Του Ανδρέα Ανδριανόπουλου

Η ρήξη με το ακραίο Ισλάμ κορυφώνεται οδηγώντας σε σύγκρουση που δυνατόν να πάρει διαστάσεις ολοκληρωτικής αντιπαράθεσης με τον Δυτικό κόσμο.

Η σύγκρουση δεν είναι ιδεολογική. Αντιμέτωποι θα βρεθούν σύντομα ο ανθρωπιστικός πολιτισμός με την βαρβαρότητα και την κτηνωδία. Μπροστά σε μια τέτοια αντιπαράθεση δεν χωρά ουδετερότητα και συμπεριφορά τήρησης ίσων αποστάσεων.

Μέσα στον παραλογισμό της υποστήριξης κάθε θέσης που εκφράζει αντίθεση προς την Δύση, κάποιοι στην Αριστερά εμφανίζονται να δικαιολογούν τις κινήσεις των ακραίων Τζιχαντιστών.

Ακούγονται λογής απίστευτα επιχειρήματα που επιχειρούν να δικαιολογήσουν το αποκρουστικό πρόσωπο του ακραίου ισλαμικού φανατισμού. Από απόψεις που δικαιολογούν το μίσος προς την Δύση λόγω εκμετάλλευσης (από ποιους ακριβώς;) των πλουτοπαραγωγικών πηγών των χωρών αυτών, μέχρι τα συνακόλουθα της αποικιοκρατίας, της στήριξης προς το Ισραήλ και των προκλήσεων της αμερικανικής ισχύος και του καπιταλιστικού τρόπου ζωής.

Δυστυχώς, όλα αυτά βρίσκονται εγκατεστημένα αποκλειστικά σε Δυτικούς εγκεφάλους και ιδιαίτερα σε αυτούς της Αριστεράς. Οι ενδοφυλετικές, διαφατριακές και θρησκευτικές συγκρούσεις στον Αραβικό αλλά και στον μουσουλμανικό γενικότερα κόσμο έχουν πολύ μακριά ιστορία.

Ξεκινούν από τους Ασσασίνους της εποχής των Σταυροφοριών, εξελίσσονται στις εκκαθαρίσεις των Σιιτών από τα Χαλιφάτα της Δαμασκού και της Βαγδάτης αργότερα, στις συγκρούσεις των διαφόρων Σουνιτικών φατριών στην Αραβία - στη φάση διάλυσης της Οθωμανικής αυτοκρατορίας - στις διαχρονικές αντιπαραθέσεις αντίπαλων ισλαμικών ομάδων στη Βόρεια Αφρική και στις γενικότερες βίαιες ανακατατάξεις στον Αραβικό κόσμο μετά το τέλος του Δεύτερου Παγκόσμιου Πολέμου.

Το αίμα ποτέ δεν έπαψε να ρέει. Ανεξάρτητα από την ανάμιξη η όχι της Δύσης στην περιοχή. Σύμφωνα με τον Βορειο-αφρικανό Αραβα ιστορικό του 14ου αιώνα Ιμπν Χαλντούν (στο μνημειώδες του έργο «Αλ- Μουκαντίμα») η πορεία της ιστορίας γίνεται κατανοητή σαν η βίαιη επικράτηση μιάς φυλής, έθνους η πολιτισμού πάνω στους άλλους μέχρις ότου κάποιος επόμενος, και πάλι με όπλο τη βία, θα επιβληθεί στους προηγούμενους.

Μιά αέναη σύγκρουση λοιπόν με στόχο την επικράτηση του ισχυρότερου («Δυνατού Αλόγου», κατά τον επιτυχή χαρακτηρισμό του συγγραφέα Lee Smith) χαρακτηρίζει τις αντιλήψεις αλλά και την συμπεριφορά των λαών της Μέσης Ανατολής κυρίως αλλά και πολλών άλλων μουσουλμανικών πληθυσμών, ώστε η ιστορία τους να πλημμυρίζει από συνεχείς συγκρούσεις, ανατροπές, εμφύλιες συρράξεις και σκληρές αιματοχυσίες.

