Εξαιρετικά βραχύβια ήταν η αναλαμπή μετά την «ισπανική λύση», με τα χρηματιστήρια, τις αγορές ομολόγων και το ευρώ να περιδινούνται εκ νέου από το απόγευμα της Δευτέρας 11/6. Παρά τη φιλότιμη προσπάθεια της ισπανικής κυβέρνησης να εμφανίσει σαν απόλυτη επιτυχία το σχέδιο διάσωσης των τραπεζών της χώρας, τα γερμανικά ΜΜΕ είχαν εντελώς διαφορετική άποψη (από το βράδυ κιόλας της 10ης/6).

Είναι ενδεικτικό πως το μεσημέρι της Κυριακής ο Ισπανός πρωθυπουργός εμφανιζόταν (στο TVE) ένθερμος υποστηρικτής της συμφωνίας, αλλά η Deutsche Welle το ίδιο βράδυ προειδοποιούσε πως, αν δεν πληρωθούν τα 100 δισ. ευρώ από τις τράπεζες, θα πρέπει να τα καλύψει η κεντρική κυβέρνηση, δηλαδή οι φορολογούμενοι.

Η πρόσκαιρη ευφορία δεν άφησε τους αναλυτές να δουν πίσω από τη διαφορετική μεταχείριση που επιφύλαξε το Βερολίνο στη Μαδρίτη σε αντίθεση με τη σκληρή και άτεγκτη στάση έναντι της Αθήνας.

Όπως παραδεχόταν Γερμανός αξιωματούχος, η Ελλάδα παραμένει θύμα (πειραματόζωο, κατά δήλωση-παραδοχή του ίδιου του Γ. Παπανδρέου) και failed state/χώρα-στίγμα και παράδειγμα προς αποφυγή ή και παραδειγματισμό, εάν χρειαστεί. Είναι γνωστό πως μερίδα Γερμανών πολιτικών υπεραμύνεται της άποψης πως, αν χρειαστεί, η Ελλάδα θα πρέπει να τιμωρηθεί παραδειγματικά ώστε να συνετιστούν οι υπόλοιποι.

Μήνυμα από την Αυστρία

Ακολουθήστε το Euro2day.gr στο Google News!Παρακολουθήστε τις εξελίξεις με την υπογραφη εγκυρότητας του Euro2day.grFOLLOW USΑκολουθήστε τη σελίδα του Euro2day.gr στο LinkedinΟι εξελίξεις, πάντως, ενισχύουν όσους εκτιμούν πως ο χρόνος δουλεύει υπέρ των Γερμανών και του μεθοδικού σχεδιασμού του Βερολίνου.

Επί της ουσίας, η Γερμανία επιδιώκει -και μέχρι τώρα το επιτυγχάνει- πολύμηνη διαπραγμάτευση σε βάθος έως ένα χρόνο για να συμφωνηθούν το θεσμικό-νομικό πλαίσιο της πολιτικής ένωσης και της οικονομικής διακυβέρνησης. Με τον τρόπο αυτό θέλει να νομιμοποιήσει την παρελκυστική πολιτική της ως προς την υιοθέτηση μέτρων προς την κατεύθυνση της ανάπτυξης και της έκδοσης ευρωομολόγου. Συν τω χρόνω, επεργάζεται τον έλεγχο όλων των κεντρικών δομών (σε αυτό εκτιμάται ότι αποσκοπεί και η προώθηση του Σόιμπλε ως προέδρου του Eurogroup) της ευρωζώνης.

Μετά την Ισπανία, το ντόμινο κλίνει απειλητικά προς τη Ρώμη, με τις «αγορές» να βάζουν στο στόχαστρο την ιταλική οικονομία. Δεν είναι τυχαίο πως ήταν άμεση η τοποθέτηση της Αυστριακής υπουργού Οικονομικών (ενεργεί συχνά σαν «αντ’ αυτών» των Γερμανών), η οποία δεν απέκλεισε το ενδεχόμενο να χρειαστεί βοήθεια και η Ιταλία. Σε σχετικό θέμα του euro2day.gr (12/6) διαβάζουμε πως «είναι ενδεχόμενο και η Ιταλία να χρειαστεί να ζητήσει βοήθεια από τους Ευρωπαίους εταίρους μέσα στους επόμενους μήνες, δεδομένων των υψηλών επιτοκίων που δίνει για να δανειστεί στις αγορές».

