστέρηση.

Αν η Ελλάδα είχε διαγράψει τα δύο τρίτα του χρέους της, θα ήταν σε θέση να μειώσει το κόστος για την εξυπηρέτησή του, να χρησιμοποιήσει τα κεφάλαια που θα γλίτωνε από τους τόκους για να ανακεφαλαιοποιήσει τις τράπεζες, να μειώσει τους φόρους αντί να τους αυξήσει και να τονώσει τις επενδύσεις, εκτιμά ο κ. Eichengreen.

Όπως προκύπτει μετά το mea culpa του Ταμείου, ο Στρος Καν ήθελε τότε αναδιάρθρωση, αλλά η Ευρώπη προτίμησε να ρίξει την Ελλάδα στους... λύκους, σκεπτόμενη τις τράπεζές της.

Δεδομένης της αντιπαράθεσης αυτής, η ελληνική κυβέρνηση θα έπρεπε να κινηθεί μονομερώς και να κηρύξει την απόφαση για αναδιάρθρωση του χρέους ως τετελεσμένο γεγονός, υπογραμμίζει.

Ο ίδιος παραδέχεται ότι μια τέτοια κίνηση θα εμπεριείχε αρκετούς κινδύνους. Η τρόικα μπορεί να μη δεχόταν τη χορήγηση του πακέτου διάσωσης, αναγκάζοντας την Ελλάδα να πιέσει ακόμα περισσότερο τις εισαγωγές.

Η ΕΚΤ ίσως έκοβε την παροχή έκτακτης ρευστότητας, αναγκάζοντας την κυβέρνηση να επιβάλει κεφαλαιακούς ελέγχους, ακόμα και να εγκαταλείψει το ευρώ.

Εκτιμά, ωστόσο, πως αναλαμβάνοντας εκείνοι τις πρωτοβουλίες, οι Έλληνες ηγέτες θα ήταν αυτοί που θα διαμόρφωναν τους όρους του διαλόγου.

"Θα μπορούσαν να είχαν πει στους συναδέλφους τους στην Ε.Ε., «Κοιτάξτε, δεν έχουμε άλλη επιλογή από το να αναδιαρθρώσουμε ένα ξεκάθαρα μη βιώσιμο χρέος. Αλλά μη γελιέστε: η προτίμησή μας είναι να παραμείνουμε στην ευρωζώνη. Δεσμευόμαστε στις μεταρρυθμίσεις. Ως εκ τούτου, δεν συμφωνείτε ότι αξίζουμε την υποστήριξή σας;" σημειώνει ο κ. Eichengreen.

Παράλληλα, υποστηρίζει ότι η ελληνική κυβέρνηση θα έπρεπε να προχωρήσει σε μια σειρά άλλες κινήσεις.

Πρώτον, να καλέσει τους εργαζόμενους και τα συνδικάτα για να διαπραγματευθεί μειώσεις μισθών και συντάξεων.

Δεύτερον, να προχωρήσει αμέσως σε μια συμφωνία για την αναδιάρθρωση του ιδιωτικού χρέους.

Τρίτον, να επιχειρήσει το άνοιγμα των κλειστών επαγγελμάτων και μια ριζική αναμόρφωση του φορολογικού συστήματος.

Αλλά αντί να ακολουθήσει αυτήν την πορεία, τονίζει ο κ. Eichengreen, η ελληνική κυβέρνηση διέλυσε το συλλογικό σύστημα διαπραγμάτευσης, χάνοντας τη δυνατότητα να επιτύχει μια εθνική συμφωνία για τη μείωση μισθών και συντάξεων, να ανοίξει τα κλειστά επαγγέλματα και να μεταρρυθμίσει το φορολογικό σύστημα.

Εξαιτίας της αποτυχίας στις δομικές μεταρρυθμίσεις, η τρόικα παρέμεινε δύσπιστη απέναντι σε αυτές και απαίτησε να εφαρμοστεί σκληρή λιτότητα, ως τίμημα για τη χορήγηση βοήθειας, καταλήγει ο κ. Eichengreen.