Στα πιο πρόσφατα χρόνια γίναμε μάρτυρες μεγάλων τέτοιων εθνο-φυλετικών και φατριο-θρησκευτικών αντιπαραθέσεων. Η εισβολή και κατάληψη του Λιβάνου από την Συρία (1990-2005), οι εμφύλιες συρράξεις στη Βόρεια Υεμένη (1962-1970) και στο Λίβανο (1975-1990), τα ισλαμικά αντάρτικα στην Αλγερία (1991-2002), στην Αίγυπτο (1981-1997) και την Συρία (1979-1982), η εξέγερση των Παλαιστινίων κατά του Χασσεμιτικού Βασιλείου της Ιορδανίας (1968-1971), οι εθνοκαθάρσεις του Σαντάμ Χουσείν κατά των Κούρδων και των Σιιτών στο Ιράκ και του πατέρα Ασσάντ κατά τω Σουνιτών στην πόλη Χάμα της Συρίας (1982), οι επιθέσεις των αρχών του Σουδάν εναντίον Χριστιανών στο Νότο της χώρας παλαιότερα και κατά των μη Αράβων μουσουλμάνων στο Νταρφούρ πρόσφατα καθώς και οι σφαγές και εκκαθαρίσεις Χριστιανών από τους ακραίους ισλαμιστές της Μπόκο Χαράμ στη Νιγηρία και από τους ισλαμιστές της Αλ-Σαμπαάμπ αλλόφυλων μουσουλμάνων στην Κεντρική και Νότια Σομαλία έγιναν χωρίς ανάμιξη η και ενδιαφέρον των όποιων Δυτικών δυνάμεων.

Στην πορεία της ιστορίας σημαντικοί θεωρητικοί του Ισλάμ επέλεξαν την απόλυτη ρήξη με τους «άπιστους» και την αφοσίωση σε αρχεγονικούς τύπους λατρείας κι επιστροφής στις συμπεριφορές και τα πιστεύω των πρωτοπόρων της μουσουλμανικής πίστης (σαλαφιστές) για την οικοδόμηση μιάς δυναμικής Αραβικής η γενικότερα ισλαμικής κοινωνίας.

Προσωπικότητες όπως ο Τζαμάλ - αλ - Αφγκανί, ο Χασάν - αλ - Μπάνα (ιδρυτής της Μουσουλμανικής Αδελφότητας), ο Ρασίντ Ρίντα (από τους παράγοντες της ανανέωσης του Ουαχαμπισμού στην Αραβική Χερσόνησο), ο Σαχίντ Κούντμπ (ιδρυτής της επιθετικής Τζιχάντ και πιστός στις διδασκαλίες του θεωρητικού από τον 13ο αιώνα Ιμπν Ταιμίγια) καθώς και ο ακραίος ιδεολόγος της Ισλαμικής Επανάστασης από το Πακιστάν Αμπού Μαουντούντι συνέβαλαν ουσιαστικά στην σημερινή κατάληξη το ακραίο Ισλάμ να έχει ουσιαστικά κυριαρχήσει στις σκέψεις και τις αντιλήψεις των περισσότερων - και ιδίως των νέων - μουσουλμάνων.

H επίδραση αυτών των αντιλήψεων στις μουσουλμανικές κοινότητες είναι καταλυτική. Αυτός είναι ο λόγος που σπάνια μετριοπαθείς μουσουλμάνοι στον Αραβικό κόσμο, στην Ινδική Χερσόνησο η ακόμη και στη Δύση ξεσηκώνονται ενάντια στους ακραίους. Η λογική της Τζιχάντ και της κυριαρχίας της βίας διαπερνά πλέον το πνεύμα αλλά και τις συμπεριφορές των περισσότερων μουσουλμανικών κοινοτήτων. Με τρόπο μάλιστα που είναι σχεδόν αδύνατον να ακουσθούν οι άλλες μετριοπαθείς και λογικότερες φωνές.

