Συνέντευξη στη Χρύσα Κακιώρη

Ορμητικός, ευαίσθητος με τις κεραίες και τη διερευνητική του σκέψη ασίγαστη ο γνωστός ζωγράφος Ιωάννης Εύδωρας Κοκκάρης παράλληλα με την αλήθεια που προκύπτει μέσα από τους πίνακές του αναζητά και επισημαίνει τις αξίες που μπορούσαν να φέρουν μια νέα καλύτερη ζωή για τους νέους.

Είχατε δύσκολα παιδικά χρόνια. Θεωρείτε ότι οι δυσκολίες αυτές ωφέλησαν τη διαμόρφωση του χαρακτήρα σας;

Όταν ήμουν παιδί καταπράυνα, αρκετές φορές, την πείνα μου μαζεύοντας μολόχες και τσουκνίδες. Αργότερα, μόλις έγινα επτά χρόνων, μπήκα στη βιοπάλη. Στην αρχή μοίραζα τις ημερήσιες εφημερίδες στα σπίτια της συνοικίας μου. Μετά εγκαταστάθηκα σ’ ένα μικρό στάβλο - σαν βοηθός του αγελαδάρη - που βρισκόταν στην άκρη ενός αγροκτήματος κοντά στον Ελαιώνα. Θυμάμαι, όποτε εύρισκα ευκαιρία, έτρεχα στους λαχανόκηπους του Βοτανικού, για να κουβεντιάσω με τις σαύρες, τις χελώνες και τα βατράχια… Είναι γεγονός πως ο χαρακτήρας μου σμιλεύθηκε, βελτιώθηκε και έμαθα να προσεγγίζω τους ανθρώπους με περισσότερη αγάπη και τρυφερότητα.

Ακολουθήστε το Euro2day.gr στο Google News!Παρακολουθήστε τις εξελίξεις με την υπογραφη εγκυρότητας του Euro2day.grFOLLOW USΑκολουθήστε τη σελίδα του Euro2day.gr στο Linkedin Ποια γεγονότα σας σημάδεψαν;

Εκείνα που εισέπραξα από σημαντικούς ανθρώπους και εκείνα που μου πρόσφεραν οι γονείς μου και ιδιαιτέρως η μάνα μου, η οποία με τη γενναιότητα της ψυχής, την ευρυμάθεια, την αγάπη που μοίραζε απλόχερα και την απλότητα, που είναι το έτερον ήμισυ της σοφίας, κατέστη η δική μου ηρωίδα. Και τέλος θα στεκόμουν στην ύπαρξη της γιαγιάς μου, η οποία καθημερινά μου έλεγε, στις δικές μου απαιτήσεις: «Ο Θεός φροντίζει για όλα». Και για το στομάχι; τη ρωτούσα. «Και για το στομάχι. Κάνε υπομονή. Κάποια ημέρα θα αλλάξει ο κόσμος» αποκρινόταν με στοργή. Ο κόσμος όμως δεν άλλαζε και η γιαγιά σιωπούσε, μέχρι που άρχισα να πλάθω όνειρα, προσπαθώντας ταυτόχρονα να ανακαλύψω το νόημα της ζωής.

Σήμερα τι μπορεί να προσφέρει ο πολιτισμός, τα Γράμματα ειδικότερα για να βελτιωθεί ο εξαθλιωμένος πολίτης, όπως είπατε;

Πολλά μπορούν να προσφέρουν αρκεί οι «Άρχοντες» να το θελήσουν. Η Παιδεία είναι το αλέτρι και η σπορά για να ευδοκιμήσουν οι νέοι καρποί του Γένους. Είναι το άλφα και το ωμέγα για τη θεραπεία του ήθους των διεφθαρμένων... Ποιοι όμως θα τη θεραπεύσουν, όταν βρέθηκαν εκατόν σαράντα (140) Καθηγητές Γλωσσολόγοι, που με δόλιο και απαράδεκτο τρόπο προσπαθούν να ισοπεδώσουν τη γλώσσα μας, καταργώντας τα φωνήεντα ήτα και ωμέγα. Κι αναρωτιέμαι ή δεν «γνωρίζουν σωστά τη γλώσσα» ή η ελληνικότητά τους είναι «παραχαραγμένη - κάλπικη». Ακόμη διαπιστώνω ότι η Ιστορία και ο Πολιτισμός της Χώρας μας, υποβαθμίζεται, αλλοιώνεται, μικραίνει και μαζί με τη φθορά του περιβάλλοντος και ιδιαίτερα με τις απροσδιόριστες και οδυνηρές συνέπειες που θα προκύψουν στο μέλλον, νιώθω ότι ταξιδεύω πάνω σε χάρτινο καράβι.

