Στ. Μάνος: Το αδιέξοδο στην Ελλάδα είναι συνολικό

Κάλεσμα για αλλαγή πολιτικής εκπέμπει ο Στέφανος Μάνος, ο οποίος διαπιστώνει πλήρες πολιτικό αδιέξοδο. Ο πρώην υπουργός με τις κυβερνήσεις της Νέας Δημοκρατίας, πρώην βουλευτής Επικρατείας με το ψηφοδέλτιο του ΠΑΣΟΚ και ιδρυτής του κόμματος των Φιλελευθέρων και της Δράσης λύνει τη σιωπή του μετά από πολύ καιρό και τονίζει ότι «οδηγούμαστε στο βράχο», δεδομένου ότι «το αδιέξοδο είναι συνολικό».

Λύνοντας τη σιωπή του μετά από πολύ καιρό στην αποκλειστική του συνέντευξη το Euro2day.gr, με το γνωστό απερίφραστο τρόπο του, ασκεί κριτική στην κυβέρνηση και την αντιπολίτευση και υποστηρίζει ότι το ζητούμενο είναι μια πρόταση που θα απαντήσει στο βασικό ζητούμενο, δηλαδή την έξοδο από την κρίση και την επιστροφή στην ανάπτυξη.

Σχολιάζοντας την επικαιρότητα, εξηγεί πως επί της ουσίας η εκλογή Προέδρου της Δημοκρατίας συνδέεται με τη μη αποδοχή της παρούσας κυβέρνησης. Η πιθανότητα των πρόωρων εκλογών εκφράζει τη δυσαρέσκεια στην ασκούμενη πολιτική, σημειώνει.

Εκτιμά πως ο πρώτος που θα μπορούσε να ανατρέψει αυτή την πορεία είναι ο ίδιος ο Πρωθυπουργός, λαμβάνοντας μια πρωτοβουλία συνεννόησης με τους παράγοντες της παρούσας βουλής, επί τη βάση μιας πραγματικής προγραμματικής συμφωνίας, και πάντως προ της τελικής ψηφοφορίας για τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας.

Απαντά ωστόσο αρνητικά στην επιλογή της δημιουργίας κυβέρνησης εθνικού σκοπού. «Δεν χρειαζόμαστε για Πρωθυπουργό ένα συμπαθητικό κύριο», δηλώνει χαρακτηριστικά, αλλά κάποιον «ο οποίος θα έρθει ως σίφουνας και να προχωρήσει σε αναμορφώσεις». Για τον ίδιο δε, ο μόνος εθνικός σκοπός «είναι να κάνουμε τις μεταρρυθμίσεις, που χρειαζόμαστε». Αν ο Αντώνης Σαμαράς μπορούσε να εξασφαλίσει αυτές τις προϋποθέσεις, θα μπορούσε να βρει τους 180 (σ.σ. η συνέντευξη δόθηκε την Παρασκευή πριν από την κατάθεση της πρότασης Σαμαρά). Δεικτικός υπήρξε ωστόσο μέσω twitter στο διάγγελμα Σαμαρά: «Τι κρίμα που δεν είμαι πια βουλευτής, θα μπορούσα να διεκδικήσω υπουργείο με μόνο αντάλλαγμα να ψηφίσω τον κ. Δήμα».

Θεωρεί ότι η ρητορική της βελτίωσης εκ μέρους της κυβέρνησης δεν έχει βάση καθώς «στα πεπραγμένα των τελευταίων 2,5 ετών δεν βλέπω πουθενά τις προϋποθέσεις, που θα με έκαναν να ελπίζω σε ανάπτυξη». Εκτιμά δε ότι «ούτε η Νέα Δημοκρατία, ούτε ο ΣΥΡΙΖΑ διαφέρουν». Σπεύδει επίσης να ξεκαθαρίσει ότι δεν θεωρεί «σίφουνα» τον Αλέξη Τσίπρα, καθώς εκτιμά ότι εν πολλοίς «υπόσχεται ότι δεν θα αλλάξει τίποτα». Σχολιάζει πως υπόσχεται έναν παράδεισο, που δεν μπορούμε να έχουμε εφόσον «δεν υπάρχουν τα χρήματα», αλλά και το γεγονός πως επιπλέον φορολόγηση θα ήταν καταστροφική.

«Με ή χωρίς Πρόεδρο πάμε στον βράχο», εκτιμά και δεν αναγνωρίζει πραγματικό κίνδυνο για τη χώρα τη στάση που θα τηρήσουν οι Ευρωπαίοι, μεταθέτοντας την πλήρη ευθύνη στο πολιτικό σύστημα. «Αν εμείς κάνουμε τους τρελούς, θα υποστούμε τις συνέπειες της τρέλας μας», σημειώνει.

Συνεπής στις απόψεις που εκφράζει εδώ και δεκαετίες, εντοπίζει το πρόβλημα της χώρας στον δημόσιο τομέα, και θεωρεί ως βασικό όρο επιστροφής στην ανάπτυξη, την αντιμετώπιση των υπερβολικών δαπανών και της αναποτελεσματικότητας του κράτους. Εμφατικά δηλώνει ότι απαιτούνται μεταρρυθμίσεις, που να έχουν στο επίκεντρο αυτό το σκοπό.

Στο πλαίσιο αυτό προτείνει παρεμβάσεις όπως την άμεση κατάργηση κάθε φόρου υπέρ τρίτων, που εκτιμά ότι απομυζούν την πραγματική οικονομία. Τάσσεται αναφανδόν υπέρ της κατάργησης του ΕΝΦΙΑ και κάθε φόρου που σχετίζεται με τα ακίνητα. Εκτιμά ότι θα έπρεπε η φορολόγηση ακινήτων να αφορά στην υπεραξία που προκύπτει από την πώληση. Προχωρά ένα βήμα παραπέρα, προτείνοντας την είσπραξη φόρων ακινήτων από τους Δήμους, υποστηρίζοντας ότι αυτή θα ήταν μια σημαντική διαρθρωτική αλλαγή που θα άλλαζε τη δυναμική του συστήματος.

Καταλήγει λέγοντας ότι όσα υποστηρίζει, είναι απόψεις που θεωρεί σωστές και δεν τις επεξεργάζεται ώστε να γίνουν αρεστές. Υπερασπίζεται τη θέση του, υπενθυμίζοντας πως όταν είχε τη δυνατότητα, απέδειξε ότι μπορεί να επιτύχει θετικές αλλαγές, όπως την έναρξη του έργου του ΜΕΤΡΟ και της Αττικής Οδού, την αναμόρφωση της Πλάκας κ.τλ.

Συνοψίζει δε λέγοντας πως υπάρχουν αποδείξεις ότι «κάτι φταίει» και πως στη σημερινή κατάσταση υπάρχει συλλογική ευθύνη, που πρέπει να αναλάβουμε.