Μέσα στο σύνολο του Αραβικού πληθυσμού σε Μαγκρέμπ και Μέση Ανατολή οι Σουνίτες αποτελούν κάτι πάνω από το 70%. Ασκούσαν λοιπόν πάντα καταπιεστική εξουσία στους υπόλοιπους, που αποτελούσαν μερικές δεκάδες εθνικές, φυλετικές και θρησκευτικές μειονότητες. Συχνά με την βία επέβαλαν τις θελήσεις τους ξεχωρίζοντας, ανάμεσα σε όλους τους άλλους, τους μουσουλμάνους Σιίτες σαν τους ουσιαστικότερους και πλέον μισητούς τους εχθρούς.

Οι παρανοικοί Τζιχαντιστές του νέου Χαλιφάτου της Συρίας, του Ιράκ και του Λεβάντε (ISIS), ξεπήδησαν ακριβώς από τη ανάγκη επαναφοράς της πολιτικής τάξης στην περιοχή. Σαν συνέπεια των εξελίξεων και των στρατηγικά πετυχημένων κινήσεων ηγετών τω χωρών αυτών (λ.χ. του Αγιατολάχ Σιστανί στο Ιράκ και προσωπικοτήτων της Χετζμπολάχ στο Λίβανο) οι Σιίτες είχαν τον έλεγχο η ασκούσαν σημαντική επιρροή πλέον σε σημαντικότατες κυβερνήσεις της Μέσης Ανατολής (Ιράν, Συρία, Ιράκ, Λίβανος).
 
Με προκάλυψη την αντίσταση κατά του Ασσάντ στη Συρία και με σημαντική βοήθεια ακόμα και από ισλαμιστές της Δύσης και του Καυκάσου, οι Τζιχαντιστές του ISIS βάλθηκαν να αλλάξουν και πάλι τον πολιτικό χάρτη αποκαθιστώντας τις δυνάμεις του Σουνιτισμού. Που δεν είχαν ποτέ πριν απολέσει την κυριαρχία τους από τα χρόνια των Οθωμανών ακόμη. Τα υπόλοιπα καθεστώτα της περιοχής, σαν Σουνίτες (Σαουδική Αραβία, Εμιράτα, Αίγυπτος, Ιορδανία, Τουρκία) με βαθιά καχυποψία προς το Ιράν, υποχρεωτικά τους ανέχονται η τουλάχιστον δεν μπορούν να τους αντιπαραταχθούν. Κι έτσι επιβιώνουν, απλώνοντας και πλοκάμια προς τη Δύση.

Έχω παλαιότερα σημειώσει πως τα συμφέροντα Δύσης και Ρωσίας τους φέρνουν ουσιαστικά κοντύτερα λόγω των αυξημένων κινδύνων από το ακραίο Ισλάμ.

Αποτελεί τουλάχιστον παραλογισμό να συγκρούονται για ζητήματα που μπορούν να λυθούν με μιά απλή συνάντηση και ουσιαστική διαπραγμάτευση και να αγνοούν την ισχυροποίηση σε παγκόσμια κλίμακα των επιθέσεων των Σαλαφιστών οπαδών της Τζιχάντ που αυτοομολογημένα έχουν σαν στόχο την καταστροφή των αλλόθρησκων και συνολικά του ευρωπαικού και δυτικού πολιτισμού.

Πολύ πρόσφατα (3 Σεπτεμβρίου) Τατάροι ηγέτες απείλησαν ανοιχτά την Ρωσία για επιθέσεις τζιχαντιστών στον Καύκασο και για αντάρτικο σε Βόλγα και Ουράλια ενώ το Ισλαμικό κράτος της Συρίας και του Ιράκ (ISIS) δείχνει έτοιμο νε επεκτείνει την επιθετική του ορμή σε στόχους ευρωπαικούς και χριστιανικούς εκτός Μέσης Ανατολής. Αν κάτι έχει καθυστερήσει αυτές τις επιθέσεις - πέραν των ακρωτηριασμών Αμερικανών ομήρων σε αντίποινα για τους βομβαρδισμούς - είναι το γεγονός πως οι χριστιανοί της Δύσης είναι μόλις τέταρτοι στη λίστα των μισητών εχθρών των Σαλαφιστών.

