ΔΝΤ: Πλεόνασμα και ανάπτυξη δεν πάνε πακέτο

Όταν αναφερόμασταν χθες στους λόγους για τους οποίους το ΔΝΤ προέβλεπε οριακή ανάπτυξη 0,1% για φέτος και 2,8% για το 2017, δεν είχαμε εικόνα για τους λόγους που οδήγησαν το Ταμείο σ' αυτές τις εκτιμήσεις.

Υποθέσαμε ότι ο βασικός λόγος ήταν τεχνικός. Εκ των υστέρων, πληροφορηθήκαμε ότι έτσι ήταν.

Για τη φετινή χρονιά αξιολογήθηκαν τα υφιστάμενα στοιχεία, οι πολιτικές και οι τάσεις, ενώ η πρόβλεψη για το 2017 «έχτισε» πάνω στη φετινή χρονιά και τα συμφωνηθέντα μέτρα πολιτικής.

Ακόμη, δεν έπρεπε να αξιολογήσουμε καν το σενάριο που ήθελε το ΔΝΤ να μη μειώνει σημαντικά τον ρυθμό ανάπτυξης του 2017, για να μην προκαλέσει κραδασμούς στο πρόγραμμα, π.χ. έσοδα, πλεόνασμα.

Μας το είπανε χθες αλλά δεν χρειαζόταν.

Οι εκτιμήσεις για πρωτογενές πλεόνασμα 0,1% του ΑΕΠ το 2016 και 0,7% του ΑΕΠ το 2018 μιλούσαν από μόνες τους.

Φυσικά, δεν μπορούμε να παραβλέψουμε ότι το Ταμείο αποδέχεται πλέον τη θέση της Κομισιόν ότι το πρωτογενές πλεόνασμα ήταν ίσο με 0,7% του ΑΕΠ το 2015, έναντι ελλείμματος 0,6% που προέβλεπε το ίδιο τον περασμένο Απρίλιο, έστω κι αν έβαζε αστερίσκους.

Όμως, ευλόγως δημιουργείται το ερώτημα στον απλό κόσμο.

Πώς είναι δυνατόν το ΔΝΤ να αναθεωρεί προς τα πάνω τον ρυθμό ανάπτυξης της ελληνικής οικονομίας φέτος και του χρόνου, και να καταλήγει με αναιμικό πρωτογενές πλεόνασμα το 2016 και 0,7% το 2017, δηλαδή ίσο με το 2015 που η οικονομία ήταν σε ύφεση;

Η απάντηση είναι αφοπλιστική.

Αυτό βγάζουν οι υπολογισμοί με βάση τις υποθέσεις που έχουν γίνει.

Όμως, οι υπολογισμοί αποκαλύπτουν κάτι σημαντικό.

Μια αρνητική συσχέτιση μεταξύ του πρωτογενούς πλεονάσματος και του ρυθμού ανάπτυξης.

Κοινώς, όσο μικρότερο είναι το πλεόνασμα, τόσο μεγαλύτερος είναι ο ρυθμός ανάπτυξης και το αντίστροφο.

Για να το κάνουμε πιο λιανά.

Το ΔΝΤ εκτιμούσε και εκτιμά ότι τα μέτρα που συμφωνήθηκαν οδηγούν σε πρωτογενές πλεόνασμα 1,5%-1,6% του ΑΕΠ το 2018, έναντι 3,5% που προβλέπει η Κομισιόν.

Για να γεφυρωθεί το χάσμα των δύο πλευρών, υιοθετήθηκε ο περίφημος δημοσιονομικός κόφτης.

Αν τα μέτρα αβγατίσουν, π.χ. το 2017, το μεν πρωτογενές πλεόνασμα θα αυξηθεί, ο δε ρυθμός ανάπτυξης θα μειωθεί.

Επομένως, το χαμηλό προβλεπόμενο πλεόνασμα 0,7% του ΑΕΠ στηρίζει τον ρυθμό ανάπτυξης 2,8%.

Η ανωτέρω συλλογιστική προσδίδει σημαντικό βάρος στο δημοσιονομικό αποτέλεσμα ως παράγοντα διαμόρφωσης του ΑΕΠ.

Ποιες είναι οι συνέπειες;

Πρώτον, αν το ΔΝΤ έχει δίκιο και διατηρηθούν οι δημοσιονομικοί στόχοι, θα απαιτηθούν επιπρόσθετα μέτρα λιτότητας.

Δεύτερον, αν το ΔΝΤ έχει δίκιο και οι Ευρωπαίοι δανειστές αποδεχθούν να χαμηλώσουν αρκετά οι στόχοι και να αναδιαρθρωθεί το ελληνικό χρέος, δεν θα χρειασθούν νέα μέτρα.

Τρίτον, αν το ΔΝΤ έχει κάνει λάθος και η Κομισιόν έχει δίκιο, δεν θα απαιτηθούν νέα μέτρα και το πρόγραμμα θα ολοκληρωθεί με επιτυχία το 2018.

Το παρελθόν διδάσκει πως τόσο το ΔΝΤ όσο και η Κομισιόν έχουν πέσει αρκετά έξω στις προβλέψεις τους στο ελληνικό πρόγραμμα.

Υπό αυτή την έννοια, η σωστή επιλογή δεν είναι εύκολη υπόθεση, με εξαίρεση το 2016 για το οποίο δεν έχουμε αλλάξει άποψη καθώς ο στόχος για το πρωτογενές πιθανόν θα υπερκερασθεί.

Dr. Money