«Μόνη διέξοδος η επένδυση στη γνώση»

Την επένδυση στη γνώση, ώστε να διαμορφωθούν νέοι όροι παραγωγικής δραστηριότητας, θεωρεί μείζονος σημασίας ο καθηγητής οικονομικών στο Εθνικό Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών, Παναγιώτης Πετράκης.

Χαρακτηρίζει παράδοξο το γεγονός ότι ενώ η κοινωνία είναι εξωστρεφής το παραγωγικό μοντέλο παραμένει εσωστρεφές. Έτσι δεν υπάρχει στροφή προς εταιρίες με εξαγωγική κατεύθυνση, αλλά αντίθετα επιλέγονται ανοίγματα σε τομείς που στηρίζονται στην εσωτερική ζήτηση. Αποδίδει αυτήν την αναντιστοιχία στο πολιτισμικό υπόβαθρο της χώρας και τονίζει πως πρέπει να αρθεί, ώστε να μην παράγονται διαρκώς νέες κρίσεις.

Παραδεχόμενος ότι υπάρχει αδυναμία μετάβασης της οικονομίας σε ένα νέο μοντέλο ανάπτυξης, σημειώνει ότι αυτή οφείλεται στο γεγονός πως ο συστηματικός και μη συστηματικός κίνδυνος της ελληνικής οικονομίας παραμένει υψηλός. Έτσι, αναφέρει, αποτρέπονται επενδύσεις που θα μπορούσαν να οδηγήσουν στη μεταβολή του παραγωγικού μοντέλου. 

Παρατηρεί ότι σήμερα δεν γίνεται καμιά δημόσια συζήτηση για τη συμβολή της γνώσης στην έξοδο από την κρίση και τη μελλοντική ευημερία της κοινωνίας, κρίνοντας ότι αυτό το έλλειμμα πρέπει να αντιμετωπιστεί άμεσα.

Αναφέρει δε εμφατικά ότι όταν συμφιλιωθεί η πολιτική με την παραγωγή της γνώσης, τα πανεπιστήμια και τα κέντρα καινοτομίας με την αγορά, τότε θα επιτευχθεί η στροφή σ' ένα νέο παραγωγικό μοντέλο, το οποίο θα αποδώσει σε βάθος χρόνου. Συμπληρώνει ότι είναι εντελώς απαραίτητες διαρθρωτικές αλλαγές έτσι ώστε να λειτουργήσει υγιώς η επιχειρηματικότητα.

Υποστηρίζει ότι η Πολιτεία πρέπει να κατανοήσει πως η επιχειρηματικότητα είναι κάτι θετικό και να ασκήσει πολιτικές οι οποίες θα υποβοηθήσουν τη δημιουργία νέων εταιριών. Αναφέρεται στην ανάγκη καθολικής αλλαγής του Πτωχευτικού Δικαίου, ώστε όσοι αποτυγχάνουν να μη στιγματίζονται διά βίου, αλλά και να μην αποτρέπονται όσοι έχουν διάθεση να επιχειρήσουν. «Αυτός που έχει αποτύχει είναι ο καλύτερος επιχειρηματίας της επόμενης ημέρας», υποστηρίζει.

Αναφέρει δε ότι με βάση τα νεότερα στοιχεία από τις ΗΠΑ και την Ε.Ε. παρατηρείται το ότι οι νέες επιχειρήσεις (έως δύο έτη δραστηριότητας) δημιουργούν περισσότερες θέσεις εργασίας απ' ό,τι οι παλαιότερες. Έτσι, εκτιμά ότι μια φορολογική ασυλία για δύο χρόνια από τη δημοσίευση του πρώτου ισολογισμού θα βοηθούσε δραστικά στη δημιουργία επιχειρήσεων, άρα και στην παραγωγή νέου πλούτου και θέσεων εργασίας.