Η Πίστη και η Τέχνη είναι έννοιες στενά συνυφασμένες, όταν το Θείο γίνεται έμπνευση για καλλιτεχνική δημιουργία. Τι γίνεται όμως όταν η Τέχνη επιχειρεί να αμφισβητήσει καθεστηκυίες έννοιες και αδιαπραγμάτευτες - για τη Θρησκεία και την Πίστη - πεποιθήσεις;

Ξεσπά ένας «ιερός πόλεμος». Όπως αυτός που φαίνεται ότι προκαλεί η θεατρική παράσταση Corpus Christi. Γραμμένο το 1997, παρουσιάζει την ιστορία 13 νέων από την εφηβεία στην ενηλικίωση. Αυτό, τουλάχιστον αναφέρουν ελληνικά δημοσιεύματα. Αντίθετα, ο διεθνής Τύπος αναφέρει ότι η ιστορία αφορά στον Ιησού και τους 12 Αποστόλους, τους οποίους παρουσιάζει ως ομοφυλόφιλους άνδρες που διατηρούν σχέσεις μεταξύ τους.

Την περασμένη Πέμπτη, η Εκκλησία της Ελλάδος «αφόρισε» το θεατρικό έργο του Αμερικανού συγγραφέα Τέρενς ΜακΝάλι, το οποίο έκανε πρεμιέρα την ίδια ημέρα για πρώτη φορά στη χώρα μας, σε θεατρική σκηνή των Αθηνών, σε σκηνοθεσία του Λαέρτη Βασιλείου. Η Διαρκής Ιερά Σύνοδος (ΔΙΣ), σε ανακοίνωση που εξέδωσε, έκανε λόγο για «απαράδεκτο» και «βλάσφημο θεατρικό έργο» το οποίο - όπως συμπληρώνει - «άκρως δυσφημίζει το θεανδρικό πρόσωπο του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού».

Μάλιστα, η ΔΙΣ ζήτησε από τους πιστούς να το αποδοκιμάσουν τονίζοντας ότι «καλόν είναι και απαραίτητο, οι συγγραφείς του θεατρικού έργου να σέβονται τη μεγάλη Ορθόδοξη παράδοση του Λαού μας και τη διδασκαλία της Εκκλησίας μας».

Η επόμενη «μάχη» δόθηκε το Σάββατο, όταν - μετά από μήνυση που κατατέθηκε για προσβολή στα Θεία - τρεις ηθοποιοί που συμμετέχουν στην παράσταση συνελήφθησαν και μετά από λίγη ώρα αφέθηκαν ελεύθεροι.

Έργα στην «πυρά»

Ακολουθήστε το Euro2day.gr στο Google News!Παρακολουθήστε τις εξελίξεις με την υπογραφη εγκυρότητας του Euro2day.grFOLLOW USΑκολουθήστε τη σελίδα του Euro2day.gr στο Linkedin
Δεν είναι όμως η πρώτη φορά που η Τέχνη προκαλεί σύγκρουση με την Εκκλησία. Το 19ο αιώνα η «πάπισσα Ιωάννα» του Εμμανουήλ Ροΐδη έγινε αντικείμενο αφορισμού από την Εκκλησία για αιρετικό περιεχόμενο.

Και κατά τη διάρκεια του 20ου αιώνα, όμως, η Εκκλησία αντιπαρατέθηκε αρκετές φορές με καλλιτέχνες για το αιρετικό - κατά την Εκκλησία - περιεχόμενο των έργων τους.

Πιο χαρακτηριστική περίπτωση ο «Τελευταίος πειρασμός». Ο Νίκος Καζαντζάκης κατηγορήθηκε ως ιερόσυλος, με βάση αποσπάσματα από τον Kαπετάν Mιχάλη και το σύνολο του περιεχομένου του Τελευταίου Πειρασμού (1953). Το 1954 η Ιερά Σύνοδος με έγγραφό της ζητούσε από την κυβέρνηση την απαγόρευση των βιβλίων του Νίκου Καζαντζάκη, ενώ απείλησε το συγγραφέα και με αφορισμό, κάτι που αποτράπηκε εν μέσω εγχώριων, αλλά και διεθνών αντιδράσεων. Σε αυτές προστέθηκε και η αντίθεση του - τότε - Οικουμενικού Πατριάρχη Αθηναγόρα. Εκτός, όμως, από την Ορθόδοξη Εκκλησία ο «τελευταίος πειρασμός» ενόχλησε και τη Ρωμαιοκαθολική εκκλησία, με το βιβλίο να καταγράφεται τη δεκαετία του 50’ στον Κατάλογο των Απαγορευμένων Βιβλίων της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας, το καταργηθέν πλέον Index Librorum Prohibitorum.

Τη δεκαετία του 80’ ο «Τελευταίος Πειρασμός» σε κινηματογραφική αυτή τη φορά διασκευή από το σκηνοθέτη Μάρτιν Σκοτσέζε προκαλεί και πάλι αντιδράσεις. Εκκλησιαστικές και παραθρησκευτικές ομάδες οργανώνουν διαδηλώσεις και αποκλείουν κινηματογράφους που παίζουν το έργο.

Λίγα χρόνια αργότερα, ο - τότε - μητροπολίτης Φλωρίνης Αυγουστίνος Καντιώτης είχε φθάσει στο σημείο να αφορίσει το Θεόδωρο Αγγελόπουλο και όλους τους ηθοποιούς της ταινίας «Το μετέωρο βήμα του πελαργού».
Τέλος, το 2000 η ΔΙΣ είχε εκδώσει οξύτατη ανακοίνωση για το βιβλίο του Μίμη Ανδρουλάκη «Mν», κάνοντας λόγο για βιβλίο «πρωτοφανούς βλασφήμου αισχρότητας».