Στη διαιτησία η ΛΑΡΚΟ για την τιμή κιλοβατώρας

Μετά το Αλουμίνιο και η ΛΑΡΚΟ συμφώνησε με τη ΔΕΗ σε προσφυγή στη διαιτησία για τον καθορισμό της τιμής της κιλοβατώρας, από το ύψος της οποίας εξαρτάται η βιωσιμότητα της μεταλλουργίας νικελίου.

Η ΛΑΡΚΟ είναι ο δεύτερος μεγαλύτερος καταναλωτής ηλεκτρικής ενέργειας μετά το Αλουμίνιο, με περίπου 1.200 γιγαβατώρες ετησίως, ενώ η τιμή της ηλεκτρικής ενέργειας συμμετέχει με πολύ υψηλό ποσοστό στο κόστος παραγωγής του μετάλλου. Έτσι η ΛΑΡΚΟ, όπως εξάλλου και οι άλλες εναπομείνασες ηλεκτροβόρες βιομηχανίες, βρίσκεται σε μόνιμη αντιπαράθεση με τη ΔEH για το ύψος των χρεώσεών της. Θεωρούν εν ολίγοις ότι η τιμολόγηση της ΔΕΗ δεν λαμβάνει υπόψη ούτε το καταναλωτικό προφίλ των βιομηχανιών (συνεχής λειτουργία όλο το 24ωρο 365 μέρες το χρόνο) και πολύ περισσότερο το γεγονός ότι αποτελούν «φορτία βάσης» άρα θα πρέπει να τιμολογούνται με βάση το κόστος της ΔEΗ για τις μονάδες που καλύπτουν τα φορτία αυτά, δηλαδή τις λιγνιτικές.

Σε ό,τι αφορά τη διαδικασία της διαιτησίας της ΛΑΡΚΟ με τη ΔΕH, σύμφωνα με όλες τις πληροφορίες, παρότι έχει συμφωνηθεί από τις δύο πλευρές να προχωρήσουν, υπάρχει διάσταση, αλλά και δυστοκία ως προς στον ορισμό των διαιτητών που θα εκπροσωπήσουν τις δύο εταιρείες. Σύμφωνα με τις ίδιες πληροφορίες ο νομικός που επέλεξε και πρότεινε εγγράφως η ΔΕH, αρνήθηκε τελικά να αναλάβει την υποστήριξη των θέσεών της. Επιπλέον η ΔΕH εξέφρασε γραπτώς τις αντιρρήσεις της και ως προς το πρόσωπο που επέλεξε η ΛΑΡΚΟ. Ωστόσο η μεταλλουργική εμμένει στον ορισμό του θεωρώντας ότι ως επιστήμονας και επαγγελματίας καλύπτει πλήρως τις απαιτήσεις που θέτει ο νόμος για το ρόλο αυτό.

Μάλιστα η ΛΑΡΚΟ εκφράζει τον έντονο προβληματισμό της για τη στάση της ΔΕH ως προς τον ορισμό του διαιτητή, αφήνοντας ευθείες αιχμές ότι με τον τρόπο αυτό η διοίκηση της ΔEΗ επιδιώκει να δυναμιτίσει τη διαδικασία της διαιτησίας, την οποία στην πραγματικότητα δεν επιθυμεί, ενώ τη δέχτηκε απλώς για να τηρήσει τα προσχήματα.

Στο σημείο αυτό θα πρέπει να τονιστεί ότι μετά την έκδοση της απόφασης της διαιτησίας με το Αλουμίνιο, η οποία δικαίωσε εν πολλοίς τις θέσεις της μεταλλουργίας ορίζοντας τιμή μεγαβατώρας (1.000 κιλοβατώρες) 36,6 ευρώ και 40,7 ευρώ μαζί με τις υποχρεωτικές χρεώσεις, η ΔEΗ επιδίωξε με κάθε τρόπο να αμφισβητήσει την εγκυρότητα της απόφασης.

Και αυτό παρότι υπέγραψε συνυποσχετικό αποδεχόμενη τους όρους υπό τους οποίους θα διεξαχθεί η διαιτησία, το δεσμευτικό της απόφασης, αλλά και την επιστημονική επάρκεια των διαιτητών. Εκτός της επικοινωνιακής καμπάνιας που επιχείρησε η ΔΕH για να αμφισβητήσει την απόφαση της διαιτησίας, προσέφυγε και στην Ευρωπαϊκή Επιτροπή (Γενική Διεύθυνση Ανταγωνισμού), «καταγγέλλοντας» ότι η διαιτητική απόφαση συνιστά... κρατική ενίσχυση υπέρ της Αλουμίνιον, αφού το Δημόσιο είναι ιδιοκτήτης του 51% των μετοχών της ΔΕΗ και αυτή υποχρεώνεται να της προμηθεύει ηλεκτρική ενέργεια, κάτω από το κόστος, όπως η ίδια το ορίζει.

Η οριστική απόφαση της Ευρωπαϊκής Επιτροπής εκδόθηκε τον Μάρτιο του 2015 και είναι απορριπτική για όλες τις αιτιάσεις της ΔΕH. Καταλήγει δε στο συμπέρασμα ότι δεν χορηγήθηκε στην Αλουμίνιον κρατική ενίσχυση. Επιπλέον η Ευρωπαϊκή Επιτροπή στην απόφασή της τονίζει ότι «το καθαρό τιμολόγιο των 36,6 ευρώ η μεγαβατώρα που τελικά καθορίστηκε από την απόφαση διαιτησίας, είναι υψηλότερο από τον μέσο όρο των τιμολογίων ηλεκτρικής ενέργειας για μεταλλουργικές επιχειρήσεις στην Ευρώπη, το οποίο το 2013 (χρόνος έκδοσης της διαιτητικής απόφασης) ανερχόταν σε 41 δολάρια ΗΠΑ ανά μεγαβατώρα ήτοι 30,87 ευρώ σύμφωνα με τις συναλλαγματικές ισοτιμίες του2013».

Καταληκτικά, όσα αναφέρει η τελεσίδικη απόφαση της Ευρωπαϊκής Επιτροπής για το αποτέλεσμα της διαιτησίας με το Αλουμίνιο εξηγούν εν πολλοίς και τη στάση της ΔΕΗ κατά την προετοιμασία της διαιτησίας ενισχύοντας την άποψη της ΛΑΡΚΟ για προσχηματική αποδοχή της διαδικασίας αυτής.