Μαθιόπουλος: Πώς θα πάρει «ανάσες» η πραγματική οικονομία

Ακολουθώντας το δόγμα του νεοσύστατου Ποταμιού, ο οικονομολόγος, συγγραφέας και υποψήφιος ευρωβουλευτής Χάρης Μαθιόπουλος αποστρέφεται τις ιδεολογικές ταμπέλες και δηλώνει πως εφόσον το κόμμα εκπροσωπηθεί στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο θα συμμαχήσει «με όποιον εξυπηρετεί καλύτερα τα ελληνικά συμφέροντα».

Ασκεί ωστόσο κριτική σε πρόσωπα (όπως ο Ζαν Κλοντ Τρισέ) και σε πολιτικές που υιοθέτησε η Ε.Ε., κατά τη διάρκεια της κρίσης, επισημαίνοντας διαχειριστικά λάθη, αλλά και έλλειψη πολιτικού αναστήματος. Όπως σημειώνει χαρακτηριστικά, «αν είχαμε έναν Σμιτ, μπορεί η κρίση να μην είχε ξεκινήσει».

Αφήνει επίσης αιχμές κατά της μείζονος αντιπολίτευσης, καταλογίζοντάς της διγλωσσία σε εσωτερικά ζητήματα (όπως π.χ. η ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών). Ερωτηθείς μάλιστα σχετικά με την επικείμενη εκλογή νέου προέδρου της Ευρωπαϊκής Επιτροπής και την υποψηφιότητα Τσίπρα, αναφέρει χαρακτηριστικά ότι το Κόμμα της Ευρωπαϊκής Αριστεράς πρέπει να αποκρυσταλλώσει δεσμευτικές προτάσεις για σειρά θεμάτων που άπτονται των ελληνικών συμφερόντων, προκειμένου να ξεκαθαρίσει το στίγμα του.

Θεωρεί απαραίτητη μια συμφωνία για την ελάφρυνση του ελληνικού χρέους, υπογραμμίζοντας ωστόσο ότι δεν υπάρχει δεδομένη συνταγή, απορρίπτοντας το δίλημμα περί «κουρέματος» ως αποπροσανατολιστικό. Κλειδί θεωρεί το σταθερό επιτόκιο.

Σε ό,τι αφορά τα προβλήματα της πραγματικής οικονομίας, υποστηρίζει ότι θα πρέπει να αρθεί η τιμωρητική φορολογία αλλά και να συζητηθεί η δυνατότητα μη καταβολής εισφορών σε μικρούς επαγγελματίες.

Πέραν της μικρομεσαίας επιχειρηματικότητας, αναφερόμενος τόσο στη βαριά βιομηχανία όσο και στη μέση κατανάλωση, υπογραμμίζει ότι το ενεργειακό μίγμα της χώρας είναι καταστροφικό, δίνοντας πρόκριμα στην εκμετάλλευση φυσικών πόρων, όπως ο λιγνίτης.

Χαρακτηρίζει μείζον πρόβλημα το ποσοστό ανεργίας στη χώρα και αναφέρει ότι «αν δεν συμφωνήσουμε ότι με ποσοστό 25% ανεργία και 60% αντιστοίχως στους νέους δεν υπάρχει Ευρώπη» οποιεσδήποτε πολιτικές αντιμετώπισής της δεν αρκούν να αντιστρέψουν την κατάσταση.

Εκτιμά ότι η ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών με άντληση κεφαλαίων από ξένους επενδυτές ήταν σημαντική ανάσα για την εγχώρια αγορά. Επιπλέον, αναφερόμενος στο ζήτημα των μη εξυπηρετούμενων δανείων και των ρυθμίσεων των ληξιπρόθεσμων οφειλών, υποστηρίζει ότι χρειάζεται μια γενναία προσέγγιση.

Παράλληλα, κάνει λόγο για δάνεια με περιορισμένη ευθύνη του δανειολήπτη (non recourse debt), προκειμένου να προστατευτεί τόσο το πιστωτικό σύστημα όσο και ο συναλλασσόμενος.