Δείτε εδώ την ειδική έκδοση

«Ό,τι φεύγει, δε σβήνει»

(ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ) Στη σκιά των... τίτλων τέλους για το «Βιβλιοπωλείο της Εστίας», το Real.gr «αλίευσε» το πρώτο τεύχος του περιοδικού «Νέα Εστία». Ήταν Απρίλιος του 1927...

  • Real.gr
«Ό,τι φεύγει, δε σβήνει»
Είναι κάποιες εικόνες, ήχοι και μυρωδιές που σφραγίζουν με ανεξίτηλο μελάνι τη μνήμη, για να θυμίζουν για πάντα τις πιο ουσιαστικές, ίσως, στιγμές στη ζωή των ανθρώπων.

Ένα εμβληματικός χώρος του βιβλίου, το «Βιβλιοπωλείο της Εστίας» από το περασμένο Σάββατο έπαψε να υπάρχει έπειτα από 128 χρόνια συνεχούς λειτουργίας. Έπεσε κι αυτό θύμα της κρίσης.

Το βιβλιοπωλείο του ομώνυμου εκδοτικού οίκου υπήρξε για δεκαετίες μια εστία πνευματική. Μάλιστα, στις 15 Απριλίου του 1927 ο Κωνσταντίνος Σαραντόπουλος ιδρύει το παλαιότερο λογοτεχνικό περιοδικό της χώρας, τη «Νέα Εστία».

Το Real.gr
«αλίευσε» και σάς παρουσιάζει το πρώτο του τεύχος, με διευθυντή τον Γρηγόριο Ξενόπουλο.



Ακολουθήστε το Euro2day.gr στο Google News!Παρακολουθήστε τις εξελίξεις με την υπογραφη εγκυρότητας του Euro2day.grFOLLOW USΑκολουθήστε τη σελίδα του Euro2day.gr στο Linkedin Στο εισαγωγικό του σημείωμα, ο σπουδαίος συγγραφέας αναφέρει μεταξύ άλλων: «Το περιοδικό τούτο φιλοδοξεί να συγκεντρώνη στας σελίδας του την πνευματικήν ζωήν του Έθνους με τους διαπρεπεστέρους αυτής κ’ εις κάθε κλάδον ειδικωτέρους αντιπροσώπους».

H λογοτεχνία ήταν το κύριο πεδίο ενδιαφέροντος της «Νέας Εστίας», αλλά όχι το μοναδικό. Το περιοδικό φιλοξένησε σχόλια και σκίτσα για την πολιτική κατάσταση της εποχής. Ένα από αυτά, του Στέφανου Ξενόπουλου (αδερφού του συγγραφέα) με τον τίτλο «Ο άτυχος έμπορος», αποδεικνύεται εξαιρετικά επίκαιρο. Περιγράφει τη δοκιμασία ενός ανθρώπου που αποτυγχάνει σε όσες δουλειές έκανε, για να καταλήξει… μετανάστης.





Για όσους πέρασαν ώρες ανάμεσα στα ράφια του βιβλιοπωλείου, ξεφυλλίζοντας βιβλία και τόμους και πιθανόν μετρώντας και ξαναμετρώντας το περιεχόμενο της τσέπης τους, το κλείσιμό του σημαίνει το ξερίζωμα μιας εποχής. Όμως, ένα ποίημα του πρωτοπόρου Κωστή Παλαμά που φιλοξένησε το πρώτο τεύχος της «Νέας Εστίας» μοιάζει να είναι η καλύτερη παρηγοριά: «Ό,τι φεύγει, δε σβύνει/ πάει για ναρθη ξανά/ με την ίδια ή και μ’ άλλη πιο γιομάτη θωριά/ καθώς έρχονται, πάνε/ γυρνάν κύκλοι, ρυθμοί/ και στα σύμπαντα οι κόσμοι/ και σ’ εμάς οι καιροί».



Το βιβλίο έχασε την Εστία του

ΣΧΟΛΙΑ ΧΡΗΣΤΩΝ

v