Τι ελπίζετε για τους εξαθλιωμένους Έλληνες και ειδικότερα για τους νέους;

Καρτερώ μια νέα ημέρα, για το προζύμι της ζωής, που δεν θα συγγένευε με το σκοτάδι και το ψηλάφισμα στα τυφλά, αλλά με την αναρρίχηση στο φως, που εκπέμπουν τα φτερά της νιότης.

Διαπιστώνω, θα έλεγα, μια υπέρμετρη ευαισθησία για το περιβάλλον;

Πράγματι έχω μια ιδιαίτερη αγάπη για τα ζώα και τα φυτά, γιατί αυτά και η φτωχογειτονιά του Κεραμεικού ήταν τα δομικά εκείνα υλικά που στέριωσαν τα κατοπινά βήματά μου. Εκεί έμαθα και είδα την αλήθεια μες στα παραμύθια.



Τι εννοείτε όταν μιλάτε για «την αλήθεια μες στα παραμύθια»;

Πραγματικά με έθελξαν και με μέθυσαν οι εικόνες της φύσης. Φούντωσε μέσα μου μια απροσδιόριστη επιθυμία κι άρχισα να πλάθω όνειρα για το αύριο. Διαπίστωσα ότι τίποτα δεν είναι μάταιο κι ανούσιο στον κόσμο που ζούμε. Ένιωσα ένα συναίσθημα χαράς διαποτισμένο με το φόβο. Αισθάνθηκα να ονειρεύομαι τα χρώματα και την έλξη του φωτός που εκπέμπει η φύση.

Όσο για την αλήθεια μες στα παραμύθια ο κάθε αναγνώστης έχει τις δικές του θέσεις κι απόψεις και θα στοχαστεί πώς είναι δυνατόν να συμβεί αυτό, όταν γνωρίζει, εκ των προτέρων, ότι λείπει η αλήθεια από το μύθο. Ψηλαφώντας ωστόσο, σιγά - σιγά, τις λέξεις θα διακρίνει, ανάμεσα στις υποθετικές και αλληγορικές ερμηνείες, την πραγματική εικόνα των γεγονότων, έναντι της λαθεμένης σκέψης και της «απλοϊκότητας» του παραμυθιού. Μάλιστα πολλοί στοχαστές λένε ότι τίποτα δεν υπάρχει πιο αληθινό από το παραμύθι.



Ποια είναι η γνώμη σας, με δυο λόγια, για τη σημερινή κατάσταση στη Χώρα μας;

Οδυνηρή και πολύ κρίσιμη, φοβάμαι ότι ο Λαός θα εξεγερθεί, δεν αντέχει άλλο να βλέπει τους κυρίως υπεύθυνους να διατηρούν ακόμη τους νόμους εκείνους που υπήρξαν ανάχωμα στις διάφορες λοβιτούρες τους και τα απαράδεκτα έως προκλητικά προνόμια, που έχουν οι ίδιοι και οι υποταχτικοί τους στη Βουλή. Το άσχημο είναι ότι όλοι χορεύουν τον ίδιο χορό, είναι ομοτράπεζοι και εφαρμόζουν τη συμφωνία της σιωπής. Δυστυχώς ετοιμάζουν να εκχωρήσουν τμήματα της Χώρας στους ξένους τοκογλύφους - κατακτητές. Λυπάμαι.

Θέλετε να μου πείτε κάτι περισσότερο για τη μητέρα σας;

Ναι, της άρεσε ιδιαίτερα ν’ αγναντεύει τη θάλασσα του Αιγαίου, τη θάλασσα των Ελλήνων, όπως έλεγε μ’ ένα δάκρυ στα μάτια. Μάλιστα πολλές φορές, ονειρευόταν να φτιάξει μια αγροικία σε κάποιο ύψωμα της Ύδρας, σαν αετοφωλιά, για να είναι ελεύθερη σαν τα γαμψώνυχα. Η Ύδρα ήταν ο τόπος που έζησαν οι πρόγονοί μου, πριν 200 χρόνια περίπου, πέντε αδέλφια καραβοκύρηδες, όπου έδωσαν τα καράβια και τη ζωή τους στην επανάσταση του ‘21. Ένας εξ αυτών επέζησε και ήλθε στην Αθήνα, για να γλιτώσει από το λοιμό που είχε εξαπλωθεί, τότε, σε όλο το νησί.