Ξεκίνησε σαν ιδέα το 1994 από την επικεφαλής του Δέσποινα Γκαζιού.

Σκοπός ήταν να «προσφέρει καταφύγιο σε μαστόρους του θεάτρου και στην ανάγκη τους να συνεχίσουν να ασκούν την τέχνη τους μέσα στους δύσκολους χρόνους που διανύουμε».

Από τότε πέρασαν αρκετά χρόνια μέχρι την πρώτη επίσημη εμφάνισή του «Πρόχειρου θεάτρου», το 2009, στην σκηνή του θεάτρου Τέχνης Κάρολος Κουν, με την παράσταση «Cafe la femme - Η πιο δυνατή».

Ηθοποιός με θητεία στη Νέα Σκηνή του Λευτέρη Βογιατζή και στο Εθνικό Θέατρο, με συνεργασίες με Δήμο Αβδελιώδη και Αγγελο Μέντη στη "Σφενδόνη" η Δέσποινα Γκαζιού.

Έχει σπουδές φιλολογίας και μεταπτυχιακό στο αρχαίο δράμα στο Βερολίνο, αλλά και ήδη πέντε σκηνοθεσίες στο ενεργητικό της.

Αυτό το διάστημα καταπιάνεται με «Το φονικό της Ιζαμπέλλας Μόλναρ».

Πρόκειται για δραματοποιημένη ανάγνωση του ομώνυμου αριστουργηματικού διηγήματος του Δημήτρη Χατζή, που θ' ανέβει στο θέατρο της ΑΣΚΤ, το Σάββατο 25 Ιανουαρίου στις 8.30 το βράδυ.

Ακολουθήστε το Euro2day.gr στο Google News!Παρακολουθήστε τις εξελίξεις με την υπογραφη εγκυρότητας του Euro2day.grFOLLOW USΑκολουθήστε τη σελίδα του Euro2day.gr στο Linkedin
Μέσα από τον κόσμο της γλύπτριας Ιζαμπέλλας Μόλναρ το διήγημα του Χατζή διερευνά τη σχέση της τέχνης με τη ζωή.

Δοσμένο σε πρώτο πρόσωπο, και υιοθετώντας παράλληλα πολλά στοιχεία δοκιμιακής γραφής, το διήγημα θέτει καίρια ζητήματα πάνω στη σχέση ανάμεσα στην καλλιτεχνική δημιουργία και την προσωπική ζωή και πραγματικότητα.

Βασική μέριμνα του «Πρόχειρου Θεάτρου», στην προκειμένη περίπτωση, είναι να μεταφερθεί πιστά ο αφηγηματικός χαρακτήρας του διηγήματος αποδίδοντας πλήρως το πνεύμα του Δημήτρη Χατζή.

«Πρόκειται για ένα καταπληκτικό διήγημα για τον ορισμό της τέχνης . Δεν είναι γραμμένο καθόλου περισπούδαστα.

Είναι ένας λόγος απλός , καθαρός, ακέραιος χωρίς καμία φιοριτούρα και με αυτή τη καταπληκτική δύναμη του Χατζή που σε παρασέρνει όποιος και να ‘σαι. Από τον πιο αμόρφωτο, μέχρι τον βαθύτατα καλλιεργημένο», λέει η Δέσποινα Γκαζιού.

Το έργο βασίζεται σε αληθινή ιστορία που είχε βιώσει ο συγγραφέας όταν ήταν εξόριστος στην Ουγγαρία.

«Μάλιστα είναι χαρακτηριστικό το γεγονός ότι ο αφηγητής στο διήγημά του, είναι ένας "ασήμαντος ανθρωπάκος"- όπως ο ίδιος αυτοπροσδιορίζεται.

Είναι ένας υπαλληλάκος της τελευταίας βαθμίδας, που το μόνο πράγμα που στη ζωή του αξιώθηκε ήταν ν' αγαπήσει πάρα πολύ την γλυπτική και να αναζητήσει το νόημα αυτής της τέχνης με πάθος », υποστηρίζει η σκηνοθέτις.

