H Τουρκία  στο μάτι του κυκλώνα

Οι σχέσεις Ελλάδας-Τουρκίας έχουν μπει εδώ και καιρό σε φάση όξυνσης και θα παραμείνουν πιθανόν έτσι μέχρι και το 2019 με όσους προφανείς κινδύνους κάτι τέτοιο συνεπάγεται.  

O Ταγίπ Ερντογαν θα δώσει μάχη στις προεδρικές εκλογές του 2019 για την πολιτική του επιβίωση και ίσως την φυσική (φυλακή).

Για να τις κερδίσει θα πρέπει η τουρκική οικονομία να αναπτύσσεται με ικανοποιητικούς ρυθμούς και το διαθέσιμο εισόδημα του μέσου Τούρκου να ανεβαίνει από την μια πλευρά και να κερδίσει τις ψήφους των εθνικιστών από την άλλη.

Η Τουρκία είναι ήδη η 17η μεγαλύτερη οικονομία στον κόσμο αλλά η συνέχιση των ρυθμών ανάπτυξης στηρίζεται ολοένα και περισσότερο στον εξωτερικό δανεισμό του δημόσιου και του ιδιωτικού τομέα.

Οι στρατιωτικές επιχειρήσεις στην Συρία κι αλλού δεν βοηθούν στην περιστολή του.

Αυτό σημαίνει πως η οικονομία της γείτονας είναι ευάλωτη αφενός στη διολίσθηση της τουρκικής λίρας που τον καθιστά πιο ακριβό στο τοπικό νόμισμα και στις αυξήσεις επιτοκίων του δολαρίου και αργότερα του ευρώ.

Η καλή πορεία του τουρισμού και η καταβολή κάποιων δισ. ευρώ από την ΕΕ για το μεταναστευτικό είναι  σημαντικοί παράμετροι που δεν μπορούν να αγνοηθούν γιατί φέρνουν συνάλλαγμα.

Όμως, δεν είναι τόσο κρίσιμοι ώστε να μπορούν να αλλάξουν τον σχεδιασμό του Ερντογάν στο γεωπολιτικό πεδίο. Ο τελευταίος υπαγορεύεται από το νέο οθωμανικό όραμα και την πολιτική του επιβίωση.

Το νέο οθωμανικό όραμα επιβάλλει την αύξηση της σφαίρας επιρροής της Τουρκίας στη Μέση Ανατολή, την Μαύρη Θάλασσα, τον Καύκασο και τα Βαλκάνια.

Είναι προφανές ότι ο Ερντογάν απαιτεί για την Τουρκία τον ρόλο της περιφερειακής δύναμης και θέλει η ΗΠΑ και η Ρωσία να της τον αναγνωρίσουν.

Η εισβολή στο Αφρίν έγινε για τον περιορισμό/εξάλειψη της κουρδικής απειλής που αισθάνεται σ’ αυτή την πλευρά των συνόρων-Τούρκοι και Σύριοι Κούρδοι είναι πιο κοντά σε σχέση με τους Κούρδους του Ιράκ-, τον περιορισμό του Ιράν, την άλλη μεγάλη τοπική δύναμη και παραδοσιακό  εχθρό της, στη Συρία και φυσικά του καθεστώτος Ασαντ.

Όμως, η απόφασή της να σταματήσει ή να προχωρήσει προς την πόλη  Μανμπίτζ  που ελέγχουν οι κούρδοι στη Συρία έχει μεγάλη σημασία.

Οι  Κούρδοι της Συρίας είναι πρακτικά υπο τις εντολές των ΗΠΑ. Οι Ηνωμένες Πολιτείες έδωσαν στους Τούρκους το πράσινο φως για το Αφρίν μαζί με την Ρωσία, όμως έχουν διαμηνύσει ότι είναι αντίθετες για το Μανμπίτζ.

Και φυσικά δεν είναι καθόλου χαρούμενες όταν βλέπουν την Τουρκία να έχει συμμαχήσει με ομάδες τζιχαντιστών.

Οι σχέσεις της Τουρκίας  με τις ΗΠΑ έχουν λοιπόν φθάσει σ’ ένα κρίσιμο σημείο. Θα τα βρούν για την Βόρεια Συρία ή όχι;

Είναι κάτι που δεν αφορά απλά την περιοχή της Μέσης Ανατολής αλλά ευρύτερα, π.χ. την Κύπρο και την Ελλάδα.

Η Τουρκία προειδοποιούσε για κάπου ένα χρόνο ότι θα εισέβαλε για να καταλάβει το Αφριν. Σπανίως μια τόσο περιορισμένη στρατιωτική επέμβαση έχει διαφημισθεί τόσο πολύ.

Προφανώς, δεν ήθελε να εισβάλλει και να εμπλακεί άμεσα και περισσότερο στη Συρία. Όμως, από την στιγμή που εισέβαλλε θα παίξει όλα τα χαρτιά της τόσο εκεί, όσο και στην κυπριακή ΑΟΖ και αλλού, π.χ. Αιγαίο.

Υπο αυτή την έννοια βρίσκεται πλέον στο μάτι του κυκλώνα και η Ελλάδα το αισθάνεται ήδη στα σύνορά της. Όμως, δεν θα είναι μόνο εκεί.