Τον λογαριασμό των πλειστηριασμών please!

Πρώτα μερικοί αριθμοί:

Το μισό περίπου του ελληνικού πληθυσμού δεν έχει λάβει ποτέ δάνειο, σύμφωνα με παλαιότερα στοιχεία της Τράπεζας της Ελλάδος.

Οι υπόλοιποι έχουν λάβει κατά καιρούς διάφορα δάνεια, π.χ. στεγαστικά, καταναλωτικά κ.τ.λ.

Στα τέλη Οκτωβρίου, το υπόλοιπο των στεγαστικών δανείων ανερχόταν σε 71,7 δισ. ευρώ.

Από αυτό το ποσό το 22% περίπου ή 16 δισ. ευρώ περίπου δεν εξυπηρετείται υπό την έννοια ότι οι υπόχρεοι έχουν σταματήσει να πληρώνουν τις δόσεις για πάνω από 90 μέρες.

Θεωρητικά, το 78% των δανειοληπτών είναι συνεπές με τις υποχρεώσεις του, αν και ένα μέρος έχει προχωρήσει σε ρύθμιση, π.χ. επιμηκύνοντας τον χρόνο αποπληρωμής κ.λπ.

Θεωρητικά, λοιπόν, η συζήτηση για το καθεστώς προστασίας από τους πλειστηριασμούς αφορά το 22% που θα μπορούσε να αυξηθεί περαιτέρω τα επόμενα τρίμηνα.

Ένα μέρος του 22% αποτελείται από μπαταχτσήδες ή «στρατηγικούς κακοπληρωτές».

Οι γνώμες των ειδικών ως προς το ποσοστό των μπαταχτσήδων διίστανται. Άλλοι εκτιμούν ότι ανέρχεται στο 10% του συνόλου των κακοπληρωτών-δανειοληπτών, ενώ άλλοι στο 30% με 35%.

Ουσιαστικά, κανείς δεν ξέρει το σωστό νούμερο.

Εκεί που συμφωνούν είναι ότι οι μπαταχτσήδες έχουν λάβει μεγαλύτερο ποσό δανείου κατά μέσο όρο σε σχέση με τους πραγματικά αδύνατους.

Έχοντας κατά νου τα πολιτικά οφέλη ή τουλάχιστον την αποφυγή του πολιτικού κόστους από τη μια πλευρά και την ύπαρξη κοινωνικού προβλήματος από την άλλη, η κυβέρνηση και τα κόμματα έχουν επιδοθεί σε έναν αγώνα εντυπώσεων και πλειοδοσίας με αφορμή το καθεστώς προστασίας της πρώτης κατοικίας.

Όταν το σχετικό νομοσχέδιο είναι έτοιμο θα μπορέσουμε να το αξιολογήσουμε. Προς το παρόν, μπορούμε να πούμε κάτι άλλο για το οποίο το πολιτικό προσωπικό της χώρας συνεχίζει να σφυρίζει αδιάφορα.

Όποια κι αν είναι η τελική απόφαση, το σίγουρο είναι ότι θα έχει οικονομικό κόστος. Πιθανόν υψηλό.

Ένα κόστος που θα κληθούν να αναλάβουν όσοι δεν πήραν ποτέ στη ζωή τους δάνειο, αλλά μπορεί να έχτισαν ή να αγόρασαν σπίτι, και οι συνεπείς δανειολήπτες.

Το πολιτικό σύστημα οφείλει να σεβαστεί αυτούς τους ανθρώπους με τα ξένα κόλλυβα των οποίων επιθυμεί να ασκήσει κοινωνική πολιτική στο ζήτημα των πλειστηριασμών.

Κατ' ελάχιστον λοιπόν θα έπρεπε να προσδιορίσει και να ανακοινώσει το κόστος άσκησης της συγκεκριμένης κοινωνικής πολιτικής και να μην προσπαθήσει να το κρύψει κάτω από το χαλί των τραπεζικών ισολογισμών.

Δυστυχώς, ούτε δανεικά ούτε δωρεάν γεύμα υπάρχει πλέον.

Dr. Money