Πάνω σε αυτούς τους δύο άξονες δηλαδή την ιστορία της Ιζαμπέλλας Μόλναρ και την αφήγηση αυτού του ανθρώπου, ο Χατζής οικοδομεί- κατά την Δ.Γκάτζιου- όλη την ανάγκη του ατόμου να ζήσει τη ζωή του.

Να διεκδικήσει το δικαίωμα του στην ομορφιά και τον αγώνα του προκειμένου να βρει τη δύναμη να αντισταθεί σε όλες τις ασχήμιες, τις μιζέριες και τους βασανισμούς που υφίσταται.

«Μερικές φορές θα λέγαμε ότι ο Χατζής μιλάει για τη σημερινή ελληνική πραγματικότητα.

Και πως εμείς οι αδύναμοι άνθρωποι που δεν είμαστε ούτε στην εξουσία, ούτε υψηλά στελέχη μπορούμε να γίνουμε οι φορείς της αλλαγής και να οικοδομήσουμε την απόλυτη επανάσταση απέναντι στη φρικαλεότητα των συνθηκών», επισημαίνει η ίδια.

Για τους συντελεστές του Πρόχειρου θεάτρου η τέχνη είναι ένα «ζωντανός οργανισμός» που απαιτεί «καθημερινή, ανελέητη τριβή και αφοσίωση».

Με ελάχιστα μέσα και στηριζόμενοι αποκλειστικά στις δικές τους δυνάμεις κάνουν καθημερινά πρόβες και στήνουν παραστάσεις, με σκοπό να τις παρουσιάσουν στο κοινό όταν τους δοθεί η ευκαιρία.

Για να αποφύγουν τον μαρασμό και την εξαφάνιση, καθώς- όπως υποστηρίζουν- «η μακροχρόνια απουσία ενός τεχνίτη από την τέχνη του σημαίνει αυτόματα την κατάργησή του».

Δεδομένου ότι το ενοίκιο μιας θεατρικής στέγης είναι ιδιαίτερα υψηλό, δεν είναι εύκολο να βρουν πάντα χώρο για να ανεβάσουν τις παραστάσεις τους.

Γι' αυτό και τις παρουσιάζουν στο σπίτι της Δ. Γάτζιου σε μία παλιά διατηρητέα μονοκατοικία στην περιοχή του Φιλοπάππου, όπου πραγματοποιούνται και οι πρόβες.

«Δουλεύουμε χωρίς χρήματα. Γι' αυτό και δεν είναι πάντα εφικτό να επικοινωνήσουμε το προϊόν της δουλειάς μας.

Οποιαδήποτε δυνατότητα μας δίνεται να γίνει η παράσταση, αμέσως την αρπάζουμε», λέει

Οι δυσκολίες και η οικονομική κρίση που βαθαίνει δεν μοιάζουν όμως να πτοούν τα μέλη του «Πρόχειρου θεάτρου» που φέτος συμπληρώνει 5 χρόνια ζωής.

«Όλα αυτά τα χρόνια ποτέ δεν λυγίσαμε, ακόμα και αν οι συνθήκες γίνονται όλο και χειρότερες.

Εκεί που πιστεύουμε ότι θα δούμε και εμείς κάποιο φως, το σκοτάδι γίνεται όλο και πιο πυκνό, αλλά την ίδια στιγμή και το πείσμα μας γίνεται ακόμα πιο ακραίο.

Ποτέ δεν είμαστε πιο αποφασισμένοι από ότι τώρα. Άλλωστε η τέχνη δεν θα υπήρχε αν η ζωή ήταν ιδανική.

Υπάρχει ακριβώς επειδή καταστρέφεται η ισορροπία, καταστρέφεται η αρμονία.

Είναι η μόνη παρηγοριά του ανθρώπου, το μόνο του όπλο, για να βρει δυνάμεις να πολεμήσει και να αντισταθεί στην αθλιότητα», καταλήγει.

Μετά το θέατρο της ΑΣΚΤ, η παράσταση θα ανέβει το Φεβρουάριο στο Ναύπλιο (Τριανόν), το καλοκαίρι θα παρουσιαστεί στο πολιτιστικό κέντρου του Λιγουριού στην Επίδαυρο, ενώ από την επόμενη χρονιά θα ξεκινήσει περιοδεία στο εξωτερικό.

ΠΗΓΗ: ΑΠΕ-ΜΠΕ