Πρώτοι έρχονται οι λεγόμενοι αποστάτες, μουσουλμάνοι δηλ. που εγκατέλειψαν τον φανατισμό και επέλεξαν να ζούν ειρηνικά με τους αλλόθρησκους συνανθρώπους τους. Τέτοιοι βέβαια είναι όσοι αναγνώρισαν τις εσφαλμένες φανατικές τους επιλογές και επέλεξαν να επιστρέψουν στις διδασκαλίες της μετριοπάθειας του Προφήτη. Αυτοί είναι και οι πλέον μισητοί.

Μετά έρχονται όσοι πάντοτε πίστευαν στην θρησκευτική μετριοπάθεια και στην κοσμική φύση των πολιτικών τους καθεστώτων. Τα καθεστώτα της Αιγύπτου, της Αλγερίας, του Πακιστάν και της Συρίας, μεταξύ άλλων, κατέχουν τις υψηλότερες θέσεις στην λίστα αυτή.

Λίγο πιο κάτω είναι οι άθεοι, οι πολυθεϊστές και οι ειδωλολάτρες. Γι' αυτό οι Σουνίτες σιχαίνονται τους Σιίτες, που αναγνωρίζουν θεότητες (ιμάμηδες) και ιδρύουν ιερά τεμένη αφιερωμένα στον Προφήτη και σε μέλη της οικογένειάς του. Αυτός είναι και ο λόγος που οι κομμουνιστές (άθεοι) αποτελούν φανατικούς τους εχθρούς.

Σε παρακάτω κατηγορία εντάσσονται οι Χριστιανοί και οι Εβραίοι ακριβώς επειδή αποτελούν "λαούς του βιβλίου"μιά και αναφέρονται στο Κοράνι και είναι κυρίως μονοθεϊστές. Αυτό βέβαια δεν σημαίνει σε καμία περίπτωση πως εξαιρούνται από το μίσος κι από τη ανάγκη καταδίωξης. Δεν αποτελούν απλά πρώτη προτεραιότητα. Εκτός αν για κάποιο λόγο βρεθούν στο μάτι του κυκλώνα - Εβραίοι στο Ισραήλ και Χριστιανοί σε Ιράκ, Αίγυπτο, σε χωριά της Αλγερίας και Συρία.

Στην αφέλεια που χαρακτηρίζει ορισμένους εγκεφάλους της Αριστεράς ανακαλύπτονται στον έντονο αντιδυτικισμό των Τζιχαντιστών στοιχεία υποτίθεται αντι-καπιταλιστικά η αντι-αποικιακά που τους κάνει σχετικά συμπαθείς και αποδεκτούς. Στην ουσία, οι άθεοι αριστεριστές-κομμουνιστές αποτελούν για τους φανατικούς ισλαμιστές τον πλέον μισητό εχθρό, ανάμεσα σε όλο τον Χριστιανικό κόσμο.
 
Ολοι ανήκουμε στον Οίκο του Πολέμου (Νταρ αλ Χάρμπ) μια και σαν άπιστοι δε μπορούμε να μπούμε στον Οίκο του Θεού (Ντάρ αλ Ισλάμ). Οι άθεοι όμως ανάμεσά μας συνιστούν ιδιαίτερη πρόκληση για τους Σαλαφιστές (οπαδούς του ορθόδοξου αρχεγονισμού στο Ισλάμ). Αν δεν αναγνωρίσουμε έγκαιρα το πρόβλημα σε λίγα χρόνια θα δυσκολευόμαστε να κινηθούμε στις πόλεις μας, εδώ στη Δύση,δίχως την άδεια της ισλαμικής πολιτοφυλακής. Που θα περιφρουρεί για την εφαρμογή της Σαρία (ιερός μουσουλμανικός νόμος)…

Σε γειτονιές πόλεων στη Βρετανία και την Γερμανία το φαινόμενο ήδη παρατηρείται!! Δεν θα αργήσει η κατάσταση αυτή να επεκταθεί και η σύγκρουση, και μέσα στις ίδιες μας τις γειτονιές, να γίνει εφιαλτικά περίπου καθημερινή. Καιρός να αφυπνισθούμε…