H ώρα της αλήθειας για το 3ο μνημόνιο!

Ο πρωθυπουργός Α. Σαμαράς έχει δηλώσει επανειλημμένα ότι το μνημόνιο τελειώνει το 2014.

Ο υπουργός Οικονομικών Ι. Στουρνάρας δήλωσε πριν από μερικές μέρες ότι αν η χώρα χρειασθεί νέο πακέτο βοήθειας, αυτό δεν θα συνοδεύεται από νέα μέτρα και όρους γιατί οι στόχοι του προγράμματος είναι καθορισμένοι μέχρι και το 2016.

Όμως, ο πρόεδρος της ΕΚΤ Μ. Ντράγκι επιβεβαίωσε χθες αυτό που λίγο-πολύ υποψιάζονται οι περισσότεροι:

Τυχόν νέο πρόγραμμα προς την Ελλάδα θα συνοδευθεί από νέους, πρόσθετους όρους.

Τα δεδομένα είναι απλά.

Το σημερινό πρόγραμμα προσαρμογής θα χρειασθεί κάπου 11-12 δισ. ευρώ μέχρι και το 2016 για να καλυφθεί το χρηματοδοτικό κενό, σύμφωνα με το ΔΝΤ.

Άλλοι εκτιμούν ότι το κενό θα είναι μεγαλύτερο και μπορεί να απαιτηθούν μέχρι 20 δισ. ευρώ, ενώ η κυβέρνηση υπολογίζει ότι θα είναι αρκετά μικρότερο από 11 δισ.

Οι δικοί μας χοντρικοί υπολογισμοί ανέβαζαν τον λογαριασμό στα 15 δισ. ευρώ το πολύ, μέχρι τα τέλη του 2016.

Όποιο κι αν είναι το τελικό νούμερο, θα πρέπει να καλυφθεί. Η Ε.Ε. εμφανίζεται πρόθυμη να το κάνει υπό όρους -όπως δήλωσε χθες ο Μ. Ντράγκι-, ενώ το ΔΝΤ δεν δείχνει καμία τέτοια διάθεση. Η χρηματοδότηση απαιτεί σχετικά λίγα λεφτά, αλλά επιτρέπει στο Βερολίνο να ασκεί πιέσεις στην κυβέρνηση των Αθηνών μέσω των δόσεων για να υλοποιήσει τα συμφωνηθέντα.

Βασίζεται επίσης στη διαπίστωση ότι τα κύρια ελληνικά κόμματα έχουν ταχθεί υπέρ της παραμονής της χώρας στο ευρώ, δεν έχουν εναλλακτικό σχέδιο, ούτε επαρκή χρηματοδότηση για το τρέχον πρόγραμμα και επομένως θα αποδεχθούν τους όρους των πιστωτών στο τέλος.

Στα δύο πρώτα προγράμματα προσαρμογής, οι πιστωτές έβαλαν τα λεφτά και την τεχνική βοήθεια και η Ελλάδα τα μέτρα λιτότητας.

Δεν είναι σαφές αυτήν τη στιγμή τι θα ζητηθεί από τη χώρα να συνεισφέρει στο πλαίσιο ενός 3ου μνημονίου.

Ό,τι κι αν είναι, τα πολιτικά κόμματα θα κληθούν να τοποθετηθούν επί του 3ου πακέτου στήριξης. Αυτήν τη στιγμή, κανένα από τα κόμματα που εκπροσωπείται στη Βουλή δεν επιθυμεί να ψηφίσει 3ο μνημόνιο.

Όμως, η διατήρηση αυτής της στάσης μέχρι το τέλος δεν πρέπει να θεωρείται σίγουρη.

Τρία πράγματα μπορούν να συμβούν αν τα κόμματα εμείνουν στην άποψή τους:

Πρώτον, οι εταίροι (ESM) να πειστούν να δώσουν τα δάνεια για να καλυφθεί το χρηματοδοτικό κενό χωρίς την επιβολή νέων όρων.

Δεύτερον, να εξασφαλιστεί η απαιτούμενη χρηματοδότηση από άλλες πηγές, π.χ. αγορές, έντοκα γραμμάτια.

Τρίτον, να ξεκινήσει μια σκληρή διαπραγμάτευση με την τρόικα, καθιστώντας της σαφές ότι η έξοδος από την ευρωζώνη είναι μία από τις εναλλακτικές της ελληνικής πλευράς.

Η πρώτη επιλογή είναι η πιο ήπια, ενώ η τρίτη είναι η πιο δύσκολη και η πιο κοστοβόρα. Η μπάλα βρίσκεται στο γήπεδο των πολιτικών κομμάτων και θα πρέπει να αποφασίσουν τι θα κάνουν όταν έλθει η ώρα.

Iδού η Ρόδος, ιδού και το πήδημα, που λέει η παροιμία.

Dr. Money