Βλέποντας… και κάνοντας στη Συρία

Όταν τον περασμένο Απρίλιο, οι ΗΠΑ επιτέθηκαν με πυραύλους σε συριακή αεροπορική βάση, πολλοί αναρωτήθηκαν αν ήταν μέρος της στρατηγικής της στην ευρύτερη περιοχή της Μέσης Ανατολής και έναντι της Ρωσίας.

Εκείνες τις μέρες, ο τότε υπουργός Εξωτερικών Ρεξ Τίλερσον δήλωσε ότι οι ημέρες του Ασαντ ήταν μετρημένες.

Δεν χρειάστηκε να περάσει πολύς χρόνος, για να καταλάβουν οι επαΐοντες ότι δεν ήταν παρά μια ακόμη βραχυπρόθεσμη τακτική κίνηση της υπερδύναμης.

Ο πρόεδρος Τραμπ, παρά τις διακηρύξεις περί «Πρώτα η Αμερική» και την πρόθεσή του να διαφοροποιηθεί από τους προκατόχους του, ακολουθεί χονδρικά τις ίδιες πολιτικές.

Επιδίωξε και κατάφερε, με την ενεργό συμβολή της Ρωσίας, να καταστραφεί το Ισλαμικό Κράτος ενώ συνεχίζει να έχει εχθρικές σχέσεις με το καθεστώς του Μπασαρ Αλ-Ασαντ, που βασίζεται στους αλαουίτες και το σιιτικό Ιράν.

Ουσιαστικά, οι Ηνωμένες Πολιτείες είναι τσακωμένες με όλες τις μουσουλμανικές φατρίες στη Συρία, σουνίτες και σιίτες, όπως ήταν στο Ιράκ.

Οι Κούρδοι της Συρίας είναι οι μοναδικοί αξιόπιστοι σύμμαχοί τους, αλλά μπορεί να τους χάσει κι αυτούς, αν ενδώσει εντελώς στις απαιτήσεις των Τούρκων.

Οπως οι προκάτοχοί του, ο πρόεδρος Τραμπ επιλέγει τις μερικές λύσεις σε τακτικές καταστάσεις, όπως οι πυραυλικές επιθέσεις στη Συρία, που συνοδεύονται από διακηρύξεις προθέσεων.

Αυτό συμβαίνει γιατί δεν μπορεί να επινοήσει κάποια στρατηγική λύση στο πρόβλημα.

Κι αυτό γιατί η αμερικανική στρατιωτική παρουσία στη Συρία είναι μικρή και οι μουσουλμανικές ομάδες είναι εχθρικές, ενώ οι ΗΠΑ δεν επιθυμούν να συμμαχήσουν με κάποια από αυτές καθώς θα προκαλούσε έντονες πολιτικές αντιδράσεις.

Περιορίζεται λοιπόν σε τακτικές κινήσεις και κάποια μεμονωμένα κέρδη κατά καιρούς.

Επιπλέον, οι ΗΠΑ έχουν να αντιμετωπίσουν την παρουσία της Ρωσίας.

Η τελευταία παρενέβη στη Συρία για να στηρίξει το καθεστώς του Ασαντ και να δείξει διεθνώς ότι μπορούσε να παρεμβαίνει, αντιμετωπίζοντας τις ΗΠΑ ως ίσος.

Όμως, η ρωσική παρέμβαση στη Συρία δεν είχε στρατηγικό χαρακτήρα. Ίσως ψυχολογικό.

Αναμφίβολα, ο στρατηγικός στόχος της Ρωσίας είναι η εξίσωση με τις ΗΠΑ, αλλά γνωρίζει πολύ καλά πως αυτό είναι αδύνατο με δεδομένη την κατάσταση της οικονομίας της.

Η ρωσική οικονομία εξαρτάται σε σημαντικό βαθμό από τις εξαγωγές πετρελαίου, την τιμή του οποίου δεν μπορεί να ελέγξει.

Η Ρωσία, ισχυρίζονται μερικοί, μοιάζει με τον πρώην πλούσιο που προσπαθεί να δείξει ότι συνεχίζει να είναι πλούσιος, δημιουργώντας εντυπώσεις.

Οι δυνάμεις της στη Συρία δεν είναι πλέον μεγάλες. Όμως, είναι καθηλωμένες. Ούτε μπορούν να φύγουν, ούτε να κερδίσουν τον πόλεμο, αν και βοήθησαν τον Ασαντ να κρατηθεί στην εξουσία.

Κατόρθωσαν όμως να κάνουν τη Ρωσία παίκτη σε μεγαλύτερη κλίμακα.

Πρακτικά, ούτε η Ρωσία έχει στρατηγική.

Εχουμε λοιπόν τις ΗΠΑ και τη Ρωσία να ανταγωνίζονται σε μια περιοχή στην οποία ούτε η μία ούτε η άλλη έχουν στρατηγική.

Μόνο που η υπερδύναμη έχει μεγαλύτερα περιθώρια για να κάνει λάθη χωρίς να τα πληρώσει.

Dr. Money