Όπως μετέδωσε το Reuters, η κ. M. Fekter, μιλώντας στην αυστριακή τηλεόραση, και απαντώντας στην ερώτηση αν μπορεί να αποκλείσει το ενδεχόμενο η Ιταλία να χρειαστεί να προσφύγει στους μηχανισμούς διάσωσης της Ευρωπαϊκής Ένωσης, δήλωσε ότι «η Ιταλία πρέπει να βγει από το οικονομικό της δίλημμα, των πολύ υψηλών ελλειμμάτων και του χρέους, βεβαίως όμως μπορεί -δεδομένων των υψηλών επιτοκίων που ήδη πληρώνει η Ιταλία για να αναχρηματοδοτηθεί από τις αγορές- επίσης να έρθει για υποστηρικτική βοήθεια».

Η υπουργός Οικονομικών της Αυστρίας σημείωσε πως η Ιταλία έχει ισχυρή οικονομία και μπορεί να χρηματοδοτηθεί από τις αγορές, προσθέτοντας ότι το μέγεθος της όποιας βοήθειας θα χρειαζόταν ως χώρα, θα ήταν πιθανότατα πολύ μεγάλο για να το «αντέξει» από μόνο του το δίχτυ ασφαλείας της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Δεν παρέλειψε, μάλιστα, να απευθύνει (και αυτή) βολές κατά της Αθήνας, στο ευρύτερο πλαίσιο νουθεσιών των δανειστών.

Η κ. Fekter επανέλαβε πως η Ελλάδα δεν θα λάβει περαιτέρω βοήθεια εάν από τις εκλογές της ερχόμενης εβδομάδας προκύψει κυβέρνηση που θα αρνηθεί να τηρήσει τους όρους της διάσωσης που έχει διαπραγματευτεί με τους ξένους εταίρους.


ΤΟ ΜΠΡΑΝΤΕΦΕΡ ΤΩΝ ΙΣΧΥΡΩΝ

Η εικόνα της αγοράς ισπανικών και ιταλικών ομολόγων δεν αφήνει πολλά περιθώρια για εφησυχασμό ή συγκρατημένη αισιοδοξία πως θα εξευρεθεί λύση σε αυτήν τη φάση της κρίσης. Η ψύχραιμη στάση του Βερολίνου δείχνει πως θα παρεμβαίνει κυρίως πυροσβεστικά (ακριβώς όπως στην Ισπανία) και κατά περίπτωση, ώστε αφενός να μην πιέζεται για άμεσες αποφάσεις, αφετέρου να μη δημιουργείται προηγούμενο για τη συνολικότερη διαπραγμάτευση και εφαρμογή του δημοσιονομικού σχεδιασμού.

Την ίδια στιγμή η Ουάσιγκτον και το Παρίσι πιέζουν προς την ακριβώς αντίθετη κατεύθυνση, επιδιώκοντας στην περίπτωση της Ισπανίας να χρησιμοποιήσουν τη συμφωνία ως μέσο πίεσης για την ταχύτερη υιοθέτηση λύσης. Προσπάθεια που από τις μέχρι τώρα εξελίξεις δεν φαίνεται να ευοδώνεται.

Είναι εμφανής πλέον η απόκλιση των δύο πλευρών, με το στοίχημα να θεωρείται στρατηγικής σημασίας. Από τη μία πλευρά ΗΠΑ - Γαλλία διαμηνύουν ξεκάθαρα πως ο χρόνος τελειώνει με ορίζοντα τη Σύνοδο Κορυφής του Ιουνίου. Στην άλλη πλευρά, η Γερμανία προσπαθεί να διασφαλίσει μία αναγκαία για τα συμφέροντά της παράταση χρόνου.

Με τα σημερινά δεδομένα, ο μεν Fr. Hollande θέλει να αρχίσει την υλοποίηση των προεκλογικών υποσχέσεών του όσο το δυνατόν νωρίτερα γίνεται. Ο δε B. Obama να διασφαλίσει πως δεν θα υπάρξει «ατύχημα» στην Ευρώπη τουλάχιστον μέχρι τις εκλογές του Νοεμβρίου, κάτι που θα υποθήκευε την επανεκλογή του.

Διελκυστίνδα για ισχυρούς και επίμονους παίκτες, με την «ευρωπεριφέρεια» να παραμένει στο μάτι του κυκλώνα. Και με την Ελλάδα στο ρόλο του θύματος - χώρας στιγματισμένης, μέλους που χρησιμοποιείται σαν απορρυθμιστής του συστήματος αλλά και σαν οικονομικό/πολιτικό «πειραματόζωο». Δυστυχώς για εμάς...